Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, όταν γινόταν το αποφασιστικό βήμα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση αλλά και μόλις πριν από μια δεκαετία με την εισαγωγή του κοινού νομίσματος, το ευρωπαϊκό όραμα έδειχνε πανίσχυρο, προκαλώντας αμηχανία και ως ένα βαθμό ζήλια στους πέραν του Ατλαντικού φίλους και συμμάχους, αλλά όχι μόνον σε αυτούς.
Ο κόσμος όλος έβλεπε με θαυμασμό το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και οι λαοί της γηραιάς ηπείρου με ενθουσιασμό, κατά κανόνα, αποδέχονταν την... προοπτική για το κοινό μας μέλλον. Οι ηγεσίες της Ευρώπης και στις δύο περιπτώσεις ήταν και έμοιαζαν πρόσωπα ισχυρά με φαντασία και στρατηγική, που γοήτευε φίλους και αντιπάλους.
Στον αντίποδα εκείνων των ηγετών, η ευρωπαϊκή ηγεσία σήμερα αποδεικνύεται δειλή και άβουλη, έρμαιο των αδηφάγων αγορών. Το παιχνίδι μοιάζει στημένο χωρίς να είναι απαραιτήτως, αλλά η εικόνα είναι τραγική. Τη μια μέρα ψελλίζουν κάποια μισόλογα για τους διαβόητους οίκους αξιολόγησης και την επομένη καταπίνουν ένα «μαγκάλι κάρβουνο» με τα παιδάρια των αγορών να τους βγάζουν με περισσή αυθάδεια τη... γλώσσα.
Η ατολμία της ευρωπαϊκής ηγεσίας και ένας ιδιότυπος λαϊκισμός που συνοδεύει κάθε πράξη τους σε συνδυασμό με την επιστροφή σε μια εθνικοκεντρική λογική έχουν καταντήσει την Ευρωζώνη φτερό στον άνεμο και τις χώρες της περιφέρειας σάκο του μποξ.
Η κατάσταση αυτή, όπως εξελίσσεται, απειλεί να τινάξει στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και να σκορπίσει στους πέντε ανέμους το ευρωπαϊκό όνειρο. Μεγαλύτερη δυσφήμιση από αυτή που επιφυλάσσει η Ευρώπη για τον εαυτό της, δεν θα μπορούσε να σχεδιάσει ούτε και ο χειρότερος εχθρός της.
Όσο καθυστερούν να λάβουν τις αναγκαίες αποφάσεις, τόσο το κόστος και η φθορά θα μεγαλώνουν και η βλάβη θα τείνει να γίνει ανεπανόρθωτη. Αν δεν συνέλθουν γρήγορα υπό το βάρος των απειλών για γενικευμένη κατάρρευση, τότε όλα μπορούν να συμβούν.
