"Η εποχή των Μερκοζί τελείωσε. Πώς να αποκαλέσουμε τώρα τη συνεργασία της Αγκελα Μέρκελ με τον Φρανσουά Ολάντ; Το Μερκ-ολάντ μοιάζει πολύ με το Μερκοζί.
Ισως θα ήταν καλύτερα ένα Μερ-ντ, που γαλλιστί συνοψίζει και την κατάσταση του ευρώ."
Γράφει ο Economist:
"Το ντουέτο Μερκοζί είχε το μοναδικό προνόμιο ενός ψευδωνύμου, καθώς αυτό χλεύαζε μια δυαρχία ενίοτε κωμική εφ’ όσον ο κ. Σαρκοζί υποδυόταν τον ισότιμο της Γερμανίδας... καγκελαρίου. Ο κ.Ολάντ διεκδικεί μια άλλη εταιρική σχέση. Μετέβη στο Βερολίνο, για να υπογραμμίσει τη σημασία και τη συνέχεια των γαλλο-γερμανικών σχέσεων. Σε αντίθεσή του με τον προκάτοχό του, που παρίστανε πως συμφωνούσε με την κ. Μέρκελ, ο κ. Ολάντ δεν διστάζει να δηλώσει ότι δεν βλέπει τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο.
Οι δύο πλευρές θα εξετάσουν σύντομα το πώς θα συμβιβάσουν το δημοσιονομικό σύμφωνο με την επιθυμία του Ολάντ να τονωθεί η ανάπτυξη. Στο άτυπο δείπνο που διοργανώνεται αύριο στις Βρυξέλλες, πρέπει να «τεθούν στο τραπέζι» όλες οι ιδέες, συμπεριλαμβανομένων των ευρωομολόγων. Η γαλλογερμανική συμφιλίωση βρίσκεται στην καρδιά του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα το 1951 έως την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος, το 1999.
Ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ ήθελε μια ισχυρή Γερμανία σε μια ισχυρή Ευρώπη. Ομως, η κρίση του ευρώ δημιούργησε κάτι άλλο: μια ισχυρή Γερμανία σε μια ανίσχυρη Ευρωζώνη. Το παλιό ρητό ότι η γαλλογερμανική συμμαχία συγκαλύπτει την αδυναμία της Γαλλίας και την ισχύ της Γερμανίας ισχύει περισσότερο από ποτέ. Η Γαλλία έχει την πρωτοκαθεδρία στην άμυνα και τη διπλωματία (Γάλλοι και Βρετανοί ηγήθηκαν της επέμβασης στη Λιβύη). Η κρίση του ευρώ, όμως, θέτει στο επίκεντρο τα δημόσια οικονομικά των χωρών. Ο κ. Ολάντ επιδιώκει μιαν άλλη διευθέτηση με ζητούμενο την άμβλυνση της λιτότητας. Από πού θα προέλθουν τα χρήματα για ένα πακέτο ανάπτυξης; Από την Ευρώπη, απαντά ο κ. Ολάντ, εννοώντας πως πρέπει να πληρώσει περισσότερα η Γερμανία.
Ο κ. Ολάντ διεξήγαγε εκστρατεία υπέρ του ευρωπαϊκού συντάγματος το 2005. Στο κόμμα του, όμως, πολλοί ψήφισαν κατά. Από την πλευρά της, η Γερμανία θεωρεί πως θυσίασε το μάρκο για την Ευρώπη με αντάλλαγμα υποσχέσεις για δημοσιονομική πειθαρχία. Τώρα πρέπει να διακινδυνεύσει εκατοντάδες δισ. ευρώ για να σώσει το νόμισμα και θεωρεί ότι παραπλανήθηκε. Η κρίση θέτει τους δύο ηγέτες ενώπιον σκληρών αποφάσεων. Αν η Γερμανία θέλει να σώσει το ευρώ θα πρέπει να δεχθεί περισσότερους κινδύνους και περισσότερα βάρη. Η Γαλλία, αν θέλει να επιβιώσει οικονομικά και να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της, πρέπει να προχωρήσει στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που προσπάθησε να αποφύγει.
Ο κ. Ολάντ και η κ. Μέρκελ πρέπει να καταλήξουν σε συμφωνία. Μία συμφωνία είναι κρίσιμη για τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών ακριβώς επειδή διαφωνούν τόσο συχνά η Γαλλία με τη Γερμανία. Ωστόσο, μια γαλλο-γερμανική συμφωνία δεν επαρκεί πλέον για να διορθωθούν τα προβλήματα του ευρώ.
Χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπως η Εσθονία και η Λεττονία, μας δείχνουν πώς μπορεί να συνδυαστεί η λιτότητα με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να επιστρέψει η ανάπτυξη. Και πρέπει να ακούσουμε τους μεταρρυθμιστές του Νότου, όπως τον κ. Μόντι, όταν επιμένουν ότι έχει τεράστιο δυναμικό η εμβάθυνση της ενιαίας αγοράς. Ενα σύμφωνο ανάπτυξης βασιζόμενο σε αύξηση των δαπανών θα είναι ατελές και ίσως χειροτερέψει τα πράγματα...
