Βλέποντας τις εικόνες από τη Βόρεια Κορέα, τον δημόσιο θρήνο μετά την αναγγελία του θανάτου του Κιμ Γιονγκ-Ιλ, δεν ήξερες αν έπρεπε να κλάψεις ή να γελάσεις.
Ο κλαυθμός και ο οδυρμός είχαν μια αδιανόητη υπερβολή.
Η επόμενη βαθμίδα θρήνου, εάν π.χ. έχαναν ένα δικό τους άνθρωπο, λογικά θα ήταν ο αυτοχειριασμός.
..Βέβαια, οι εικόνες μεταδόθηκαν σε ολόκληρο τον «έξω» κόσμο, από την κρατική τηλεόραση της Βόρεια Κορέας, που επέλεγε τι θα δείξει και τι όχι.
Όπως και να έχει, οι εικόνες.. σοκάρουν, καθώς δείχνουν τις συνέπειες της συστηματικής, επίμονης και πολύχρονης πλύσης εγκεφάλου. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως, λίγα χρόνια πριν, δεκάδες χιλιάδες Βορειοκορεάτες χάθηκαν από έναν τρομερό λιμό που σάρωσε τη χώρα. Ενώ και σήμερα, στην πυρηνική εποχή της χώρας, οι περισσότεροι υποσιτίζονται και ζουν σε άθλιες συνθήκες!
Ε, λοιπόν, ο δικός τους θρήνος, είναι ο δικός μας λαϊκισμός!Ναι,ο δικός μας Κιμ Γιονγκ-Ιλ λέγεται ΛαΪ-κι-σμός..
Όπως οι Βορειοκορεάτες, μέσα στην ανέχεια και τη δυστυχία τους, υποβλήθηκαν σε μια ανελέητη πλύση εγκεφάλου για τον εκλιπόντα, το σύστημα και τις αξίες του, άλλο τόσο και εμείς βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τον δικό μας Κιμ Γιονγκ-Ιλ, τον τυφλό και παράλογο λαϊκισμό, που έχει διαποτίσει κάθε πτυχή του δημόσιου βίου.
Είναι η μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη αρρώστια της χώρας, που πρωτοεμφανίστηκε στην αρχή της δεκαετίας του ‘80 και από τότε καθορίζει τις ζωές μας και υπαγορεύει τις επιλογές των εκάστοτε κυβερνώντων.
Τις συνέπειες αυτές τις πληρώνουμε πανάκριβα σήμερα. Με θρησκεία τον λαϊκισμό κυβέρνησαν τα κόμματα. Έτσι επιλέγαμε την ψήφο μας, έτσι διαλέγαμε τους εκπροσώπους μας στο κοινοβούλιο.
Όπως ακριβώς οι Βορειοκορεάτες δεν μπορούσαν να διακρίνουν την ανέχεια στη ζωή τους, ούτε να θεωρήσουν παραλογισμό τον χαμό χιλιάδων συμπολιτών τους από την ασιτία, έτσι κι εμείς αποθεώναμε και αναβαπτίζαμε, αυτούς που χαϊδεύοντας ευχάριστα τα αυτιά μας, μας βύθιζαν χρόνο με τον χρόνο στα τάρταρα και μας καθιστούσαν ουραγούς της Ευρώπης.
Κάτω από τον θεατρινίστικο λαϊκισμό των πολιτικών της μεταπολίτευσης, που με αντάλλαγμα την ψήφο μας, μοίραζαν σκανδαλωδώς παροχές, κάτω από τη λαϊκίστικη υστερία των ΜΜΕ (και των προφητών τους), χάθηκε η ευκαιρία η χώρα να κάνει, όταν έπρεπε, τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, να προετοιμάσει το μέλλον της και να αποφύγει τη χρεοκοπία.
Ο λαϊκισμός είναι σήμερα η αιτία που αδυνατούμε να συμφωνήσουμε σε αυτά που πρέπει να γίνουν.
Είναι η αιτία που παράγει την αδυναμία μας να αντιληφθούμε την πραγματικότητα, ώστε να αποφύγουμε το μοιραίο.
Είναι ο λόγος που κάνει τον Λ. Παπαδήμο να μοιάζει με περιττή πολυτέλεια.
Είναι ο ίδιος λαϊκισμός που δεν παράγει ίχνος πόνου για τους ένα εκατ. ανέργους και το μισό εκατ. οικογένειες χωρίς εισόδημα, αλλά προκαλεί τρομακτικό σπαραγμό, έστω και για μία απώλεια θέσης εργασίας από το Δημόσιο...
Τ.Σπηλιόπουλος
