Ο δικαιολογημένα οργισμένος πολίτης καλείται ψύχραιμα να σταθμίσει την
κατάσταση, να παραμερίσει τον θυμό του και να ψηφίσει το κόμμα που θεωρεί ότι
από τις 7 Μαΐου μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τα δικά του και της πατρίδας τα
συμφέροντα, το κόμμα που έχει την πολιτική θέληση και τη δύναμη να μεταρρυθμίσει
ριζικά τον δημόσιο τομέα, να κάνει πιο ανταγωνιστική την οικονομία με δραστικές
παρεμβάσεις στους τομείς που πρωτίστως την κρατούν αιχμάλωτη (σε καμία περίπτωση
φυσικά δεν συμπεριλαμβάνονται οι μισθοί), να προστατεύσει τα εισοδήματα των πολιτών από
τις παράλογες και -σε πολλές περιπτώσεις- ανόητες απαιτήσεις της τρόικας.
Τη γνωστή ρήση με τον αγά, τον θυμό του και τον... ακρωτηριασμό, θυμίζει η κατάσταση λίγες ώρες πριν από... τις εκλογές. Δικαιολογημένα οργισμένοι πολλοί πολίτες επιθυμούν να τιμωρήσουν τα κόμματα που θεωρούν υπεύθυνα για τη σημερινή κατάσταση. Νομίζουν ότι η τιμωρία θα τους ικανοποιήσει. Θα πάρουν το αίμα τους πίσω, θα μπορούσαμε να πούμε.
Ναι, με την τιμωρία θα υπάρξει κάποια ικανοποίηση. Του θυμικού μόνο δυστυχώς. Ομως, πολιτικά και εθνικά αυτό προέχει; Με το ερώτημα δεν εννοούμε τεχνηέντως οι πολίτες να παραβλέψουν τον θυμό τους και να επανακάμψουν στην κομματική στρούγκα. Οχι, δεν εννοούμε αυτό.
Το νόημα είναι αν η ψήφος στη σημερινή συγκυρία πρέπει να είναι θετική ή αρνητική. Το διακύβευμα είναι τόσο σημαντικό και κρίσιμο για το μέλλον του τόπου, που απαιτεί πράξη συνειδητή όχι μόνο στην κάλπη, αλλά περισσότερο την επόμενη μέρα.
Ο δικαιολογημένα οργισμένος πολίτης καλείται ψύχραιμα να σταθμίσει την κατάσταση, να παραμερίσει τον θυμό του και να ψηφίσει το κόμμα που θεωρεί ότι από τις 7 Μαΐου μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τα δικά του και της πατρίδας τα συμφέροντα, το κόμμα που έχει την πολιτική θέληση και τη δύναμη να μεταρρυθμίσει ριζικά τον δημόσιο τομέα, να κάνει πιο ανταγωνιστική την οικονομία με δραστικές παρεμβάσεις στους τομείς που πρωτίστως την κρατούν αιχμάλωτη (σε καμία περίπτωση δεν συμπεριλαμβάνονται οι μισθοί), να προστατεύσει τα εισοδήματα των πολιτών από τις απαιτήσεις της τρόικας.
Γιατί ο διαχωρισμός δεν είναι ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, αλλά σε μεταρρυθμιστές και οπισθοδρομικούς...
Θ.Λυρτσογιάννης
