Η Ελλάδα σύρεται σήμερα σε μια διαπραγμάτευση υπό όρους εθνικής υποτέλειας, από την οποία είναι βέβαιο ότι θα εξέλθει πτωχότερη.Ελάχιστοι πλέον αμφιβάλλουν ότι οι χειρισμοί εκ μέρους των διεθνών πιστωτών μας, των κοινοτικών εταίρων και του ΔΝΤ, καθ’ όλη τη διάρκεια της παρούσας κρίσης, ήταν ερασιτεχνικοί, κοντόφθαλμοι και πλήρεις τιμωρητικής διάθεσης.Όμως, ακόμη λιγότεροι είναι εκείνοι που δεν συμφωνούν ότι η χώρα μας πληρώνει σήμερα τα επίχειρα της δραματικής... διακυβέρνησής της από την κυβέρνηση Παπανδρέου επί δύο και πλέον χρόνια.
Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να εκτυλίσσεται το σημερινό δράμα, κύριο μέλημα της κυβέρνησης Παπανδρέου, κορυφαία στελέχη της οποίας συμμετέχουν και στην παρούσα, ήταν η παραπλάνηση του κοινού και των εταίρων με στόχο την αποφυγή υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων, που τόσο χρειάζεται η χώρα και τις οποίες έχει επανειλημμένως δεσμευτεί ότι θα προωθήσει.
Κατά τρόπο μεθοδικό και συστηματικό, τα στελέχη της κυβέρνησης Παπανδρέου και κυρίως το οικονομικό της επιτελείο φρόντισαν ώστε να διατηρηθεί σχεδόν ακέραιο το πελατειακό κράτος, που το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε και η Νέα Δημοκρατία διατήρησε όλα αυτά τα χρόνια στη χώρα μας.
Οι συντεχνίες παρέμειναν συντεχνίες, τα κλειστά επαγγέλματα παρέμειναν κλειστά, οι αγορές ουδέποτε πραγματικά απελευθερώθηκαν.
Ουδεμία αποκρατικοποίηση πραγματοποιήθηκε. Ουδέποτε επιχειρήθηκε ουσιαστική πάταξη της φοροδιαφυγής.
Το κράτος, μέσω του οποίου εξυπηρετούνται αυτές οι πελατειακές σχέσεις, δεν συρρικνώθηκε και αντί αυτού συνέχισε να παράγει ελλείμματα, οδηγώντας ταυτόχρονα σε ασφυξία την κρατικοδίαιτη οικονομία.
Όταν οι στιγμές καλούσαν για περιορισμό των δαπανών, οι άνθρωποι που κρατούσαν και εξακολουθούν να κρατούν τα ηνία της οικονομικής πολιτικής εφάρμοζαν μέτρα όπως το οριζόντιο μαχαίρι σε μισθούς και συντάξεις και η υπερφορολόγηση.
Όταν η οικονομία υποχωρούσε, το δημόσιο φρόντιζε να κάνει την ύφεση βαθύτερη, κηρύσσοντας άτυπη εγχώρια στάση πληρωμών και εκμηδενίζοντας το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.
Και όλα αυτά έτσι ώστε να διατηρηθεί ακέραιο αυτό το κράτος των πελατειακών σχέσεων.
Σήμερα, μετά από χιλιάδες λουκέτα στον ιδιωτικό τομέα και σχεδόν ένα εκατομμύριο ανέργους, η χώρα βρίσκεται στο χείλος μιας άτακτης χρεοκοπίας, την οποία δεν αποκλείουν ούτε και οι πλέον ένθερμοι, έως πρότινος, υποστηρικτές της στην ευρωζώνη.
Οι απαιτήσεις των εταίρων εμφανίζονται πλέον υπερβολικές και διατυπώνονται με όρους ατιμωτικούς για οποιοδήποτε κυρίαρχο κράτος.
Όταν συμφωνούσαν με την κυβέρνηση Παπανδρέου για μεταρρυθμίσεις, εισέπρατταν εμπαιγμό.
Όταν συμφωνούσαν με την κυβέρνηση Παπανδρέου για μείωση του δημόσιου τομέα μέσω συγχωνεύσεων ή κατάργησης οργανισμών και μέτρων όπως οι μετατάξεις και η εφεδρεία, εισέπρατταν ένα απλό φιάσκο.
Κάποτε ήταν προφανές ότι θα χάναμε τους συμμάχους μας.
Κάποτε θα επικρατούσαν οι λαϊκιστές και εκεί, όπως και εδώ, και θα υψώνονταν οι φωνές για επιτροπεία της Ελλάδας ή για εγκατάλειψή της και έξοδό της από το ευρώ.
Ίσως τώρα να αποφύγουμε τα ενδεχόμενα αυτά.
Αν, όμως, δεν φροντίσουμε να απαλλάξουμε οριστικά τη χώρα από τις δυνάμεις εκείνες που έχτισαν και διατήρησαν το πελατειακό κράτος, εξαφανίζοντας την παραγωγική βάση και εκμηδενίζοντας την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, είναι βέβαιο ότι στην ευρωζώνη τα ψωμιά μας είναι μετρημένα.N.Γ.Δρόσος.
Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να εκτυλίσσεται το σημερινό δράμα, κύριο μέλημα της κυβέρνησης Παπανδρέου, κορυφαία στελέχη της οποίας συμμετέχουν και στην παρούσα, ήταν η παραπλάνηση του κοινού και των εταίρων με στόχο την αποφυγή υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων, που τόσο χρειάζεται η χώρα και τις οποίες έχει επανειλημμένως δεσμευτεί ότι θα προωθήσει.
Κατά τρόπο μεθοδικό και συστηματικό, τα στελέχη της κυβέρνησης Παπανδρέου και κυρίως το οικονομικό της επιτελείο φρόντισαν ώστε να διατηρηθεί σχεδόν ακέραιο το πελατειακό κράτος, που το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε και η Νέα Δημοκρατία διατήρησε όλα αυτά τα χρόνια στη χώρα μας.
Οι συντεχνίες παρέμειναν συντεχνίες, τα κλειστά επαγγέλματα παρέμειναν κλειστά, οι αγορές ουδέποτε πραγματικά απελευθερώθηκαν.
Ουδεμία αποκρατικοποίηση πραγματοποιήθηκε. Ουδέποτε επιχειρήθηκε ουσιαστική πάταξη της φοροδιαφυγής.
Το κράτος, μέσω του οποίου εξυπηρετούνται αυτές οι πελατειακές σχέσεις, δεν συρρικνώθηκε και αντί αυτού συνέχισε να παράγει ελλείμματα, οδηγώντας ταυτόχρονα σε ασφυξία την κρατικοδίαιτη οικονομία.
Όταν οι στιγμές καλούσαν για περιορισμό των δαπανών, οι άνθρωποι που κρατούσαν και εξακολουθούν να κρατούν τα ηνία της οικονομικής πολιτικής εφάρμοζαν μέτρα όπως το οριζόντιο μαχαίρι σε μισθούς και συντάξεις και η υπερφορολόγηση.
Όταν η οικονομία υποχωρούσε, το δημόσιο φρόντιζε να κάνει την ύφεση βαθύτερη, κηρύσσοντας άτυπη εγχώρια στάση πληρωμών και εκμηδενίζοντας το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.
Και όλα αυτά έτσι ώστε να διατηρηθεί ακέραιο αυτό το κράτος των πελατειακών σχέσεων.
Σήμερα, μετά από χιλιάδες λουκέτα στον ιδιωτικό τομέα και σχεδόν ένα εκατομμύριο ανέργους, η χώρα βρίσκεται στο χείλος μιας άτακτης χρεοκοπίας, την οποία δεν αποκλείουν ούτε και οι πλέον ένθερμοι, έως πρότινος, υποστηρικτές της στην ευρωζώνη.
Οι απαιτήσεις των εταίρων εμφανίζονται πλέον υπερβολικές και διατυπώνονται με όρους ατιμωτικούς για οποιοδήποτε κυρίαρχο κράτος.
Όταν συμφωνούσαν με την κυβέρνηση Παπανδρέου για μεταρρυθμίσεις, εισέπρατταν εμπαιγμό.
Όταν συμφωνούσαν με την κυβέρνηση Παπανδρέου για μείωση του δημόσιου τομέα μέσω συγχωνεύσεων ή κατάργησης οργανισμών και μέτρων όπως οι μετατάξεις και η εφεδρεία, εισέπρατταν ένα απλό φιάσκο.
Κάποτε ήταν προφανές ότι θα χάναμε τους συμμάχους μας.
Κάποτε θα επικρατούσαν οι λαϊκιστές και εκεί, όπως και εδώ, και θα υψώνονταν οι φωνές για επιτροπεία της Ελλάδας ή για εγκατάλειψή της και έξοδό της από το ευρώ.
Ίσως τώρα να αποφύγουμε τα ενδεχόμενα αυτά.
Αν, όμως, δεν φροντίσουμε να απαλλάξουμε οριστικά τη χώρα από τις δυνάμεις εκείνες που έχτισαν και διατήρησαν το πελατειακό κράτος, εξαφανίζοντας την παραγωγική βάση και εκμηδενίζοντας την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, είναι βέβαιο ότι στην ευρωζώνη τα ψωμιά μας είναι μετρημένα.N.Γ.Δρόσος.
