Τώρα που ..κηδεύουμε το "Μνημόνιο 1", είναι ίσως καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο σοβαρά τους λόγους για τους οποίους απέτυχε.
..Ορισμένους τους έχει αναφέρει η Τρόικα, η οποία σε όλες τις εκθέσεις της κάνει λόγο για παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης στον τομέα των μεταρρυθμίσεων και στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.Στους λόγους αποτυχίας του Μνημονίου Ι περιλαμβάνεται βέβαια και το...κακό κλίμα στην Ευρώπη, αφού η γενικότερη ύφεση συμπαρέσυρε και τη γονατισμένη ελληνική οικονομία.
Άμοιροι ευθυνών δεν είναι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, με την αναποφασιστικότητα και τις παλινωδίες τους.
Αν το Μνημόνιο είχε εφαρμοστεί σωστά, συμπεριλαμβανομένων και των σκελών των ιδιωτικοποιήσεων, των διαρθωτικών μεταρρυθμίσεων, του κλεισίματος ζημιογόνων και άχρηστων φορέων του δημοσίου και της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, θα είχε πάει πολύ καλύτερα, παρά την ύφεση και την αδράνεια στην Ευρώπη.
Αλλά τι λέω, εδώ δεν το είχαν διαβάσει οι δικοί μας υπουργοί, γιατί να περιμένουμε να το εφαρμόσουν σωστά...
Εν πάση περιπτώσει όμως, υπάρχει και ένας ακόμη λόγος που απέτυχε το Μνημόνιο, ο οποίος έχει να κάνει με το Συμβολικό πεδίο, δηλαδή με τη λαϊκή του νομιμοποίηση.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για να πείσουν τους πολίτες ότι χρειάζονται θυσίες, οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα κάνουν θυσίες οι ίδιοι.
Όταν ζητάς χαράτσια και επιβάλλεις, έστω και αναγκαίες, περικοπές δαπανών και ταυτόχρονα χρεώνεις τον κρατικό κορβανά με άπειρα και τις περισσότερες φορές αχρείαστα ταξίδια στο εξωτερικό, θα πρέπει να είσαι είτε βλάκας είτε αναίσθητος.
Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι ο ΓΑΠ, το σίγουρο είναι ότι με τη συμπεριφορά του έχασε στο μέτωπο της λαϊκής νομιμοποίησης, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για την επιτυχία του προγράμματος.
Ανάλογα παραδείγματα μπορώ να αναφέρω πολλά: την αύξηση της χρηματοδότησης των κομμάτων εν μέσω κρίσης, την προστασία των υπαλλήλων της Βουλής και των μετακλητών υπαλλήλων, τις ελάχιστες και γελοίες περικοπές που έχουν γίνει στο βουλευτικό εισόδημα, τις προκλητικές αμοιβές των υπουργών, του πρωθυπουργού, του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (αμοιβές πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες, π.χ., των Αμερικανών ομολόγων τους) και τόσα άλλα. Ακόμη και σήμερα, αντί για την απόλυση μονίμων δημοσίων υπαλλήλων, οι πολιτικοί θα μπορούσαν να πετύχουν ισοδύναμο δημοσιονομικό αποτέλεσμα αν χρησιμοποιούσαν έμπειρους και καταρτισμένους δημοσίους υπαλλήλους στις θέσεις των μετακλητών. Και αν απέλυαν μισθοδοτούμενους από τα κόμματά τους. Κόσμο που, στο κάτω-κάτω δεν έχουμε καμία υποχρέωση να τον πληρώνουμε. Καταλαβαίνω ότι και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα έχουν φτιάξει μια ζωή, έχουν κάνει οικογένειες και παιδιά, έχουν δάνεια και ανάγκες.
Το να καταστρέφεται όμως η δική μας ζωή με έκτακτες εισφορές για να τους ταΐσουμε είναι προκλητική αδικία.
«Λυπούμαστε κύριοι, δεν αντέχουμε άλλο!».
Αν είχαν πει αυτό οι δικοί μας κυβερνώντες στους στρατούς των κομματικοδίαιτων και αν είχαν κάνει και οι ίδιοι τις αναγκαίες θυσίες, τότε και ο κόσμος θα αποδεχόταν σε μεγαλύτερο βαθμό να ακολουθήσει.
Δυστυχώς, έχουν την αδικία στο DNA τους.
Τόσο, όσο και τη βλακεία...
N.Mαλεβίτης
Άμοιροι ευθυνών δεν είναι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, με την αναποφασιστικότητα και τις παλινωδίες τους.
Αν το Μνημόνιο είχε εφαρμοστεί σωστά, συμπεριλαμβανομένων και των σκελών των ιδιωτικοποιήσεων, των διαρθωτικών μεταρρυθμίσεων, του κλεισίματος ζημιογόνων και άχρηστων φορέων του δημοσίου και της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, θα είχε πάει πολύ καλύτερα, παρά την ύφεση και την αδράνεια στην Ευρώπη.
Αλλά τι λέω, εδώ δεν το είχαν διαβάσει οι δικοί μας υπουργοί, γιατί να περιμένουμε να το εφαρμόσουν σωστά...
Εν πάση περιπτώσει όμως, υπάρχει και ένας ακόμη λόγος που απέτυχε το Μνημόνιο, ο οποίος έχει να κάνει με το Συμβολικό πεδίο, δηλαδή με τη λαϊκή του νομιμοποίηση.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για να πείσουν τους πολίτες ότι χρειάζονται θυσίες, οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα κάνουν θυσίες οι ίδιοι.
Όταν ζητάς χαράτσια και επιβάλλεις, έστω και αναγκαίες, περικοπές δαπανών και ταυτόχρονα χρεώνεις τον κρατικό κορβανά με άπειρα και τις περισσότερες φορές αχρείαστα ταξίδια στο εξωτερικό, θα πρέπει να είσαι είτε βλάκας είτε αναίσθητος.
Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι ο ΓΑΠ, το σίγουρο είναι ότι με τη συμπεριφορά του έχασε στο μέτωπο της λαϊκής νομιμοποίησης, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για την επιτυχία του προγράμματος.
Ανάλογα παραδείγματα μπορώ να αναφέρω πολλά: την αύξηση της χρηματοδότησης των κομμάτων εν μέσω κρίσης, την προστασία των υπαλλήλων της Βουλής και των μετακλητών υπαλλήλων, τις ελάχιστες και γελοίες περικοπές που έχουν γίνει στο βουλευτικό εισόδημα, τις προκλητικές αμοιβές των υπουργών, του πρωθυπουργού, του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (αμοιβές πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες, π.χ., των Αμερικανών ομολόγων τους) και τόσα άλλα. Ακόμη και σήμερα, αντί για την απόλυση μονίμων δημοσίων υπαλλήλων, οι πολιτικοί θα μπορούσαν να πετύχουν ισοδύναμο δημοσιονομικό αποτέλεσμα αν χρησιμοποιούσαν έμπειρους και καταρτισμένους δημοσίους υπαλλήλους στις θέσεις των μετακλητών. Και αν απέλυαν μισθοδοτούμενους από τα κόμματά τους. Κόσμο που, στο κάτω-κάτω δεν έχουμε καμία υποχρέωση να τον πληρώνουμε. Καταλαβαίνω ότι και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα έχουν φτιάξει μια ζωή, έχουν κάνει οικογένειες και παιδιά, έχουν δάνεια και ανάγκες.
Το να καταστρέφεται όμως η δική μας ζωή με έκτακτες εισφορές για να τους ταΐσουμε είναι προκλητική αδικία.
«Λυπούμαστε κύριοι, δεν αντέχουμε άλλο!».
Αν είχαν πει αυτό οι δικοί μας κυβερνώντες στους στρατούς των κομματικοδίαιτων και αν είχαν κάνει και οι ίδιοι τις αναγκαίες θυσίες, τότε και ο κόσμος θα αποδεχόταν σε μεγαλύτερο βαθμό να ακολουθήσει.
Δυστυχώς, έχουν την αδικία στο DNA τους.
Τόσο, όσο και τη βλακεία...
N.Mαλεβίτης
