ώ για κάθε Έλληνα, ξεπερνώντας το Σχέδιο Μάρσαλ της περιόδου 1948-1951. Θα ήταν ωραίο αν ήταν αληθινό....- Η πραγματικότητα όμως Ζοζέ (Μπαρόζο)-όπως θα αποδείξουμε παρακάτω- είναι πως πρόκειται για μόλις 3.500 ευρώ, όχι 33.600!
Οι συχνά περιφρονητικές αναφορές στην οικονομική κατάσταση της χώρας, που γίνονται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας στη Γαλλία ή έχουν γίνει κατά το παρελθόν σε... διάφορες τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις στη Γερμανία, στις γενικές εκλογές της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, μιλούν από μόνες τους.
Σε μεγάλο βαθμό, οι συγκεκριμένες αναφορές είναι δικαιολογημένες και δεν εκπλήσσουν πλέον τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.
Αν κάποιοι είχαν εκπλαγεί δυσάρεστα στο παρελθόν, αυτοί ήταν κυρίως οι πολιτικοί και οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης με τους Έλληνες συναδέλφους τους και οι γραφειοκράτες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ με την «ποιότητα» των στελεχών της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.
Όμως, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και αξιωματούχοι της Ε.Ε. έχουν κάνει επίσης πολλά λάθη στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, αλλά δεν φαίνεται να μαθαίνουν από αυτά.
Είναι χιλιοειπωμένο ότι η δημοσιονομική προσαρμογή και η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων είναι απαραίτητες σε χώρες με υψηλό δημόσιο χρέος και χαμηλή ανταγωνιστικότητα όπως η Ελλάδα.
Όμως, η εφαρμογή μέτρων λιτότητας επί μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς τη συνοδεία ενός πακέτου αναπτυξιακών μέτρων μπορεί αφενός να υπονομεύσει τις προσπάθειες για τη μείωση του ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης και αφετέρου να δυσκολέψει την υλοποίηση των δομικών αλλαγών γιατί αυξάνει την κοινωνική δυσαρέσκεια.
Από τα κατά καιρούς σχόλια διαφόρων κοινοτικών αξιωματούχων θα συμπέραινε κανείς ότι η συγκεκριμένη άποψη αρχίζει να επικρατεί.
Όμως, διαβάζοντας την έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, το συμπέρασμα που βγαίνει δεν είναι το ίδιο.
Η σημασία της ανάπτυξης για την επιτυχία των στόχων που έχουν τεθεί στο δεύτερο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής έχει γίνει κατανοητή.
Όμως, δεν συνοδεύεται από νέες πρωτοβουλίες για την τόνωση της ελληνικής οικονομίας και επιπρόσθετη χρηματοδότηση.
Αντίθετα, η έκθεση της Ε.Ε. όπου προεδρεύει ο κ. Barroso προχωρά ουσιαστικά σε κάποιες διαπιστώσεις και σε ανακεφαλαίωση των διαφόρων μέτρων και μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών που συνιστούν υποχρέωση της Ελλάδας με βάση το δεύτερο μνημόνιο.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υιοθετεί ουσιαστικά τη γερμανική συλλογιστική του αυτόματου πιλότου στο θέμα της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Κοινώς, τη θεωρία ότι η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και οι δομικές μεταρρυθμίσεις θα κάνουν τη δουλειά, ποντάροντας παράλληλα αρκετά στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και στα δάνεια της ΕΙΒ προς μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Το επιχείρημα ότι κάθε Έλληνας λαμβάνει 33.600 ευρώ εξυπηρετεί αυτήν τη συλλογιστική, εξ ου και η αναφορά στο αμερικανικό Σχέδιο Μάρσαλ της περιόδου 1948-1951 για την ανόρθωση της δυτικής Ευρώπης.
Όμως, οι υπολογισμοί δεν είναι σωστοί.
Το Σχέδιο Μάρσαλ βασιζόταν κατά 85% σε βοήθεια και μόλις κατά 15% σε δάνεια.
Από τα 380 δισ. ευρώ που είναι η στήριξη προς την Ελλάδα, σύμφωνα με την Ε.Ε., τα 240 δισ. είναι δάνεια, τα 100 δισ. προέρχονται από το «κούρεμα» των ιδιωτών ομολογιούχων και μόλις 40 δισ. ευρώ είναι η βοήθεια από τα κοινοτικά διαρθρωτικά ταμεία.
Άλλωστε, μεγάλο «κούρεμα» έφαγαν οι ελληνικές τράπεζες, οι ασφαλιστικές, ταμεία και ιδιώτες.
Το να τιμωρείς όλους αυτούς και να το παρουσιάζεις μετά ως βοήθεια ξεπερνά τα όρια ακόμη και της δημιουργικής λογιστικής της Enron.
Αν λοιπόν η Ε.Ε. έκανε τον σωστό υπολογισμό, η πραγματική βοήθεια προς την Ελλάδα υπό τη μορφή grants θα αντιστοιχούσε στο 19% περίπου του ΑΕΠ, που αντιστοιχεί σε 3.500 ευρώ για κάθε έναν από τα 11,3 εκατ. κατοίκους της χώρας, με βάση τα στοιχεία του 2011, ή στο 0,4% περίπου του ΑΕΠ της ευρωζώνης.
Δεν είναι αναμφισβήτητα τόσο εντυπωσιακό νούμερο τα 3.500 ευρώ όσο τα 33.600 ευρώ του κ. Barroso.
Όμως, είναι η πραγματική βοήθεια κατά τα πρότυπα του Σχεδίου Μάρσαλ.
Dr. Money
