Οι σημερινές τραγελαφικές εξαγγελίες του πρωθυπουργού περί δημοψηφίσματος αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο, τα αυγά, και τα πασχάλια.
Υπό αυτές τις συνθήκες, της είναι αδύνατον να επιβληθεί, να εφαρμόσει τις αυστηρές διατάξεις του Μεσοπρόθεσμου επόμενα δύο χρόνια και, εν τέλει, να κυβερνήσει.
Οι «πολιτικές πρωτοβουλίες» που ζητούν επιμόνως...– αν και αορίστως – οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είναι ορθό αίτημα.
Τρεις λύσεις υπάρχουν στο πολιτικό αδιέξοδο, με το οποίο βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη η χώρα μας:
η πρώτη είναι να συνεχίσει ο κ. Παπανδρέου τον δρόμο που έχει χαράξει, με τις παλινωδίες, τα πισωγυρίσματα και τα δειλά βήματα προς τα εμπρός. Αυτός ο δρόμος όμως θα καταλήξει σε αδιέξοδο.
Το κούρεμα δεν σημαίνει ούτε αναστολή των μέτρων που έχουν ληφθεί, ούτε αναβολή των επόμενων μέτρων, ούτε χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής. Τ
ο πιο πιθανό σενάριο επομένως είναι ότι, ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση θα χάσει και άλλους βουλευτές από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της στην επόμενη κρίσιμη ψηφοφορία από τις πολλές που έρχονται.
Ακόμη και αν δεν τη ρίξουν όμως, οι βουλευτές της θα αρνούνται να συναινέσουν στην υλοποίηση των υπεσχημένων προς την Τρόικα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία του πακέτου που συμφωνήθηκε στις 27 Οκτωρίου.
Επιπλέον, με την απόσταση που χωρίζει την κοινή γνώμη από την κυβέρνηση, ο κ. Παπανδρέου ρισκάρει την εκδήλωση κοινωνικής έκρηξης, αν συνεχίσει.
Ήδη, τα φαινόμενα γενικευμένης ανομίας και αστικής ανυπακοής που παρατηρούνται είναι άκρως ανησυχητικά.
Η δεύτερη λύση είναι η πολιτική συνεργασία των δύο μεγάλων και ορισμένων ίσως μικρότερων κομμάτων, κατά προτίμηση, με πρωθυπουργό και υπουργό οικονομικών κοινής αποδοχής.
Ωστόσο, ο κ. Σαμαράς φαίνεται πως αποκλείεται να συναινέσει σε κάτι τέτοιο από τη στιγμή που η πρωθυπουργική καρέκλα έχει φτάσει σχεδόν στα χέρια του, ενώ ούτε και ο κ. Παπανδρέου φαίνεται διατεθειμένος να εγκαταλείψει το αξίωμά του για όσον καιρό μπορεί να κρατηθεί. Ο εγωισμός τους, εκτός του ότι είναι λυπηρός, καθιστά και ανέφικτη τη δεύτερη λύση.
Η τρίτη λύση δεν είναι φυσικά το βλακώδες δημοψήφισμα που εξήγγειλε απόψε ο πρωθυπουργός καθώς θα συρθούμε σε μια πολύμηνη περίοδο πολιτικής αβεβαιότητας και οικονομικής αστάθειας αλλά είναι άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο θα ξεθυμάνει ο θυμός των πολιτών, αλλά και το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει θα εφαρμόσει ακριβώς όσα προβλέπει το μνημόνιο (άσχετα με το αν είναι πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς και τα όσα λέει περί αναδιαπραγμάτευσης) θα πείσει και τις συντεχνίες πώς ό,τι και να γίνει, δεν θα είναι δυνατόν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Επιπλέον, ακόμη και αν δεν προκύψει αυτοδυναμία μετά από εκλογές, η κυβέρνηση συνεργασίας που θα σχηματιστεί (θέλει-δεν-θέλει ο κ. Σαμαράς), θα έχει ισχυρότερη νομιμοποίηση από μία κυβέρνηση συνεργασίας που ενδεχομένως να σχηματιζόταν χωρίς κάλπες.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σήμερα στην ανάπαυλα της μπόρας. Η έκτη δόση είναι εξασφαλισμένη, μία λύση που φαίνεται βιώσιμη έχει υιοθετηθεί σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και η προκήρυξη εκλογών δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεύθυνη κίνηση. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι τα πράγματα θα παραμείνουν έτσι, κυρίως στο διεθνές περιβάλλον, για πολύ καιρό. Τ
ο νου σας δυτικά, προς Ιταλία και Πορτογαλία μεριά. Εκεί θα κριθούν πολλά.
Στην Ελλάδα, το παράθυρο για εκλογές είναι τώρα...
