Στην πολιτική όμως, όπως και στη ζωή, ουδείς έχασε υποσχόμενος.
Συνεπώς, λόγια
και υποσχέσεις αποκτούν ουσιαστικό περιεχόμενο μόνο όταν ακολουθούνται από
πράξεις.
Πρακτικά λοιπόν Αθήνα και Ισραήλ πρέπει να βρουν συγκεκριμένους τρόπους
για να οικοδομήσουν σε νέες βάσεις τις σχέσεις τους.
Στο λόγια, Αθήνα και Τελ Αβίβ ήρθαν κοντά. Η πρόσφατη επίσκεψη του Σιμόν Πέρες έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον ελληνικό Τύπο, εντοπίζοντας την (επανα)προσέγγιση των δύο χωρών στα λόγια του Κάρολου Παπούλια. Δηλαδή, «ουσιαστική αναβάθμιση» των διμερών σχέσεων «που δεν είναι ούτε συγκυριακή ούτε... ευμετάβλητη».
Στην πολιτική όμως, όπως και στη ζωή, ουδείς έχασε υποσχόμενος. Συνεπώς, λόγια και υποσχέσεις αποκτούν ουσιαστικό περιεχόμενο μόνο όταν ακολουθούνται από πράξεις. Πρακτικά λοιπόν Αθήνα και Ισραήλ πρέπει να βρουν συγκεκριμένους τρόπους για να οικοδομήσουν σε νέες βάσεις τις σχέσεις τους.
Καταρχήν θα πρέπει να εντοπιστούν οι τομείς συνεργασίας και να διαπιστωθεί η πρόοδος με μετρήσιμα μεγέθη. Για παράδειγμα, πόσοι Ισραηλινοί τουρίστες επισκέφθηκαν φέτος την Ελλάδα; Ή αυξήθηκαν οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων στο Ισραήλ; Υπήρξε ανταλλαγή αγροτικής τεχνογνωσίας και πού φαίνεται; Αυξήθηκαν οι εξαγωγές ισραηλινών προϊόντων στην ΕΕ μέσω Ελλάδας; Πέραν από κάθε περαιτέρω εκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στις ελληνικές θάλασσες, υπάρχει ο απαράβατος όρος της εξασφάλισης της ενεργειακής αυτάρκειας της χώρας; Θα γίνει και πότε η ηλεκτρική διασύνδεση του Ισραήλ, καταρχήν με την Κύπρο και μετά με την Ελλάδα; Ποια θα είναι η έκταση, η εκμετάλλευση, ο προσανατολισμός και ο τρόπος εξαγωγής των ισραηλινών και κυπριακών υδρογονανθράκων; Ποιος θα φυλάσσει και προστατεύει, μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συλλογικής ασφάλειας, τις μελλοντικές ενεργειακές υποδομές;
Αν λοιπόν δεν υπάρξουν πρακτικά αποτελέσματα η νέα σχέση δεν εμπεδώνεται. Μένει απλά στα λόγια, τις διακηρύξεις και τις καλές προθέσεις. Όμως, το διεθνές περιβάλλον και η διεθνής συγκυρία δεν προσφέρονται για τέτοιου είδους πολυτέλειες. Οι δύο χώρες επιβάλλεται να προχωρήσουν στα επόμενα στάδια της συνεργασίας και ο μόνος ασφαλής δρόμος για αυτό είναι να την οικοδομήσουν σε ένα πλαίσιο ισότιμης και αμοιβαίας επωφελούς συνεργασίας, σε μια ισορροπημένη σχέση όπου η Ελλάδα θα είναι εταίρος και όχι δορυφόρος ή υποχείριο του Ισραήλ.
Πέραν των απτών αποτελεσμάτων, σε πολιτικό επίπεδο, η ισότιμη εταιρική σχέση προσδιορίζεται στην αναγνώριση του δικαιώματος της Ελλάδας να διατηρεί τις θέσεις της στο Παλαιστινιακό και τους δεσμούς της με τον αραβικό κόσμο, αλλά και να αρνείται να αποτελέσει μέρος ενός άξονα που θα στρέφεται ενάντια στην Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, αμοιβαία επωφελής συνεργασία σε πολιτικό επίπεδο προσδίδει στρατηγικό βάθος για το Ισραήλ και καλύτερη πρόσβαση στην ΕΕ.
Όλα όμως αυτά θα δοκιμαστούν στην πράξη. Δηλαδή, στην ικανότητα των δύο χωρών να εντοπίζουν και να αξιοποιούν τους τομείς συνεργασίας απ' τους οποίους θα κερδίζουν και οι δύο...
Π.Κ. Μαυρίδης
