Πολλά μηνύματα μπορούν να σταλούν μέσω της κάλπης ...όλα μαζί όμως όχι.
Διότι
σχεδόν καθένα από αυτά είναι συγκρουόμενο με όλα τα άλλα.
Οι ΄Ελληνες αυτή τη
φορά δεν έχουν κανένα περιθώριο να κάνουν λάθος και πρέπει να στείλουν ένα και
μόνο σωστό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση...
Όπου και να γυρίσει κανείς, όπου και να σταθεί, με όποιον και να συζητήσει ακούει το ίδιο ερώτημα: «Τι να ψηφίσω;». Κανένας από εμάς που απαρτίζουμε το σημερινό εκλογικό σώμα δεν έχουμε τύχει σε τόση αμφιταλάντευση γύρω από κάποια εκλογική διαδικασία. Ίσως να ζουν ακόμη μερικοί ολίγοι που ψήφισαν το 1946, να μας πουν πώς ήταν τα πράγματα τότε, αν ήταν... χειρότερα από σήμερα. Δεν έχουμε σχετική πείρα. Σε όλες τις μεταπολιτευτικές εκλογές ο ψηφοφόρος έλπιζε και ήταν δεμένος. Έλπιζε να πάρει κάτι από τον βουλευτή του και ήταν δεμένος με τις παλαιότερες επιλογές του. Οι μάζες της αστικής τάξης είχαν σε μεγάλο ποσοστό κολλήσει σε δύο παρατάξεις, οι οποίες βρέξει χιονίσει θα έπαιρναν το ποσοστό που παραδοσιακά τους ανήκε.
Τα υπόλοιπα ήταν απλές μετακινήσεις μερικών αμετανόητων «αναποφάσιστων» που έκαναν το παιχνίδι εξουσίας πιο πικάντικο με τις αμφιταλαντεύσεις τους.
Ο ξένος παράγοντας ήταν πλήρως αμέτοχος, δεν δίναμε με τις εκλογές λογαριασμό σε κανέναν φραγκο-αλαμανό.
Ίσως οι παππούδες μας το 1920 βρέθηκαν μπροστά σε παρόμοιες συνθήκες, αλλά τότε τα πράγματα είχαν περισσότερο ιδεολογικό υπόβαθρο μέσα σε μια απόλυτη εθνική πόλωση: οι μισοί ΅Έλληνες ήταν ενάντιοι προς τους άλλους μισούς. Μπορούσες –εικάζουμε– πιο εύκολα να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
Αλλά και τότε η εθνική καταστροφή που επήλθε χρεώθηκε ως ιστορικό αποτέλεσμα της κάλπης.
Σήμερα σχεδόν όλοι είμαστε ενάντιοι στους πολιτικούς της συμφοράς, αλλά πάλι μας τους πλάσαραν στα ψηφοδέλτια.
Σήμερα, με το γενικό ξεχαρβάλωμα κάθε λιθαριού που στήριζε την παγκόσμια αρμονία του όποιου οικονομικού και κοινωνικού συστήματος λειτουργούσε ήδη, ο ψηφοφόρος της 6ης Μαΐου παραδέρνει σαν σε θάλασσα αχαρτογράφητη με ανέμους 10 Μποφόρ, χωρίς σωσίβιο και βλέποντας το τσουνάμι να έρχεται κατά πάνω του.
Το ερώτημα των αναποφάσιστων –που θα κρίνουν την πλάστιγγα– μπαίνει ως εξής:
Βρείτε τι θέλετε να πείτε στην κάλπη (όχι τι περιμένετε από αυτήν) και (ίσως) βοηθηθείτε στο «τι να ψηφίσετε».
Θέλετε να τιμωρήσετε όσους έθιξαν τη δουλειά και τα εισοδήματά σας;
Θέλετε να στείλετε ένα μάθημα στην Ευρώπη;
Θέλετε να πείτε ότι προτιμάτε τη δραχμή;
Θέλετε να ζητήσετε ισχυρή κυβέρνηση;
Θέλετε να αναγκάσετε τα μεγάλα κόμματα να συνεργαστούν;
Θέλετε να διορθώσετε τα μνημόνια;
Πολλά άλλα μηνύματα μπορούν να σταλούν μέσω της κάλπης, όλα μαζί όμως όχι, διότι καθένα από αυτά είναι συγκρουόμενο σχεδόν με όλα τα άλλα. Οι ΄Ελληνες αυτή τη φορά δεν έχουν κανένα περιθώριο να κάνουν λάθος και πρέπει να στείλουν ένα και μόνο σωστό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.
Κ.Λουρόπουλος
