Τηρεί, άραγε, η Γερμανία τους κανόνες που η ίδια έχει υπογράψει; Η απάντηση είναι πως όχι. Σήμερα η γερμανική οικονομία είναι η πιο ανταγωνιστική στην Ευρώπη και κανείς δεν το αμφισβητεί. Γιατί όμως;..Γιατί οι Γερμανοί είναι πιο εργατικοί από τους άλλους ή γιατί το γερμανικό δημόσιο είναι λιγότερο δυσκίνητο από ότι αυτό της Γαλλίας ή της Ολλανδίας ή της Φιλανδίας; Και στα δύο η απάντηση είναι πως όχι.
Το βασικό ερώτημα που τίθεται προς τους Ευρωπαίους ηγέτες, βόρειους και νότιους, είναι ένα και μοναδικό. Θέλουμε ή όχι ενιαία...Ευρώπη; Θέλουμε ή όχι το ευρώ; Θέλουμε ή όχι κοινούς κανόνες;
Σε αυτά τα βασικά ερωτήματα θα πρέπει να απαντήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες και κυρίως αυτοί που κρατούν τα «κλειδιά» της Ε.Ε.
Μπορεί η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα να είναι φαινομενικά εύκολη και απλή. Μπορεί ένας αφελής ή ένας πονηρός να πει: η απάντηση είναι «ναι». Ποιος την αμφισβητεί; Και, όμως, στην πράξη καμιά από τις παραπάνω απαντήσεις δεν είναι δεδομένη.
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Γερμανίας. Είναι η χώρα που αναμφίβολα ευνοείται από το κοινό νόμισμα και από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μπορεί να είναι αυτή που καλείται να συνεισφέρει τα περισσότερα σε περιόδους κρίσης, όπως η παρούσα, αλλά είναι αυτή που ευνοείται τα μέγιστα από την Ενωση των ευρωπαϊκών κρατών.
Τηρεί, άραγε, η Γερμανία τους κανόνες που η ίδια έχει υπογράψει; Η απάντηση είναι πως όχι. Σήμερα η γερμανική οικονομία είναι η πιο ανταγωνιστική στην Ευρώπη και κανείς δεν το αμφισβητεί. Γιατί όμως; Γιατί οι Γερμανοί είναι πιο εργατικοί από τους άλλους ή γιατί το γερμανικό δημόσιο είναι λιγότερο δυσκίνητο από ότι αυτό της Γαλλίας ή της Ολλανδίας ή της Φιλανδίας; Και στα δύο η απάντηση είναι πως όχι.
Από το 2000 η Γερμανία, έχοντας και τη συμφωνία των συνδικάτων και καταστρατηγώντας κάθε έννοια ισονομίας και κοινής πολιτικής, δεν έδινε αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων, την ώρα που σε όλες τις άλλες χώρες οι αυξήσεις ήταν ανάλογες με την ανάπτυξη. Αυτή ήταν η πρώτη παράβαση. Και δεν ήταν η μόνη.
Και συνεχίζουμε. Την περασμένη Δευτέρα η Γερμανία δανείστηκε με αρνητικό επιτόκιο, δηλαδή κάποιος της εμπιστεύτηκε τα χρήματά του πληρώνοντας και ένα μικρό ποσό ως φύλακτρα. Την ίδια ώρα, η Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί, και να μπορούσε το επιτόκιο θα ήταν σε απλησίαστα επίπεδα, η Ιταλία και η Ισπανία δανείζονται με 7%, ενώ και η Γαλλία, η δεύτερη οικονομία της Ευρώπης, πληρώνει επιτόκια κοντά ή πάνω από το 3%. Αλήθεια αυτό συνεπάγεται κανόνες ισονομίας σε μία Ευρώπη ίσων ευκαιριών που οραματιζόμαστε; Και βέβαια όχι.
Το κόστος δανεισμού της Γερμανίας είναι δυσανάλογα μικρότερο από ότι των άλλων χωρών. Ως εκ τούτου, τα τοκοχρεολύσια που καλούνται να πληρώσουν οι χώρες της Ε.Ε., πλην Γερμανίας, είναι μεγάλα και αυξάνουν το έλλειμμα. Ετσι, εφόσον υπάρξουν μέτρα για να μειωθούν τα ελλείμματα, αυτά θα αγγίξουν τις άλλες χώρες εκτός της Γερμανίας. Οι άλλες χώρες θα δέχονται πλήγμα στην ανάπτυξη και η Γερμανία θα κερδίζει από αυτό.
Μπορεί, όμως, να υπάρξει μία Ενωση χωρών από την οποία θα κερδίζει μόνο μία και θα χάνουν όλοι οι άλλοι;
Εχει αναλογιστεί η Γερμανία πως η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να διαιωνίζεται στο διηνεκές; Μέχρι πότε πιστεύει πως το σύστημα θα αντέξει τα επιτόκια να είναι στο 7% ή στο 5% ή ακόμη και στο 4%, όταν η ίδια έχει μηδενικά;
Η άσκηση δεν έχει λύση όσο το σύστημα και η Γερμανία εθελοτυφλούν σε μία αμείλικτη πραγματικότητα.
Θ.Παπάδης
