Αυτό είναι το «όραμα» του κ. Γ. Παπανδρέου στην κορύφωση της χειρότερης οικονομικής κρίσης που έχει περάσει ο τόπος μας στη μεταπολεμική του ιστορία; Αν θα συμμετάσχει το δημόσιο στην επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέσω κοινών ή προνομιούχων μετοχών;
Σε αυτό επέλεξε να φανεί ανυποχώρητος;
Εκεί θα τραβήξει τις κόκκινες γραμμές του;
Τζάμπα κόπος. Αν μη τι άλλο, με τις προνομιούχες το δημόσιο θα έχει και προβάδισμα στο μέρισμα, όταν και όποτε μοιράσουν κέρδη οι τράπεζες…
Από το προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν» και το... μετεκλογικό «σας είπε ψέματα η Ελλάδα για το έλλειμμα» προς τους κοινοτικούς μας εταίρους έως σήμερα, έχουν περάσει περίπου δυόμισι χρόνια και ποτάμια λαϊκισμού.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουν υποφέρει και έχουν κάνει τις θυσίες τους για να ξεπεραστεί η κρίση και τώρα ήρθε η ώρα των τραπεζών, ήταν το βασικό επιχείρημα του κ. Παπανδρέου χθες.
Σύμφωνοι. Χάριν συζητήσεως και μόνον, ας συμφωνήσουμε.
Ας μην ξεχάσουμε όμως ότι, εάν σήμερα απογυμνώνεται ο ελληνικός τραπεζικός τομέας από κεφάλαια, και εάν χρειάζεται επανακεφαλαιοποίηση, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι επί σειρά ετών στήριζε, πρώτον, την εθνική οικονομία μέσω της πιστωτικής επέκτασης και, δεύτερον, τη λειτουργία του ελληνικού κράτους μέσω της αγοράς ομολόγων.
Ουδείς εξ όσων αγόρασαν ομόλογα παρακάλεσε το κράτος να τα εκδώσει ενώ όλοι περίμεναν ότι αυτό θα τιμήσει την υπόσχεσή του και θα τους αποπληρώσει.
Το «κούρεμα» των ομολόγων αυτών απαξιώνει όχι μόνον τις τοποθετήσεις της κάθε τράπεζας σε τίτλους του ελληνικού δημοσίου αλλά και κάθε στοιχείο ενεργητικού που υπάρχει σήμερα στην πατρίδα μας.
Απαξιώνει την περιουσία του κάθε Έλληνα, μεγάλο μέρος της οποίας είναι σήμερα ενυπόθηκο στις τράπεζες για δάνεια που αυτές έχουν χορηγήσει, και φυσικά απαξιώνει την περιουσία των ίδιων των τραπεζών.
Όμως, και πριν από αυτήν την οριστική απαξίωση, η ελληνική κρίση χρέους δεν ήταν υπεύθυνη για την πιστωτική ασφυξία που επικρατεί στην πατρίδα μας τα δύο-τρία τελευταία χρόνια;
Εξαιτίας της κρίσης χρέους και του φόβου της χρεοκοπίας δεν έκανε φτερά στο εξωτερικό ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού αποταμιεύματος;
Εξαιτίας της κρίσης δεν δανείζονταν οι ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ με «κούρεμα» είτε των ομολόγων που «πάρκαραν» εκεί, είτε των κρατικών εγγυήσεων που τους είχαν δοθεί;
Γι' αυτό, βέβαια, δύσκολα μπορεί να ψέξει κανείς τις ίδιες τις τράπεζες. Οι απανωτές υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας και η μείωση του αξιόχρεου του κράτους, σε συνδυασμό με την έως πρότινος "αυστηροποίηση" του καθεστώτος παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ, δίνουν την απάντηση…
Αν υπολογίσουμε δε και τον αυξανόμενο ρυθμό των μη εξυπηρετούμενων δανείων, καταναλωτικών, επιχειρηματικών, στεγαστικών ή άλλων, και συνεπακόλουθα τον βαθμό των επισφαλειών που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες, η εικόνα συμπληρώνεται…
Πέραν ενός στείρου λαϊκισμού, που βασίζεται στο φαύλο αξίωμα ότι οι τράπεζες είναι η «πηγή του κακού», σε τι θα ωφελήσει την ελληνική οικονομία η κρατικοποίηση του τραπεζικού τομέα μέσω της συμμετοχής του δημοσίου σε αυτόν με κοινές μετοχές;
Θα διασφαλίσει την ομαλή ροή της πιστωτικής επέκτασης προς τον υγιή ιδιωτικό τομέα ή θα τη στρέψει για ακόμη μία φορά προς τους ημετέρους και τα γνωστά «τζάκια»;
Την ίδια ώρα που η Ελλάδα αντιμετωπίζει τα επίχειρα της αδράνειας της κυβέρνησης Παπανδρέου επί μία διετία, στην προώθηση των αποκρατικοποιήσεων και των μεταρρυθμίσεων που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος, ο ίδιος υπόσχεται ακόμη μία μεγέθυνση της παρουσίας του κράτους στην οικονομία.
Αν είναι μόνον αυτό που αποκόμισε από την παρούσα κρίση, κρίμα για όλους…
Δ.Γ.Δρόσος
