Οι «αναγκαίοι» ..και οι πλεονάζοντες

Η διοίκηση χτίστηκε με κύρια μέθοδο την ευνοιοκρατία, με διαδοχικές ρουσφετολογικές επιστρωματώσεις, μπήκε σε λειτουργία με τις μηχανές των συναλλαγών, των κομματικών εκδουλεύσεων, των πλαγιοδρομήσεων. Δεν θα προστατεύσει τα παιδιά της, τους οσφυοκάμπτες ενεργούμενους των κομματικών εξουσιών;

• Η δομή του Δημοσίου δεν αφήσει σοβαρές ελπίδες για ακριβοδίκαιη σύνταξη καταλόγων με τους υπαλλήλους που δεν προσφέρουν έργο..

Εχει πολλές φορές καταδειχθεί ότι στο Δημόσιο, και στο στενό, κυρίως εκεί, υπάρχουν τμήματα χωρίς διευθυντές, διευθυντές χωρίς υπαλλήλους, πλεονάζοντες εργαζόμενοι χωρίς σαφές αντικείμενο, ενώ αλλού σημειώνονται ελλείψεις, ότι η.. πίεση δεκαετιών για βόλεμα, για υποχώρηση από θέσεις με εξοντωτικό αντικείμενο (π.χ. οδοκαθαριστής, νοσηλευτής) στα αδιαφανή ξεκούραστα μετόπισθεν έχει δημιουργήσει το δυσκίνητο κράτος που γνωρίζουμε. Το συμμάζεμα της κρατικής μηχανής αποτελούσε πάντα την ακρογωνιαία εξαγγελία κάθε μεταρρυθμιστικής απόπειρας, ήταν ο στόχος πολλών υπουργών Εσωτερικών, ο οποίος ωστόσο έμενε εσαεί ανέγγιχτος, καθώς ερχόταν σε πλήρη αντίφαση με την πρακτική της εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας. Ουδείς έβαλε το μαχαίρι στα δύσπλαστα μορφώματα της κρατικής μηχανής, διότι ουδείς θέλησε πραγματικά να ξεχωρίσει το ενεργό υγιές σώμα, που παρέχει τα βασικά στον Ελληνα πολίτη, από τα άρρωστα, τα μπλεγμένα αξεδιάλυτα με τα δίκτυα μετάδοσης και ικανοποίησης των κομματικών «αναγκών».

Σήμερα, με έξωθεν συντριπτικές πιέσεις, επίκειται η αναδιάρθρωση του Δημοσίου, των υπουργείων, των ΟΤΑ, των ΔΕΚΟ και των πολλών, λίγο ώς πολύ άγνωστων προεκβολών του ώστε να περιοριστούν σε ανθρώπινο δυναμικό κατά τουλάχιστον 30%. Με κάποια αδρά κριτήρια: κοντά στη συνταξιοδότηση, χαμηλά προσόντα κ.λπ. Η πόρτα της εξόδου έχει πολλά ονόματα: συνταξιοδότηση, εθελουσία έξοδος, μη ανανέωση της σύμβασης (πολλά έργα αιχμής -καθαριότητα, βρεφονηπιακοί κ.ά.- υλοποιούνται από συμβασιούχους), εργασιακή εφεδρεία, μείωση των ωρών εργασίας μέχρι και 50% με ανάλογη μείωση αποδοχών, χορήγηση άδειας άνευ αποδοχών έως πέντε χρόνια (με την ελπίδα ότι ο υπάλληλος σε αυτό το διάστημα θα μπορέσει να βρει συναφή δουλειά στον ιδιωτικό τομέα ή θα ασκήσει κάποια άλλο επάγγελμα).

Το ερώτημα που εγείρεται είναι αν αυτοί που θα εγκαταλείψουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το Δημόσιο είναι οι πραγματικά υπολειτουργούντες, οι λαθροβιώσαντες, οι πλεονάζοντες. Το Δημόσιο διαθέτει και αδρά αμειβόμενους για χαμηλές, μηδαμινές ή μηδενικές υπηρεσίες και παραγωγικούς τίμιους υπαλλήλους. Και άξιους και φαύλους. Ομως, η δομή του δεν αφήσει σοβαρές ελπίδες για ακριβοδίκαιη σύνταξη καταλόγων με τους υπαλλήλους που δεν προσφέρουν έργο. Η διοίκηση χτίστηκε με κύρια μέθοδο την ευνοιοκρατία, με διαδοχικές ρουσφετολογικές επιστρωματώσεις, μπήκε σε λειτουργία με τις μηχανές των συναλλαγών, των κομματικών εκδουλεύσεων, των πλαγιοδρομήσεων. Δεν θα προστατεύσει τα παιδιά της, τους οσφυοκάμπτες ενεργούμενους των κομματικών εξουσιών;

Υπάρχει, λοιπόν, ο κίνδυνος, το συρρικνωμένο πλέον Δημόσιο να μην απαρτίζεται μόνο από τους ικανούς, αλλά έως ένα σημαντικό βαθμό, και από τους ημετέρους, τους ευνοούμενους, τους εξαρτημένους, τους έρποντες. Να είναι πάλι χαμηλής απόδοσης, αλλά λιγότερο δαπανηρό. Ομως, η μείωση δαπανών δεν είναι μεταρρύθμιση. Μεταρρύθμιση είναι η απαγκίστρωση από το κομματικό εμπόριο, τις αδιαφανείς διασυνδέσεις, την ασυδοσία. Αυτήν την, αμιγώς πολιτικής φύσεως, αλλαγή ποιος θα την επιχειρήσει;
Τ.Καραισκάκη




























kathimerini