Η συζήτηση για την παραμονή της χώρας μας στην ζώνη του Ευρώ ή όχι, είναι το κυρίαρχο θέμα των ημερών σε ολόκληρη την υφήλιο. Τα κορυφαία ΜΜΕ του πλανήτη, όπως το «Bloomberg», αφιερώνουν τον περισσότερο χρόνο τους καθημερινά, σε συζητήσεις για το εάν η Ελλάδα θα καταφέρει να παραμείνει στο Ευρώ ή θα επιστρέψει στην Δραχμή.
Πως φτάσαμε όμως μέχρι εδώ;
Πως η κρίση χρέους του 2009 μας οδήγησε σχεδόν 2,5 χρόνια αργότερα στην κατακόρυφη αύξηση του συναλλαγματικού κινδύνου;
Άρθρο του κ.Στράτη Σαραντάκου
Χρηματιστηριακού Τεχνικού Αναλυτή.
Στις αρχές του 2009, η Ελλάδα χρωστούσε 290 δις ευρώ και τώρα το χρέος μας έχει φτάσει τα 368 δις ευρώ. Η Τρόικα και το σχέδιο που... πρότεινε μέσα από το Μνημόνιο 1 και 2, το μόνο που κατάφερε ήταν να βυθίσει σε περαιτέρω ύφεση την Ελληνική οικονομία, να εκτοξεύσει την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη και να μειωθούν οι καταθέσεις στις Ελληνικές Τράπεζες από τα 245 δις ευρώ, στα 160 δις ευρώ περίπου. Πουθενά δεν υπήρχε ολοκληρωμένο σχέδιο «ανάπτυξης», παρά μονάχα η εκτίμηση, πως εάν όλα πάνε βάση σχεδίου, το χρέος της Ελλάδας το 2020 θα έχει μειωθεί στο 120,5% του ΑΕΠ.
Η Ελλάδα χωρίστηκε σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς.
Το ίδιο και τα πολιτικά κόμματα.
Οι μεν πρώτοι υποστηρίζουν την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, και οι δε δεύτεροι, την μονομερή κατάργησή του. Σε περίπτωση που επικρατήσει η δεύτερη άποψη, με μαθηματική ακρίβεια η Ελλάδα αποχωρεί άμεσα από την ζώνη του Ευρώ. Σε περίπτωση που έχουμε επαναδιαπραγμάτευση, αυτή μπορεί να οδηγήσει είτε σε θετικό, είτε σε αρνητικό αποτέλεσμα. Το αρνητικό αποτέλεσμα, σημαίνει αποπομπή της Ελλάδας από το Ευρώ. Εάν τώρα το αποτέλεσμα είναι θετικό, θα πρέπει να δούμε σε τι βαθμό αυτό είναι θετικό και σε πόσο χρονικό διάστημα θα αρχίσει να αποδίδει καρπούς. Άμεσα, ή θα περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να φανούν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα, καθώς τα χρονικά περιθώρια της Ελληνικής κοινωνίας έχουν εξαντληθεί από καιρού.
Είτε συμβεί το καλό σενάριο είτε το κακό, οι δανειστές μας έχουν έτοιμο ένα «Plan B», για παν ενδεχόμενο.
Όλο αυτό το διάστημα (2,5 χρόνια τώρα) , έχουν καταφέρει να «κερδίσουν χρόνο» και να προετοιμαστούν κατάλληλα για το αρνητικό σενάριο. Κατάφεραν να κερδίσουν τις «εμπράγματες εγγυήσεις» του Ελληνικού Δημοσίου, πέρασαν από το «Ελληνικό στο Αγγλικό Δίκαιο» τα νέα δάνεια, το κούρεμα των 100 δις ευρώ, άγγιξε κυρίως τις ελληνικές τράπεζες, τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και τους ιδιώτες έλληνες ομολογιούχους, ξεφορτώθηκαν τα ελληνικά ομόλογα και από τα 200 δις που ήταν η έκθεση τους το 2009 στην Ελλάδα, αυτή την στιγμή έχουν μειώσει την άμεση συμμετοχή τους πάνω από το 60%.
Η Ελλάδα, το μόνο που κατάφερε όλο αυτό το διάστημα ήταν να μπλοφάρει μια φόρα με το «όπλο πάνω στο τραπέζι», και άλλη μια με το περίφημο «δημοψήφισμα».
Δυστυχώς όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν της βγήκαν και φτάσαμε λίγο πριν από το «GR – EXIT».
Η κατάσταση μοιάζει με έναν καρκινοπαθή, που έχει φτάσει στα όρια του και η οικογένεια του δεν θέλει να δεχτεί με τίποτα πως θα συμβεί το μοιραίο.
Ίσως, η ύστατη λύση να είναι μια «βελτίωση» του μνημονίου, με χρονική παράταση των όρων αυτού, και μέτρα τόνωσης της ανάπτυξης, ώστε να μπορέσει η Ελλάδα και ο ελληνικό λαός να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους...
