Η εμπλοκή που έχει δημιουργηθεί για το δάνειο μετά τις φινλανδικές απαιτήσεις για τις εγγυήσεις, τις μαζικές αντιδράσεις και τις αντιφατικές τοποθετήσεις αξιωματούχων διαφόρων χωρών δείχνει πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες στην Ευρωζώνη.
Δεν είναι μόνον τα διαφορετικά συμφέροντα κάθε κράτους-μέλους της Ευρωζώνης που συγκρούονται με αφορμή το... «ελληνικό ζήτημα». Είναι και οι διαφορετικές προσεγγίσεις του προβλήματος που εκδηλώνονται στο εσωτερικό διαφόρων κυβερνήσεων, όπως της Γερμανίας. Είναι οι επιφυλάξεις και τα πισωγυρίσματα ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ως αποτέλεσμα εσωτερικών πιέσεων, αντιδράσεων της κοινής γνώμης στις χώρες αυτές και συνυπολογισμού του πολιτικού κόστους.
Αυτή η ρευστή κατάσταση που κυριαρχεί στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων, περίπου προδιαγράφει και το αποτέλεσμα της τυχόν υποβολής αιτήματος για συνολική επαναδιαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Είναι προφανές ότι θα τύχει αρνητικής αν όχι εχθρικής αντιμετώπισης… Από την άλλη πλευρά όμως, η συνέχιση της βοήθειας προς την Ελλάδα για την αποφυγή της χρεοκοπίας και την επανεκκίνηση της οικονομίας εξαρτάται από την ίδια την Ελλάδα. Η ευνοϊκή ή τουλάχιστον ή μη αρνητική στάση των άλλων χωρών της Ευρωζώνης και των διεθνών αγορών απέναντι στην Ελλάδα εξαρτάται κυρίως από την αξιοπιστία της κυβερνητικής πολιτικής, από το βαθμό υλοποίησης των συμφωνιών με την τρόικα, από το βαθμό εφαρμογής των όρων και των μέτρων που περιλαμβάνονται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα.
Και αυτό διότι μόνον μέσω των ριζικών μεταρρυθμίσεων παντού, μόνο μέσω της εξάλειψης των αιτιών που οδήγησαν και συνεχίζουν να τροφοδοτούν το δημοσιονομικό εκτροχιασμό θα πεισθούν οι δανειστές μας ότι η Ελλάδα βαδίζει με ευλάβεια στο δρόμο της εξυγίανσης.
Επομένως, το βασικό «κλειδί» βρίσκεται στην Αθήνα και όχι στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η επανάπαυση θα είναι καταστροφική. Η κυβέρνηση πρέπει να βαδίσει μέχρι τέλους το δύσβατο δρόμο. Δεν υπάρχει όμως καμιά άλλη ορατή επιλογή διεξόδου.
