Η μεγάλη ατάκα του ηθοποιού Δήμου Σταρένιου, στην ταινία «η Χαραυγή της Νίκης», με την οποία τιτλοφορώ το σημερινό σημείωμα, είναι λίγο-πολύ γνωστή.
Όπως γνωστή είναι και η ανικανότητα της Ευρωπαϊκής ηγεσίας να τιθασεύσει την κρίση.
Το μεγάλο πρόβλημα των Γερμανών, όπως έχουμε πει και άλλες φορές, είναι ότι προσεγγίζουν το ζήτημα της επίλυσης της κρίσης χρέους από ηθικολογική σκοπιά. Θεωρούν ότι οι Έλληνες αμάρτησαν και, ως εκ τούτου, οφείλουν να... τιμωρηθούν.
Ακριβέστερα στην περίπτωσή μας, αμάρτησε το κράτος δανειζόμενο υπέρμετρα, αλλά για τους Γερμανούς το κράτος δεν είναι παρά ο εκφραστής της συλλογικής βούλησης της κοινωνίας. Αυτός ο ηθικός φραγμός τους εμποδίζει ενδεχομένως να καταλάβουν ότι η αβεβαιότητα στις αγορές πλήττει και τη δική τους οικονομία (η οποία φρέναρε ανησυχητικά το Β’ εξάμηνο του 2011) και προκαλεί την εξάπλωση της κρίσης ακόμη και σε κράτη που – σύμφωνα με τους αριθμούς τουλάχιστον – είναι αξιόχρεα δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα φερεγγυότητας. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι Γερμανικές εμμονές θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο τη σταθερότητα της ευρωζώνης.
Ωστόσο, με αφορμή και τη χθεσινή ψηφοφορία στην Μπούντεσταγκ, ίσως ήλθε η ώρα να πούμε και «του Γερμανού το δίκιο». Πρώτον, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε και εμείς ότι η εικόνα του Γερμανού που διαβάζει άθλιες φυλλάδες όπως το Focus και η Bild, όπως και η επίκληση του Ναζισμού, αδικεί εν μέρει τους πολίτες αυτής της χώρας (όσο αδικεί τους Έλληνες το στερεότυπο του αξύριστου καδενοφόρου που περνάει τα βράδια του στα μπουζούκια). Εκτός του γεγονότος ότι και οι περισσότεροι βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού ψήφισαν υπέρ των πακέτων έκτακτης δανειοδότησης της Ελλάδας και του EFSF, οι Πράσινοι και Σοσιαλδημοκράτες που προηγούνται στις δημοσκοπήσεις, είναι πολύ πιο φιλικοί και χαλαροί απέναντι στην Ελλάδα, απ’ ό,τι είναι οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Φιλελεύθεροι.
Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι τα μισά και πλέον από τα δανεικά που μας έχουν δώσει μέχρι σήμερα χρησιμοποιήθηκαν για την πληρωμή μισθών και συντάξεων στην Ελλάδα και Ελλήνων ομολογιούχων του δημοσίου μας (ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων, τραπεζών, κλπ.). Αν τους ενδιέφεραν μόνο οι Γερμανικές και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες, θα μπορούσαν, με τα μισά χρήματα από αυτά που μας έδωσαν, να τις στηρίξουν επαρκέστατα και να μας αφήσουν εμάς να χρεοκοπήσουμε (όπως και τους άλλους ασώτους υιούς, δημιουργώντας έτσι μία «ευρωζώνη της αρετής»). Ακόμη και αν - με δεδομένα τα συγκριτικά μεγέθη - ο κάθε Γερμανός δημόσιος υπάλληλος ή συνταξιούχος δεν έδωσε παρά ένα κατοστάρικο ευρώ για κάθε Έλληνα συνάδελφό του, ας μην λησμονούμε ότι αυτό το κατοστάρικο που για εμάς είναι κρίσιμο, θα μπορούσε και να μην το δώσει.
Και επίσης, γιατί είναι δεδομένο ότι θα πρέπει οι Γερμανοί να δεχθούν τα ευρωομόλογα, καθιστώντας τους εαυτούς τους συνυπεύθυνους για τα χρέη που δημιουργήθηκαν (και θα δημιουργηθούν) για τις προσλήψεις που έγιναν (και ενδεχομένως να γίνουν) στο δημόσιο από τον τάδε ή τον δείνα Έλληνα πολιτικό; Πρέπει να το δεχθούν, είναι βέβαιο. Αλλά μην περιμένουμε να το καταπιούν και έτσι, χωρίς γκρίνια, αμάσητο...
Και τέλος, αν είναι να προχωρήσουμε σε μία νομισματική, οικονομική και πολιτική ένωση, με συνέπεια οι Γερμανοί να αναλάβουν και τα δικά μας βάρη, δεν είναι λογικό να απαιτούν να μπορούν να μας εμπιστεύονται; Το ερώτημα είναι, αυτή τη στιγμή μπορούν; Αν δούμε τα όσα έχουμε συμφωνήσει μέχρι τώρα όχι. Γιατί ναι μεν οι Γερμανοί έκαναν το καθήκον τους που απορρέει από τη συμφωνία και μας δίνουν τις δόσεις από τα χρήματα του μηχανισμού στήριξης, αλλά εμείς τους δουλεύουμε ψιλό γαζί. Λέμε κάτι και μετά ξελέμε. Ψηφίζουμε, αλλά δεν εφαρμόζουμε. Εφαρμόζουμε, αλλά βρίσκουμε παραθυράκια. Τους έχουμε κουφάνει στις δικαιολογίες, τις υπεκφυγές, τις αρνήσεις, τα μη και τα μα.
Με λίγα λόγια, τους έχουμε εξαπατήσει, τους Γερμανούς, την ΕΚΤ, την Ε.Ε, το ΔΝΤ. Το ίδιο και οι Ιταλοί, όπως παρατηρεί η στήλη Καρλομάγνος του Economist αυτής της εβδομάδας. Με το που παρενέβη η ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά ομολόγων και έπεσε το κόστος δανεισμού της χώρας, ο Μπερλουσκόνι πήρε πίσω το πρόγραμμα λιτότητας που είχε εξαγγείλει. Έτσι και εμείς, ψηφίσαμε το Μεσοπρόθεσμο για να πάρουμε την προηγούμενη δόση και μετά δεν το εφαρμόσαμε.
Συμπέρασμα; Μπορεί οι Γερμανοί να είναι άτολμοι ως ηγέτες της Ε.Ε και η ατολμία τους να μας στοιχίζει, αλλά και εμείς είμαστε παντελώς αναξιόπιστοι ως συνομιλητές, ως εταίροι, ως κράτος.
Μιλάμε για τον τέλειο συνδυασμό αποτυχίας...
N.Mαλεβίτης
