Μόλις 71 χρόνια πριν η Ελλάδα είπε όχι στον άξονα.
Η ίδια Ελλάδα πριν την δημιουργία της ακόμη είχε πει όχι στον Μέττερνιχ.
..Σήμερα,71 χρόνια μετά,η Ελλάδα αδυνατεί να ψελίσει ένα οποιοδήποτε "όχι" στις απαιτήσεις των υπερατλαντικών δανειστών,των κομισάριων εκ Βρυξελλών,στην Α.Μέρκελ και το νέο Ράιχ που κτίζει..
71 χρόνια μετά από την 28η Οκτωβρίου 1940.
Όταν ο Μεταξάς, έλεγε το περήφανο ΟΧΙ, στον ιταλικό επεκτατισμό, που αναζητούσε μια... γρήγορη νίκη στα Βαλκάνια και την Μεσόγειο.
71 χρόνια μετά από εκείνο το μουντό πρωινό που οι Έλληνες σε ένα πρωτόγνωρο εθνικό ξέσπασμα βγήκαν στους...δρόμους , αγκαλιασμένοι και μετά ντύθηκαν στο χακί και πήγαν στα «μέτωπα» του πολέμου .
Να πεθάνουν ή να νικήσουν.
Και τότε υπήρχαν μάνες που έκλαιγαν και τότε υπήρχε φτώχεια και τότε υπήρχαν νεογέννητα παιδιά στις κούνιες, νιόπαντρα ζευγάρια, που έκαναν όνειρα για ένα σπιτικό. Και τότε υπήρχαν πολιτικές συγκρούσεις, κοινωνικές ανισότητες.
Χωράφια και περιουσίες που χρειάζονταν τον καθημερινό μόχθο των νεότερων για να καρπίσουν και να φέρουν ευημερία. Και τότε υπήρχαν φιλοδοξίες, καθημερινότητα, υποχρεώσεις.
Τότε όμως υπήρχε η Πατρίδα, η Περηφάνεια, το Καθήκον, η Συνείδηση, η Πίστη, η Αυταπάρνηση. Τ
ότε όμως υπήρχαν Έλληνες.
Κανένας νόμος , καμιά πειθαρχική διάταξη, καμιά ημερήσια διαταγή δεν μπορεί να οδηγήσει ένα Λαό και ένα Έθνος στον πόλεμο.
Κανένας κυβερνήτης δεν μπορεί να επιβάλει την ηθική της ύπαρξης.
Καμιά συγκυρία δεν μπορεί να οδηγήσει στην ιστορία της Δόξας.
Μόνον οι άνθρωποι. Αυτοί οι καθημερινοί άνθρωποι, μέσα στους οποίου κοιμάται ένας ήρωας.
Οι Έλληνες αγαπούσαν την Ειρήνη. Πέρασαν όμως τις ζωές τους στα πεδία του Πολέμου.
Έχτισαν Πατρίδα μέσα από το αίμα και τη σύγκρουση με τις αυτοκρατορίες.
Οι Έλληνες ήταν ο αγαπημένος Λαός των ρομαντικών και των αντισυστημικών του 19ου αιώνα. Των ποιητών, των συγγραφέων, των περιηγητών..
Η Επανάσταση, το εθνικό κράτος, το δικαίωμα στην περιουσία, η κοινωνική αυτοτέλεια των Λαών, που ξεπερνούσαν τις φυλές, το καθήκον του αίματος ήταν ζωντανές έννοιες, πάνω από την Ζωή και το Θάνατο.
Μόλις 71 χρόνια πριν η Ελλάδα είπε όχι στον άξονα.
Η ίδια Ελλάδα πριν την δημιουργία της ακόμη είχε πει όχι στον Μέττερνιχ.
Σήμερα 71 χρόνια μετά η Ελλάδα αδυνατεί να ψελίσει ένα "όχι",σε οποιαδήποτε απαίτηση έρχεται από τους λεγόμενους "δανειστές", από τα σαλόνια των Βρυξελλών ή την φράου Μέρκελ και το νέο Ράιχ που κτίζει.
Αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς αποφασιστικότητα, χωρίς πάθος , χωρίς έμπνευση , να κρατήσουμε ζωντανή τη χώρα μας. Δεν παίζει ρόλο ότι αντί για καρυοφύλλια ή οπλοπολυβόλα, ο πόλεμος γίνεται με αριθμούς, χρέη , τοκοχρεολύσια και επενδύσεις.
Δεν παίζει ρόλο ότι αντί για στολές οι κατακτητές φορούν κοστούμια. Δεν παίζει ρόλο αν και αύριο το πρωί θα βρισκόμαστε πια -όσοι έχουμε την τύχη να εργαζόμαστε ακόμα- στα γραφεία μας και τις δουλειές μας και όχι στο «μέτωπο».
Ρόλο παίζει αν είμαστε ακόμη Έλληνες.
Αν μέσα μας το αίμα των ηρώων κυλά.
Αν ακόμη έχουμε Πατρίδα και τα κάδρα των μαχητών στους τοίχους των σπιτιών, έχουν ισχυρή φωνή.
Ρόλο παίζει αν υπάρχουμε η πεθάναμε στα βουνά της Αλβανίας και στα μέτωπα του πολέμου.
Αν βρισκόμαστε ξεχασμένοι στο κουτί με τα οστά στα συμμαχικά νεκροταφεία .
Αν σήμερα εδώ στις ζωές μας και τα σπίτια μας ζουν κάποιοι άλλοι.
Οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες, οι συνεργάτες του εισβολέα, οι τυχοδιώκτες του ωφελιμισμού, οι μίζεροι της καθημερινότητας, οι συμβιβασμένοι που δεν έχουν όνειρα, φιλότιμο, Πατρίδα.
71 χρόνια μετά. Το ερώτημα ένα.
Υπάρχουν άραγε ακόμη Έλληνες;"
Σ/Α
