Αν κάτι προκαλεί έκπληξη και απορία δεν είναι οι αντιδράσεις των «αγανακτισμένων» έξω από το κοινοβούλιο, αλλά η αδράνεια και η αδυναμία του πολιτικού κόσμου να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και να διαχειριστεί την κατάσταση, που απέχει ελάχιστα από το να γίνει έκρυθμη..
Είναι φανερό πως πλέον αρκεί ένα τυχαίο ή ένα σκοπούμενο γεγονός, για να τεθεί εκτός ελέγχου!
Το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μεγάλου τμήματος της κοινωνίας και της καθεστηκυΐας πολιτικής τάξης, το έχουν αποτυπώσει κατ’ επανάληψη οι δημοσκοπήσεις. Σχεδόν.. ένας στους δύο πολίτες δηλώνει ότι δεν εκφράζεται από το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα, ενώ σχεδόν 8 στους 10 εμφανίζονται απογοητευμένοι από τα πεπραγμένα κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Με τα δεδομένα αυτά, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη ούτε ο όγκος των διαδηλωτών καθημερινά έξω από το κοινοβούλιο, ούτε η οξύτητα των συνθημάτων. Πίσω από τους ακραίους χαρακτηρισμούς «κλέφτες», «προδότες», «λαμόγια» και οτιδήποτε άλλο ακούγεται, είναι η έκφραση αγανάκτησης για τα αλλεπάλληλα φαινόμενα ατιμωρησίας. Είναι η απαρέσκεια για την υποκριτική συμπεριφορά, που οδηγεί στη συγκάλυψη των σκανδάλων. Είναι η διαμαρτυρία για την αδυναμία του πολιτικού κόσμου να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Ασφαλώς, υπάρχει αντίλογος και αντεπιχειρήματα για όλα αυτά. Θα ήταν, όμως, σχήμα πρωθύστερο, καθώς είναι πιεστική η ανάγκη να εκτονωθεί η συσσωρευμένη ένταση, πριν να είναι πολύ αργά. Η προσφυγή στις κάλπες θα ήταν μια λύση, που θα επανέφερε σε ισορροπία το πολιτικό σύστημα. Παρότι πιθανότατα δεν θα προκύψει αυτοδυναμία, με όποια προβλήματα συνεπάγεται αυτό (ακυβερνησία, έλλειψη συνεννόησης, οικονομικό κόστος, καθυστέρηση στις μεταρρυθμίσεις κ.λπ.), «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Υπάρχει, όμως, ένα ακόμη βήμα που θα μπορούσε να γίνει αύριο το πρωί και που με βεβαιότητα θα εκτόνωνε τη λαϊκή αγανάκτηση και θα επανέφερε στην κοινωνία το περί δικαίου αίσθημα: να καταργηθούν, με συμφωνία όλων των κομμάτων, μια σειρά προκλητικών προνομίων των βουλευτών. Όπως, για παράδειγμα, να αρθεί παντελώς η βουλευτική ασυλία, να αλλάξει το προνομιακό συνταξιοδοτικό καθεστώς, να πάψει η διάθεση λιμουζίνας, να περικοπούν οι έξτρα αμοιβές, να μειωθούν οι κάθε είδους παροχές (ενοίκια, εισιτήρια, ξενοδοχεία, τηλέφωνα κ.λπ.), να περιοριστεί ο αριθμός των συνεργατών, να σταματήσει η διάθεση αστυνομικών.
Ακόμη, να κοινοποιηθούν στην κοινή γνώμη οι αλλαγές στις οποίες δεσμεύονται από τώρα όλα τα κόμματα, για τον νέο νόμο περί ευθύνης υπουργών (τηρώντας τις συνταγματικές προθεσμίες). Επίσης να συμφωνηθεί, με αφορμή τον νέο εκλογικό νόμο, η μείωση του αριθμού των βουλευτών που θα ισχύσει από τις επόμενες εκλογές και να θεσπιστεί υποχρεωτικό διάλειμμα ύστερα από δύο συνεχόμενες θητείες!
Μα, θα πείτε και θα έχετε δίκιο: είναι δυνατόν να συναινέσουν όταν υπάρχουν βουλευτές που αντιδρούν ακόμη και στην πρόταση να μην διακόπτεται η κυκλοφορία στη Β. Σοφίας όταν μπαινοβγαίνουν στη Βουλή; Ασφαλώς όχι.
Τ.Σπηλιόπουλος
