Το παραγωγικό δυναμικό της ελληνικής οικονομίας είναι ακόμη και σήμερα -παρά τη λαίλαπα του Μνημονίου- κατά μεγάλο ποσοστό άθικτο.
Μπορεί να κλείνουν μαγαζιά και να γεμίζουν οι δρόμοι ενοικιαστήρια και στα μάτια του πολίτη αυτό να κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση, αλλά αν δούμς πίσω απ΄τις γραμμές η βάση της οικονομίας παραμένει δυναμική και ζωντανή.
Όλα αυτά χάρη στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος δίνει την καθημερινή του μάχη, παρά το ότι δεν ευθύνεται ούτε για τα ελλείμματα του Δημοσίου ούτε για την κρίση δανεισμού που καταρράκωσε τη χώρα.
Οι... ιδιωτικές επιχειρήσεις έχουν προσαρμόσει τις δραστηριότητές τους ανάλογα με την πραγματική ζήτηση. Η ελληνική κρίση τελικά εντοπίζεται και ενδημεί στον δημόσιο τομέα. Από αυτόν εκπορεύεται μια μολυσματική επίπτωση προς τον ιδιωτικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι «πεθαμένος». 'Αλλωστε σε χονδρικά ποσοστά οι δύο τομείς της οικονομίας συμμετέχουν περίπου το ίσον στο σύνολο του εθνικού εισοδήματος, άρα η μισή μας οικονομία είναι σε στάση αναμονής. Το ελατήριο –όπως είπε ο νέος υπουργός Οικονομικών– έχει εξαντλήσει την πίεση προς τα κάτω, μόνο προς τα επάνω μπορεί να κινηθεί.
Μπορεί λοιπόν μια υστέρηση της τάξεως του 7% εφέτος να αναταχθεί γρήγορα;
Η απάντηση είναι ΝΑΙ.
Η χώρα μας μπορεί να ανατρέψει το μοντέλο που θέλει την ανάκαμψη να είναι μακροχρονιότερη της ύφεσης.
Όλα τα φαινόμενα κατάρρευσης, όπως της αγοράς των ακινήτων, των αυτοκινήτων, των διαρκών καταναλωτικών αγαθών, των δημόσιων επενδύσεων κ.λπ., δεν σημαίνουν ότι χάθηκαν οι ευκαιρίες.
Απλά οι Έλληνες περιμένουν αλλαγή ψυχολογίας.
Τα περισσότερα δισεκατομμύρια των καταθέσεων είναι στη θέση τους.
Ασφαλώς δεν παραγνωρίζουμε την ανεργία και τη μείωση των εισοδημάτων μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Είναι εντυπωσιακό και θλιβερό να βλέπουμε τις στρατιές των ανέργων να αυξάνονται ραγδαία. Σε μακροοικονομικούς όμως όρους ο πληθυσμός αυτός δεν έκανε τη μεγάλη διαφορά.
Μια δεύτερη, πιο συνολική και πιο ρεαλιστική, ανάλυση αποκαλύπτει πως η οικονομία ευρίσκεται εν πολλοίς σε μια ύπνωση και σε μια αναμονή.
Η απόλυτη τιμή της κατανάλωσης των μεγαλύτερων μαζών του πληθυσμού ήταν ούτως ή άλλως χαμηλή.
Ναι μεν λοιπόν έφυγε από την κατανάλωση ένα ποσό ιδιωτικών εισοδημάτων τα οποία χάθηκαν λόγω ανεργίας, αλλά παραμένει ένα άλλο μεγαλύτερο ποσό από μια μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα η οποία αντιδρά υπό το κράτος πολεμικής ψυχολογίας.
Είναι λοιπόν πολύ περισσότερα τα εισοδήματα που κατακρατούνται από μεγάλες μάζες του πληθυσμού γιατί έχουν κακό σύμβουλο την τηλεόραση και τις ξένες και ντόπιες Κασσάνδρες. Αυτή η μάζα μπορεί ταχύτατα να αποκτήσει καλύτερη ψυχολογία για να επανέλθει σε κανονικά επίπεδα διαβίωσης και όχι σε πολεμικές αντιδράσεις και συμπεριφορές...
Αισιόδοξο;Ίσως..Λίγη αισιοδοξία όμως δεν έβλαψε ποτέ.
Κ.Λουρόπουλος
