Είναι εμφανέστατο πλέον ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ψάχνουν εδώ και μήνες εκείνη την... στρατηγική που επιδιώκει την απομόνωση του ελληνικού προβλήματος από την υπόλοιπη ασθμαίνουσα ευρωπαϊκή οικονομία. Και είναι επίσης εμφανέστατο ότι η πολιτική αυτή θέλει τη σταδιακή εσωτερική υποτίμηση -την περικοπή δηλαδή μισθών, συντάξεων, την πλήρη απελευθέρωση της οικονομίας, τις περικοπές κοινωνικών δαπανών.
Μοιάζει κάπως με το μοντέλο, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, των χωρών της Μετάβασης, των περίφημων δηλαδή Ανατολικών χωρών. Η "ρουμανοποίηση" αυτή περιλαμβάνει αναγκαστικά το "κούρεμα του χρέους", σε διάφορες εκδοχές, ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της πολιτικής που εκ των υστέρων στηρίζεται σε δύο πυλώνες: εσωτερική υποτίμηση συν αναδιάρθρωση του χρέους.
Σαφέστατα, μια τόσο επώδυνη προσαρμογή για μια οικονομία μη ανταγωνιστική, όπως η δική μας, σε ένα νομισματικά σφιχτό περιβάλλον (ευρώ), δεν θα έχει επιτυχή αποτελέσματα. Αν φυσικά σκεφθούμε… μακροπρόθεσμα, τότε συγγνώμη αλλά σχεδόν ξεχνάμε ότι οι Έλληνες με αυτά που περνάνε έγιναν (εν αγνοία τους μάλλον) οπαδοί του Keynes: Το μόνο σίγουρο είναι ότι μακροπρόθεσμα όλοι θα πεθάνουμε!
Περιττό να αναφέρουμε ότι, παρά τα σκληρά μέτρα, η κυβέρνηση δεν κατάφερε να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό. Το έλλειμμα του 2011 είναι μεγαλύτερο από αυτό του 2010, και το 2012, παρά τα ακραία μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση με τους… δακρύβρεχτους βουλευτές της, θα είναι πάλι έτος απόκλισης σε πολλούς στόχους, όπως δείχνει η δυναμική των αρνητικότατων μεγεθών.
Ας μην απορήσουμε αν σύντομα δούμε, εκτός από το Πολυνομοσχέδιο, και πάντα συνοδεία με τις γνωστές πολεμικές κραυγές, νέα αναγκαία νομοσχέδια για τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, ένα ακόμα νέο φορολογικό και φυσικά νομοσχέδια που δήθεν θα εξυγιαίνουν κλάδους και τομείς της οικονομίας.
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι μόνο ελληνικό, το έχουμε τονίσει αρκετές φορές. Για μία μόνο τράπεζα στην Ευρώπη που πρόσφατα χρεοκόπησε, την Dexia, χρειάστηκαν 120 δισ. -όσο ήταν το ελληνικό πακέτο αναχρηματοδότησης του χρέους! Και ασχολήθηκε ο διεθνής Τύπος μόνο δύο ημέρες, ενώ για την Ελλάδα ασχολείται δύο χρόνια! Ας το ξαναγράψουμε λοιπόν: Σήμερα η κρίση χρέους είναι δευτερεύον θέμα έναντι του μείζονος της κρίσης των τραπεζών. Με τη σειρά της η κρίση των τραπεζών θα είναι δευτερεύον θέμα έναντι της βαθιάς ύφεσης της πραγματικής οικονομίας. Απλούστατα, τα τεχνητά στρες τεστ των ευρωπαϊκών τραπεζών απέκρυψαν μόνο στιγμιαία την πραγματική έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών, τους σκελετούς στην ντουλάπα όπως λέμε…
Οι αμερικανικές τράπεζες μπορεί να έχουν μικρή έκθεση στην Ελλάδα (μόλις 40 δισ., μαζί με τα παράγωγα και τα ασφάλιστρα), αλλά το νούμερο ανεβαίνει στα 650 δισ. αν συμπεριλάβουμε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, και σε 1,6 τρισ. αν υπολογίσουμε και τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, που δανείζονται κατά κανόνα από τις αμερικάνικες και τις βρετανικές χρηματαγορές…
Στο ερώτημα λοιπόν τι μέλλει γενέσθαι με κούρεμα 40, 50, ή 60 %, οι απαντήσεις είναι πλέον, για εμάς του Έλληνες, άμεσα συνδεδεμένες με την αντοχή της εύθραυστης αλυσίδας των διαδοχικών ενδοτραπεζικών διασυνδέσεων, την υπερκυκλικότητα του παγκόσμιου πιστωτικού συστήματος.
Εδώ σ' εμάς, μπορεί ο Βενιζέλος -κεκλεισμένων των θυρών- να απειλεί τους Έλληνες τραπεζίτες ότι θα τους κρατικοποιήσει αν δεν κάνουν κάτι, όμως δεν έχει τα… λεφτά για να το κάνει, και μιλάει εκ του ασφαλούς, διότι θα τα βάλουν άλλοι (EFSF), οι οποίοι όμως θα συνδιοικούν, χωρίς να γνωρίζουμε ποιες επισφάλειες θα διαγράψουν, ποιων τα συμφέροντα θα εξυπηρετήσουν, πού θα δίνουν δάνεια στην ουσία και σε ποια χέρια, μέσω της τραπεζικής κάνουλας, θα δώσουν το μεγάλο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας.
Με λίγα λόγια: Αφού γλυτώνουν την συνιδιοκτησία με το Ελληνικό Δημόσιο, το κρίσιμο ερώτημα είναι αν οι Έλληνες τραπεζίτες προτιμούν τα στελέχη του ευρωπαϊκού τραπεζο-βιομηχανικού λόμπι στα πόδια τους και στην τσέπη τους, από το να δώσουν όσο όσο τα ποσοστά τους σε Άραβες, Ρώσους, Κινέζους, Αμερικανούς…
Και στην μία και στην άλλη περίπτωση, η ανεργία δεν θα μειωθεί, οι φόροι δεν θα υποχωρήσουν, οι Έλληνες δεν θα δουν την αγοραστική τους δύναμη να βελτιώνεται.
Ειδικά σήμερα, ο πλούτος δεν παράγεται χωρίς κάποιοι να ρισκάρουν σε αυτόν τον παράδεισο της γραφειοκρατίας και του κρατικού καπιταλισμού που έθρεψαν από κοινού οι τράπεζες, τα κόμματα, οι εκδότες και οι μεγαλοεργολάβοι -και όχι όσοι ζητούσαν μια θέση στο Δημόσιο ή άνοιξαν ένα μαγαζάκι, έστω κι αν αυτά είναι γονίδια αποτυχίας στο νεολληνικό μας DNA…
Ηλ.Καραβόλιας
