Η σημερινή "σύσκεψη" στο Προεδρικό Μέγαρο απέδειξε πως ζούμε το απόλυτο «θέατρο του παραλόγου» σε αυτή τη χώρα.Μια κυβέρνηση που πνέει τα λοίσθια και αναζητεί «σανίδα σωτηρίας» και μία αντιπολίτευση που ζει στο δικό της απαρχαιωμένο κόσμο και επενδύει στην αποτυχία της κυβέρνησης, προκειμένου να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς, ωστόσο, να διερωτάται ή να ενδιαφέρεται ποια θα είναι τότε η χώρα.
Ενα χρόνο μετά το Μνημόνιο, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τι υπογράψαμε και διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε τη... δυνατότητα να τα υλοποιήσουμε. Οσοι μας πίστεψαν, οι πιστωτές μας δηλαδή, βρίσκονται σε πλήρη παράκρουση και αναφωνούν «πού έχουμε μπλέξει».
Για να σωθεί μία κοινωνία χρειάζεται δύο βασικά πράγματα. Το πρώτο να θέλει να σωθεί και το δεύτερο και κυριότερο να έχει κάποιον στο τιμόνι που θα οδηγήσει το «καράβι» σε ήρεμα νερά.
Στην Ελλάδα μάλλον δεν υπάρχει τίποτε από τα δύο. Η κοινωνία δεν θέλει να σωθεί, πολλοί, μάλιστα, αφελείς πιστεύουν πως μία επιστροφή στη δραχμή θα έχει θετικά αποτελέσματα για το σύνολο της οικονομίας. Η αντίδραση είναι κάθετη σε οτιδήποτε αγγίζει τα κεκτημένα, είτε αυτά είναι θεμιτά, είτε αθέμιτα. Αναμφίβολα κάθε κοινωνία έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να αντιδρά σε οτιδήποτε μειώνει το βιοτικό της επίπεδο και οτιδήποτε θίγει την αξιοπρέπειά της. Αλλά τίθεται και το εξής ερώτημα; Εκτός από τους φόρους, όλα τα άλλα μέτρα που λαμβάνονται έπρεπε να φτάσει η χώρα στο παρά πέντε, αν όχι στο και πέντε, της χρεοκοπίας για να γίνουν;
Δηλαδή, θα πρέπει να τεθεί υπό διαπραγμάτευση εάν θα ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα;
Θα πρέπει, δηλαδή, να συζητήσουμε το αν θα πρέπει ή όχι να μπει μαχαίρι στη σπατάλη στα νοσοκομεία; Θα πρέπει να διαπραγματευτούμε το εάν στον ΟΣΕ, για παράδειγμα, θα πρέπει να κοπούν «μαχαίρι» οι προκλητικοί μισθοί και αν θα πρέπει να μειωθεί το προσωπικό;
Από την άλλη, υπάρχει και η κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση που δεν μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική της. Ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο οι δαπάνες του στενού δημόσιου τομέα αυξάνονται, ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο τα «καυτά» κλειστά επαγγέλματα παραμένουν «κλειστά», ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο η πάταξη της φοροδιαφυγής παραμένει ένας ευσεβής πόθος, ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο τα περισσότερα, εκτός των φόρων, παραμένουν στα χαρτιά.
Η κυβέρνηση προαναγγέλλει αποκρατικοποιήσεις. Ποιος, άραγε, πιστεύει πως μπορεί αυτή η κυβέρνηση να κάνει αποκρατικοποιήσεις, όταν είκοσι μήνες τώρα δεν μπορεί να πουλήσει τέσσερα αεροπλάνα που «κληρονόμησε» από την προηγούμενη κυβέρνηση και τα αφήνει να «σαπίζουν» στον «Ελ. Βενιζέλος»; Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί μία κυβέρνηση που άλλα λέει ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών και άλλα λένε οι υπουργοί;
Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο η κυβέρνηση και η κοινωνία. Η αξιωματική αντιπολίτευση απέχει από τα πράγματα και λέει μονότονα «όχι» σε όλα. Προκαλεί τη νοημοσύνη μας ο αρχηγός της ΝΔ όταν μας λέει «συμφωνούμε μόνο στην ανάγκη μείωσης του χρέους και του ελλείμματος». Δηλαδή πιστεύει κάποιος πως μπορεί σε αυτό να υπάρχει έστω και ένας που διαφωνεί;
Πολύ καλά μας λέει ο Αν. Σαμαράς ότι πρέπει να μειωθεί η φορολογία, διότι αυτό θα φέρει επενδύσεις και ανάπτυξη. Σαν σκέψη σωστή είναι, μόνο που ξεχνά μία μικρή διαφορά. Ζούμε στην Ελλάδα, όπου η φοροδιαφυγή βασιλεύει, όπου πληρώνει φόρους μία μικρή «ομαδούλα». Μετά βίας η κυβέρνηση μαζεύει φόρους, αν μειωθεί η φορολογία πώς θα έχει έσοδα; Αυτό προφανώς διαφεύγει από τον κ. Σαμαρά. Το έλλειμμα πρέπει να μειωθεί σήμερα!
Ας σοβαρευτούν όλοι γιατί αυτό που στο τέλος θα γίνει είναι: η κυβέρνηση θα γράψει «ιστορία» ως η κυβέρνηση που έστειλε τη χώρα στη χρεοκοπία, η κοινωνία θα τρώει τις σάρκες της και θα ψάχνει, όντως φτωχή, τι φταίει και η αντιπολίτευση θα αναλάβει ένα καράβι στο πάτο της θάλασσας.
Θ.Παπαδής
