Η κυβέρνηση πρέπει να μάθει να δουλεύει στα νέα δεδομένα, χωρίς πολιτικαντισμούς και υστερόβουλες σκέψεις. Είναι σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό.
Δεν μπορεί παρά να κοιτά μόνον εμπρός, χωρίς περιθώριο λάθους, χωρίς περίοδο χάριτος. Αν αποτύχει, αυτό θα ισοδυναμεί με όλεθρο!
Όχι για το πολιτικό σύστημα, αλλά για τη χώρα...
Αυτή η κυβέρνηση έχει μια μεγάλη πρωτιά! Πρόκειται για την πρώτη πολυκομματική κυβέρνηση που συγκροτείται στη χώρα μας, χωρίς να ορίζεται ως κυβέρνηση ειδικού σκοπού και περιορισμένης χρονικής διάρκειας.
Το γεγονός πως τρία διαφορετικά... κόμματα, από χώρους που αποκλίνουν σημαντικά πολιτικά και ιδεολογικά μεταξύ τους, σχηματίζουν κυβέρνηση, είναι κάτι καινούργιο στα πολιτικά μας ήθη και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην πολιτική ιστορία. Θα ήταν μάλιστα λάθος να το δούμε ως μεμονωμένο γεγονός, καθώς ως φαίνεται θα προκαλέσει γενικότερες εξελίξεις, που θα αλλάξουν πολλά απ' όσα έως τώρα θεωρούσαμε δεδομένα και αυτονόητα.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας θα είναι ο νέος τρόπος, που για τα επόμενα πολλά χρόνια, θα πορευτεί η χώρα. Η απίσχναση των ποσοστών των πάλαι ποτέ κραταιών σχηματισμών του δικομματισμού, φανερώνει την αλλαγή διάθεσης του εκλογικού σώματος, σε μια χώρα που μέχρι χθες είχε αποδεχθεί τη λογική των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Άλλωστε τα εκλογικά συστήματα, φρόντιζαν πάντα να βοηθούν το πρώτο κόμμα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, με τη λογική πως τουλάχιστον το 80% των ψήφων, πήγαινε στις δύο βασικές πολιτικές παρατάξεις.
Η κοινωνία με την ψήφο της, σε δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, έδειξε με ξεκάθαρο τρόπο, πως αυτό τελείωσε! Υπάρχει μια νέα πραγματικότητα που πέραν όλων των άλλων, καθιστά δυσλειτουργικό και κραυγαλέα άδικο το εκλογικό σύστημα! Είναι αυτονόητο πως ο εκλογικός νόμος, που αναμένεται συντόμως, θα πάψει να λειτουργεί σε αυτή την κατεύθυνση και θα οδηγεί σε αναλογικότερα σχήματα, που θα υποχρεώνουν τα κόμματα στην αναζήτηση κυβερνητικών εταίρων! Ως εκ τούτου, με σιγουριά μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως με το τέλος του δικομματισμού κλείνει και ο κύκλος της μεταπολίτευσης. Αυτό είναι το ορόσημο, το οποίο αναζητούσαμε στο σημείωμα της προηγούμενης εβδομάδας.
Βέβαια, ό,τι άλλαξε στην πολιτική ζωή, δεν άλλαξε γιατί ξαφνικά οι πολιτικοί αρχηγοί έγιναν νουνεχείς και σώφρονες.
Μην ξεχνάτε πως λίγους μήνες πριν, τα δύο από τα τρία κόμματα που απαρτίζουν σήμερα την κυβέρνηση, αναζητούσαν τον πρωθυπουργό μεταξύ της Έλσας Παπαδημητρίου, του Απόστολου Κακλαμάνη και του Φίλιππου Πετσάλνικου! Αν τότε δεν είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες, είναι άγνωστο τι ακόμη χειρότερο μπορεί να είχε συμβεί στη χώρα. Η ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο φόβος εξόδου από την Ευρωζώνη, νίκησαν την οργή και την απογοήτευση του κόσμου από το πολιτικό κατεστημένο.
Η απαξιωτική ψήφος του εκλογικού σώματος, σίγουρα συνέτισε τους κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο και επέβαλε στον Φώτη Κουβέλη να συνεργαστεί! Ίσως και πάλι, αν η χώρα δεν είχε περιέλθει σε τόσο δραματική κατάσταση, να μην είχαν συμφωνήσει σε λίγες ώρες, για το πολιτικό πλαίσιο συνεργασίας και τα πρόσωπα της κυβέρνησης. Θυμηθείτε, πως για να καταλήξουν στον Λουκά Παπαδήμο και ακολούθως στη σύνθεση της λεγόμενης οικουμενικής κυβέρνησης, πέρασε μία εβδομάδα και πλέον!
Τώρα πια η χώρα είναι υπό κατάρρευση. Υπάρχουν τρομακτικά κενά και επικίνδυνες ελλείψεις σχεδόν παντού. Από την εθνική άμυνα, ως την κοινωνική προστασία! Επιμελώς προεκλογικά απέφυγαν τα κόμματα να πουν την αλήθεια στο λαό για την απελπιστική κατάσταση και τους κινδύνους που καραδοκούν. Τα μεν κόμματα εξουσίας γιατί θα έπρεπε να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αφού δικό τους δημιούργημα ήταν, ο δε ΣΥΡΙΖΑ για να μην τρομάξει τον κόσμο και τον στρέψει σε συντηρητικότερες επιλογές. Όμως δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση πρέπει να μάθει να δουλεύει στα νέα δεδομένα, χωρίς πολιτικαντισμούς και υστερόβουλες σκέψεις. Είναι σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό. Δεν μπορεί παρά να κοιτά μόνον εμπρός, χωρίς περιθώριο λάθους, χωρίς περίοδο χάριτος. Αν αποτύχει, αυτό θα ισοδυναμεί με όλεθρο! Όχι για το πολιτικό σύστημα, αλλά για τη χώρα.
Τ.Σπηλιόπουλος
