Όποιος πιστεύει ότι η χώρα θα μπορούσε να βελτιώσει τον δημόσιο τομέα χωρίς να προσφέρει σημαντικά υλικά κίνητρα, π.χ. υψηλές αμοιβές, σε όσους αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, θα πρέπει να το ξανασκεφθεί...
Με όσους ανθρώπους μίλησα τις τελευταίες μέρες, όλοι είχαν κάτι θετικό να πουν για την απόφαση του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά να προχωρήσει σε μειώσεις των αποδοχών των υπουργών κατά 30%. Μερικοί θεωρούσαν ότι οι μειώσεις θα... εξοικονομούσαν κάποιο σοβαρό ποσό για τον προϋπολογισμό.
Ίσως γι’ αυτό διέκρινε κανείς την απογοήτευσή τους όταν άκουσαν το πιθανό ποσό που εξοικονομείτο από τη μείωση στα 39 μέλη της κυβέρνησης σε έναν προϋπολογισμό γενικής κυβέρνησης του οποίου οι δαπάνες ανέρχονται σε 100 δισ. ευρώ ή 100.000 εκατ. ευρώ ετησίως.
Φυσικά, η κίνηση του κ. Σαμαρά έχει κυρίως συμβολικό χαρακτήρα, σε μια εποχή όπου πολύς κόσμος τα βγάζει δύσκολα πέρα, έχοντας χάσει τη δουλειά του στον ιδιωτικό τομέα ή έχοντας υποστεί σημαντική μείωση της αγοραστικής του δύναμης.
Όμως, θα διαφωνήσουμε με αυτήν τη λογική όταν πρόκειται για θέσεις ευθύνης είτε αναφέρονται στο υπουργικό συμβούλιο είτε στις ΔΕΚΟ είτε κάπου αλλού στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Καλώς ή κακώς, πιστεύουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ανταποκρίνονται καλύτερα στις απαιτήσεις μιας δουλειάς αν τους δοθούν υλικά και μη κίνητρα για να αποδώσουν περισσότερο.
Είναι επίσης γνωστό ότι το μέσο επίπεδο των Ελλήνων πολιτικών, της δημόσιας διοίκησης και των υψηλόβαθμων στελεχών του ευρύτερου δημόσιου τομέα δεν είναι υψηλό. Αν κάποιοι διαφέρουν, αυτοί είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Υπάρχει λοιπόν μεγάλη ανάγκη για τη στελέχωση του δημοσίου και την ανάδειξη στην πολιτική ακέραιων ατόμων, που διαθέτουν γνώσεις και πείρα στο αντικείμενό τους.
Στη περίπτωση των πολιτικών, εκείνος που αποφασίζει είναι ο κυρίαρχος λαός.
Αν όμως κρίνουμε από τις επιλογές της 6ης Μαΐου, καθότι οι εκλογές της 17ης Ιουνίου έγιναν με λίστα, σε πολλές περιπτώσεις δεν θα πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος.
Στην περίπτωση της κυβέρνησης, γεννάται φυσικά ένα ακόμη ζήτημα:
Κατά πόσον δηλαδή οι βουλευτές που νομοθετούν θα πρέπει επίσης να ασκούν την εκτελεστική εξουσία ή θα πρέπει η τελευταία να ασκείται από άλλα άτομα, π.χ. τεχνοκράτες.
Είτε στη μία περίπτωση, είτε στην άλλη, η επιλογή των καλύτερων παραμένει το ζητούμενο.
Το ίδιο ισχύει και για τις εκτελεστικές θέσεις σε όλο τον δημόσιο τομέα.
Δυστυχώς, οι καλύτεροι επαγγελματίες της αγοράς δεν πρόκειται να προσελκυστούν σε έναν χώρο όπου οι πολιτικές και συνδικαλιστικές παρεμβάσεις δίνουν και παίρνουν και η ευθυνοφοβία κυριαρχεί αν δεν τους δοθούν σοβαρά υλικά κίνητρα και κάποια ελευθερία κινήσεων.
Αυτό δεν πρόκειται σίγουρα να γίνει αν οι αποδοχές είναι υποπολλαπλάσιες εκείνων που οι ίδιοι λαμβάνουν ή πληρώνουν για αντίστοιχες θέσεις άλλες εταιρείες στον ιδιωτικό τομέα.
Επομένως, η ύπαρξη υψηλών αμοιβών για θέσεις ευθύνης κρίνεται αναγκαία αν σκοπός είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας μιας δημόσιας επιχείρησης.
Φυσικά, θα μπορούσε να αλλάξει ο τρόπος αμοιβής των στελεχών με τον βασικό μισθό να είναι χαμηλός, αλλά να δίνονται μεγάλα μπόνους ως κίνητρο για την επίτευξη συμφωνηθέντων στόχων σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Δυστυχώς, ελάχιστοι ή κανένα αξιόλογο άτομο του ιδιωτικού τομέα δεν θα δεχόταν να δουλέψει στο δημόσιο υπό τις σημερινές συνθήκες.
Αυτό σημαίνει ότι οι ενδιαφερόμενοι θα ήταν συνήθως άνθρωποι που έχουν ήδη ένα σίγουρο εισόδημα, συνήθως, κι αυτό προερχόμενο από το κράτος όπως συνταξιούχοι, καθηγητές πανεπιστημίων, και πάνε για έναν ακόμη μισθό μαζί με την εξουσία και τη δόξα.
Όμως, η Ιστορία διδάσκει ότι ελάχιστοι από τους ανωτέρω είχαν τις απαιτούμενες γνώσεις και διοικητικές ικανότητες για να κάνουν τη διαφορά μέχρι σήμερα.
Αντί λοιπόν να ενθουσιαζόμαστε κάθε φορά που ακούμε για μειώσεις στις αποδοχές στελεχών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και της κυβέρνησης, θα πρέπει να προβληματιζόμαστε.
Ακόμη κι αν έχουν άδικο όσοι ισχυρίζονται ότι θα πρέπει να είναι κανείς είτε πολύ πατριώτης, είτε πλούσιος, είτε λαμόγιο, είτε να μην έχει δουλειά για να δεχθεί να αναλάβει καίριες θέσεις στο δημόσιο με τέτοιες αμοιβές.
Dr.Money
