Ελπίδα μπορεί να προκύψει μόνο αν οι πολίτες γίνουν συμμέτοχοι στις αποφάσεις...
Να λοιπόν που βρισκόμαστε στα δύσκολα.
Οσο και να προσπαθούμε να γεμίσουμε με αισιοδοξία, κάτι τα spreads, κάτι οι δηλώσεις των εξωχώριων, κάτι οι δηλώσεις των εγχωρίων, έχουμε πέσει όλοι σε μια συλλογική κατάθλιψη. Καταλάβαμε πλέον ότι δεν είμαστε το άλας της γης, ο περιούσιος λαός, ο σπόρος που δεν χάνεται, οι απαραίτητοι.
Ισως οι.. άλλοι κάνουν και χωρίς εμάς. Μια χώρα στην άκρη της Βαλκανικής με «κακομαθημένους» κατοίκους που νόμιζαν ότι όλοι οι άλλοι τους «χρωστάν» κάτι. Επειδή οι πρόγονοί τους θεμελίωσαν τη δημοκρατία, την επιστήμη, την τέχνη. Οταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες....
Καταλαβαίνουμε επίσης, όπως και οι άλλοι, ότι ίσως το πείραμα μιας ενιαίας Ευρώπης δεν είχε τελικά το αποτέλεσμα που περιμέναμε. Στην εποχή των παχιών αγελάδων γαλαντόμοι ξένοι προσέφεραν, για πολιτικούς κυρίως λόγους, σε κράτη που δεν στέκονταν καλά στα πόδια τους. Διαφθορά, κακοδιοίκηση, πελατεία - ένα εκρηκτικό μείγμα πολιτικών συνηθειών του κομματικού μας συστήματος δυστυχώς δεν διορθώθηκε με την ενσωμάτωσή μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και στη ζώνη του Ευρώ. Οι κουτόφραγκοι σπαταλούσαν λεφτά και εμείς τα χρησιμοποιούσαμε όπως θέλαμε. Αντί για υποδομές και ανασυγκρότηση, αυθαίρετα και κατανάλωση!
Στην ίδια εποχή των παχιών αγελάδων η Ευρώπη σκέφτηκε ότι θα πρέπει να μετασχηματιστεί: από οικονομική ένωση να γίνει και πολιτική ένωση. Τότε δεν θα μπορούσε να αφήσει στην τύχη της τη φτωχή της περιφέρεια. Θα έπρεπε να την υποστηρίξει χωρίς να υπολογίζει ότι θα βγάλει λεφτά. Θα έπρεπε να την ενισχύσει, να την οργανώσει: θα παραχωρούσαμε την οικονομική διαχείριση αλλά και την πολιτική διαχείριση σε ένα όργανο που θα συμμετείχαμε στην εκλογή του. Δυστυχώς καθυστέρησε...
Τώρα; Στην εποχή των ισχνών αγελάδων είμαστε μάλλον μόνοι μας. Πρέπει και εμείς και τα κόμματά μας να ενηλικιωθούν. Να αντιμετωπίσουν κατάματα την αλήθεια. Να σηκώσουν τα μανίκια, να δράσουν, να προσπαθήσουν να μας πείσουν για το αύριο. Να μας προτείνουν λύσεις. Μόνο αυτό;
Με βάση τις έρευνες της περιόδου, όλο και περισσότεροι γυρνούν την πλάτη τους στις διαθέσιμες επιλογές. 30% και βάλε των πολιτών δηλώνει ότι δεν θα επιλέξει κανένα από τα διαθέσιμα κόμματα. Χάνουν τα κόμματα την εμπιστοσύνη των πολιτών. Ισως γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν αρκεί να συναινέσουν μεταξύ τους. Πρέπει να συναινέσουν με μας, με όλους που για να συνεχίσουμε να προσφέρουμε θέλουμε και να συμμετέχουμε στις αποφάσεις που μας αφορούν. Δεν έχουμε πλέον εμπιστοσύνη.
Αν και ως λαός είμαστε ψυχοπονιάρηδες.
Είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε τις μαγικές λύσεις κάποιου που πριν από λίγο καιρό μας έφτασε εκεί που μας έφτασε. Είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε την προπαγάνδα για αποτυχημένα συστήματα. Είμαστε έτοιμοι να βάλουμε στην άκρη τα προβλήματα.
Αρκεί να δούμε κάποια ελπίδα. Και η ελπίδα μπορεί να προκύψει μόνο αν γίνουμε συμμέτοχοι στον σχεδιασμό και τις αποφάσεις, μόνο αν συναινέσουν μαζί μας, μόνο αν οικοδομήσουν μια σχέση εμπιστοσύνης.
Αφού δεν μας εμπιστεύονται αυτοί, γιατί να τους εμπιστευτούμε εμείς;
Θ.Χατζηπαντελής,
Καθηγητής του ΑΠΘ
