Οι περικοπές ύψους 11,5 δισ. ευρώ θα δοκιμάσουν τις αντοχές της κυβέρνησης συνεργασίας που ποντάρει σε επαναδιαπραγμάτευση και επιμήκυνση του προγράμματος.
Όμως, οι έξω έχουν άλλα σχέδια...
Διαβάζοντας το σχόλιο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή, υπό τον τίτλο «Ο Ρουβίκωνας», για τις διαθέσεις των έξω απέναντί μας, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στον νου ήταν ότι οι πληροφορίες που ανέφερε για τη στάση των Αμερικανών συνέπιπταν με τις δικές μου.
Πράγματι, η αμερικανική κυβέρνηση εμφανίζεται να έχει υιοθετήσει μια... θετική στάση απέναντι στο ελληνικό ανεπίσημο, μέχρι στιγμής, αίτημα για επαναδιαπραγμάτευση με χρονική επέκταση του οικονομικού προγράμματος προσαρμογής κατά 2 χρόνια.
Η επιρροή που η αμερικανική πλευρά μπορεί να ασκήσει στο ΔΝΤ θα μπορούσε να λειτουργήσει υπέρ της ελληνικής θέσης όταν έρθει η ώρα, αφού το ταμείο αποτελεί μέρος της τρόικας και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πιστωτής της Ελλάδας μετά την Ε.Ε.
Υπενθυμίζεται ότι το ΔΝΤ ήταν υπέρ της χρονικής επέκτασης του ελληνικού προγράμματος κατά τουλάχιστον έναν χρόνο όταν συζητούνταν, αλλά οι εκπρόσωποι της ευρωζώνης έφεραν αντίρρηση.
Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι η χρηματοδότηση του ΔΝΤ προς την Ελλάδα συνεχίζεται ολόκληρο το 2015 και το α΄ τρίμηνο του 2016.
Όμως, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν βρει τοίχο στις συζητήσεις που έχουν κάνει με υψηλόβαθμα στελέχη ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για το θέμα της επιμήκυνσης, ενώ έχουν διαπιστώσει την υπεροχή της τάσης που επιζητεί την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Ως πρακτικοί άνθρωποι που κατανοούν πώς λειτουργούν οι αγορές, είναι επόμενο να ανησυχούν για τις συνέπειες που θα είχε στην ίδια τη χώρα τους μια αναταραχή στην ευρωζώνη.
Στις τάξεις εκείνων που θέλουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ δεν συναντά κανείς μόνο τους γνωστούς υπόπτους, δηλαδή Γερμανούς, Ολλανδούς, Φινλανδούς κ.ά.
Συναντά επίσης αρκετούς Ισπανούς και Ιταλούς αξιωματούχους.
Οι τελευταίοι διατείνονται ότι η Ελλάδα φέρει τις μεγαλύτερες ευθύνες για τη διαιώνιση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη καθώς αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα.
Θεωρούν επίσης ότι θα δημιουργεί τροχοπέδη στις ενέργειες για μεγαλύτερη δημοσιονομική ένωση καθώς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει.
Φυσικά, ο πραγματικός λόγος είναι μάλλον άλλος.
Αν η Ελλάδα βγει εκτός ευρώ, ο κ. Ραχόι στην Ισπανία ή κάποιος άλλος στην Ιταλία μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν ως παράδειγμα προς αποφυγή για να πείσουν τους δικούς τους να αποδεχθούν το μνημόνιο, ώστε να υπάρξουν παρεμβάσεις στην αγορά με στόχο τη συμπίεση των αποδόσεων των ισπανικών και των ιταλικών ομολόγων.
Μπορεί λοιπόν τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση να έχουν κάνει σημαία τους την επιμήκυνση του ελληνικού προγράμματος κατά 2 χρόνια, μέχρι και το 2016, και να στηρίζονται σε αυτό για να δικαιολογήσουν εν μέρει την ψήφιση του πακέτου μέτρων 11,5 δισ. ευρώ, όμως οι οιωνοί δεν είναι καλοί από τα ανωτέρω.
Οι έμπειροι αναλυτές εκτιμούν ότι οποιαδήποτε απόπειρα ανακίνησης του θέματος της επαναδιαπραγμάτευσης σε αυτήν τη φάση από την Ελλάδα θα οδηγήσει πιθανόν σε έξοδό της από το ευρώ με δεδομένες την αναξιοπιστία της ελληνικής πλευράς και την επιθυμία για παραδειγματισμό των υπολοίπων.
Αυτό θα συνέβαινε ακόμη κι αν η χώρα περνούσε από το κοινοβούλιο το πακέτο των περικοπών ύψους 11,5 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τους απαισιόδοξους.
Αν τα 11,5 δισ. χρησιμεύουν σε κάτι, αυτό είναι πιθανόν η εξασφάλιση της επόμενης δόσης του δανείου, σε συνδυασμό με μια ισορροπημένη έκθεση προόδου από την τρόικα.
Δεν θα ήταν λοιπόν σώφρον η ελληνική κυβέρνηση να θέσει επισήμως θέμα επιμήκυνσης του οικονομικού προγράμματος στις συναντήσεις που θα έχει ο κ. Σαμαράς με την κ. Μέρκελ και άλλους ξένους αξιωματούχους τις επόμενες μέρες.
Ακόμη κι αν δοκιμάζεται η νέα κυβέρνηση συνεργασίας, δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια.
Αν δεν κλείσει η διαπραγμάτευση της Ισπανίας και της Ιταλίας με την Ε.Ε. για το μνημόνιο, η Ελλάδα δεν μπορεί να ελπίζει άμεσα σε κάτι περισσότερο από την επόμενη δόση των 31 δισ. ευρώ, που ίσως καταβληθεί τμηματικά.
Επομένως, εδώ δείχνει να ισχύει περισσότερο το «λούφα και παραλλαγή».
Κοινώς, να μη γίνει καμία επίσημη νύξη για το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης μέχρις ότου η Ελλάδα έχει κάτι απτό να δείξει και η διαπραγμάτευση μεταξύ της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Ε.Ε. ολοκληρωθεί.
Ίσως δηλαδή πρέπει να «λουφάρουμε» για να πάρουμε αργότερα αυτό που θέλουμε.
Καλό Δεκέμβριο, δηλαδή...
Dr. Money
