Σε κακόγουστο σίριαλ έχει εξελιχθεί πλέον αυτή η ιστορία των κατά διαστήματα αποφάσεων των φαρμακοποιών να μην εκτελούν συνταγές της συντριπτικής πλειονότητας των ασφαλισμένων λόγω των ανεξόφλητων οφειλών του Ταμείου τους.
Αυτές τις μέρες είναι οι ασφαλισμένοι 14 νομών που πληρώνουν το τίμημα της αδυναμίας να εξευρεθεί μια βιώσιμη λύση, η οποία ν' απαλλάσσει τα χιλιάδες θύματα αυτής της... εκκρεμότητας από τα τραγικά αδιέξοδά τους.
Είναι βασανιστική η δοκιμασία στην οποία υποβάλλονται οι ασφαλισμένοι από τη στιγμή που οι φαρμακοποιοί δεν δίνουν φάρμακα επί πιστώσει. Προηγείται το οικονομικό κομμάτι της δοκιμασίας.Μετά και τις αλλεπάλληλες περικοπές των συντάξεων, οι περισσότεροι δεν διαθέτουν τα χρήματα που χρειάζονται για να προμηθευτούν τα φάρμακά τους. Και για όσους πάσχουν από χρόνια νοσήματα το πρόβλημα είναι διαρκές και επαναλαμβανόμενο.
Ακολουθεί το πρόβλημα της ταλαιπωρίας των ασφαλισμένων.
Συχνά είναι και το επαχθέστερο. Δεν είναι λίγες, άλλωστε, οι περιπτώσεις που είναι αντικειμενικά αδύνατο για έναν ηλικιωμένο και ασθενή ν' αντέξει την ταλαιπωρία αυτού του συνεχούς «πηγαινέλα» στο ασφαλιστικό του ταμείο προκειμένου να καταθέσει τα δικαιολογητικά και να εισπράξει τα χρήματα που έχει καταβάλει.
Είναι σαδιστικό να παρατείνεται αυτή η κατάσταση. Και δεν επιτρέπεται να συνεχιστεί άλλο. Που σημαίνει ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι στο πρόβλημα -Πολιτεία και φαρμακοποιοί- θα πρέπει ν' αναζητήσουν μια συμβιβαστική λύση, έχοντας δεδομένο πως και οι δύο πλευρές θα χρειαστεί να εξαντλήσουν τα όρια της αντοχής τους προκειμένου να μην ξαναζήσουν οι απόμαχοι της εργασίας τις εξοντωτικές και εξευτελιστικές εμπειρίες που η οικονομική ανέχεια και η σωματική αδυναμία τούς επιβάλλουν.
Ιδιαίτερα η Πολιτεία, που φέρει και την κύρια ευθύνη για την κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων εξαιτίας της διαχρονικής αδυναμίας της να διαχειριστεί σωστά τα οικονομικά τους, οφείλει να καταλάβει ότι η φροντίδα των συνταξιούχων θα πρέπει ν' αποτελεί προτεραιότητα στη διαχείριση των όποιων κονδυλίων κοινωνικής πολιτικής έχει στη διάθεσή της...
