Σύμφωνα με την Greenpeace τα τελευταία χρόνια ο αγροτικός κλάδος πήρε την κατιούσα, αν και κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η εγχώρια παραγωγή ήταν αρκετή ώστε να καλύπτει τις ανάγκες της κατανάλωσης στη χώρα.
...Έκτοτε, βέβαια, αρκετοί Έλληνες αγρότες -για να μην πούμε σχεδόν όλοι- εγκλωβίστηκαν αυτοβούλως σε μη ανταγωνιστικές καλλιέργειες, μόνο και μόνο για να εισπράττουν τις παχυλές -και χωρίς πολύ κόπο- επιδοτήσεις από την.. ευρωπαϊκή κοινότητα.
Το ήδη... στραβό κλήμα ήρθαν και το «έφαγαν» τα φθηνά εργατικά χέρια από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες, καθώς η απουσία προσωπικής εργασίας, σε συνδυασμό και με τις αυξήσεις στα λιπάσματα, αλλά και στα φυτοφάρμακα, ανέβασαν το κόστος παραγωγής, με συνέπεια να έρθει η στιγμή που τα ελληνικά προϊόντα να μη βρίσκουν θέση, καλά - καλά, ούτε στις εγχώριες λαϊκές αγορές.
Οι τελευταίες έχουν «πλημμυρίσει» από λεμόνια Αργεντινής, πατάτες Αιγύπτου, σκόρδα Κίνας, όσπρια από τη Βόρεια Αμερική κ.ο.κ.
Αποτέλεσμα;
Οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων να είναι σχεδόν διπλάσιας αξίας από την εγχώρια παραγωγή, με τεράστιο κόστος για την εθνική οικονομία.
Η κρίση που έχει ενσκήψει στη χώρα, βέβαια, έχει αλλάξει εν πολλοίς τα δεδομένα, ιδίως όσον αφορά στις εισαγωγές. Κι εδώ ίσως να κρύβεται η μεγάλη ευκαιρία για τον εγχώριο αγροτικό τομέα.
Ήδη, ως αποτέλεσμα της υψηλής ανεργίας που μαστίζει την Ελλάδα και ιδίως τα μεγάλα αστικά κέντρα, αρκετοί νέοι ξαναγυρίζουν στην επαρχία για να ασχοληθούν με τη γεωργία και να αποκτήσουν ένα εισόδημα.
Το στοίχημα, ωστόσο, είναι αυτή η «επιστροφή» στην ύπαιθρο να γίνει με σύγχρονους όρους, προσανατολισμένη στο αγροδιατροφικό μοντέλο, για τις ανάγκες της κατανάλωσης κι όχι για τις επιδοτήσεις.
Νέες εναλλακτικές καλλιέργειες, ταυτόχρονα με τη δραστική βελτίωση των παραδοσιακών, είναι το ζητούμενο. Με λιγότερο νερό, λιγότερη ενέργεια, περισσότερο φιλικές στο περιβάλλον, απαλλαγμένες κατά το δυνατό από λιπάσματα ή φυτοφάρμακα, με τυποποίηση και πιστοποίηση των παραγόμενων προϊόντων, με κάλυψη των εγχώριων αναγκών και αν είναι δυνατό και με εξαγωγές, προκειμένου να υπάρχει και μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία.
Βαριά βιομηχανία, με την κλασική έννοια του όρου, η χώρα δεν θα καταφέρει ποτέ να δημιουργήσει.
Τι άλλο της μένει από το να αξιοποιήσει τον τουρισμό, τη ναυτιλία και να ξαναρχίσει, τουλάχιστον να παράγει...
