Τα σύνορα ήταν αφύλαχτα επί μακρόν. Ερχόταν κάποιος από άλλη χώρα, έλεγε ότι έχασε τα χαρτιά του και δήλωνε ένα όνομα, όποιο να' ναι.Είτε τον κρατούσαν για λίγο είτε τον ελευθέρωναν δίνοντάς του έγγραφο για την είσοδό του στην Ελλάδα...
Το λέει ο Νικόλαος Πολίτης στα «Δημοτικά τραγούδια» ότι είναι διαδεδομένη η δοξασία να εντοιχίζονται «ζωντανά» σε θεμέλια, για να γίνει στέρεο ένα...
οικοδόμημα. Με αυτές τις παραδόσεις που χάνονται στα βάθη των αιώνων, θα πρέπει να συνδέσουμε τις θυσίες αλλοδαπών στα μεγάλα έργα του ελληνικού μιλένιουμ. «Οσον δε ευγενέστερον είναι το ζώον, τόσον μεγαλυτέραν θεωρείται ότι έχει δύναμιν προς προστασίαν του Κτίσματος». Βεβαίως οι εργολάβοι δεν έχουν την αφέλεια του πρωτομάστορα, δεν θυσιάζουν δικό τους άνθρωπο. Δεν φάνηκε όμως να έχουν πρόβλημα με τα συνεχή μοιραία εργατικά δυστυχήματα που καταγράφηκαν στην κατασκευή των ολυμπιακών έργων και του μετρό.
Τα κόμματα, όλα τα κόμματα, εξέδοσαν θυμωμένες ανακοινώσεις με αφορμή τους πυροβολισμούς εναντίον πακιστανών εργατών στη Μανωλάδα. Δεν καταλήξαμε έτσι στα ξαφνικά σε δολοφονική επίθεση εναντίον μεταναστών. Προηγήθηκαν πολιτικές επιλογές και εθνική σιωπή. Τα σύνορα ήταν αφύλαχτα επί μακρόν. Να θυμηθούμε λίγο τη διαδικασία νομιμοποίησης. Ερχόταν κάποιος από άλλη χώρα, έλεγε ότι έχασε τα χαρτιά του και δήλωνε ένα όνομα, όποιο να' ναι. Είτε τον κρατούσαν για λίγο είτε τον ελευθέρωναν δίνοντάς του έγγραφο για την είσοδό του στην Ελλάδα, δεσμεύοντάς τον να φύγει σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Η νομιμοποίηση ήταν πάντα ζήτημα χρόνου. Αν δηλαδή κάποιος απεδείκνυε ότι ζει παρανόμως για κάποια χρόνια, μπορούσε να πάρει την πρώτη κάρτα παραμονής, με την οποία μπορούσε να μαζέψει ένσημα και συν τω χρόνω να αλλάξει την άδεια παραμονής. Δηλαδή η μακρόχρονη παράνομη διανομή μετατρεπόταν συστηματικά σε νόμιμη παραμονή. Πολύ βολικό για όλους. Για τους κατασκευαστές που είχαν πολλά εργατικά χέρια, ασφαλισμένα κι ανασφάλιστα. Για τη μέση ελληνική οικογένεια που μπορούσε πλέον να έχει υπηρετικό προσωπικό χωρίς να μπλέκει με ικα. Για τους αγρότες που είχαν την ευχέρεια να πληρώνουν εργάτες με φραγκοδίφραγκα.
Η Ελλάδα είναι μια απέραντη Μανωλάδα, απλώς δεν έχουν όλοι όπλο. Θα διαμαρτυρηθούν αρκετοί. Δεν βάζουν τον κηπουρό τους να κοιμάται στο χώμα, δεν χτυπούν τη «γυναίκα» που κρατάει το σπίτι, και είναι γλυκομίλητοι απέναντι στους αλλοδαπούς που καθαρίζουν τα τζάμια στο φανάρι. Στην πραγματικότητα όλη η Ελλάδα συντηρεί μια νοσηρή κατάσταση, με τον βαθμό νοσηρότητας να ποικίλλει. Η επίθεση των φραουλοπαραγωγών είναι η βίαιη έκφραση της νοσηρότητας αλλά υπάρχουν κι άλλες μορφές. Υπάρχει η ευγενική νοσηρότητα, να καλείς στο τραπέζι τον εργάτη αλλά να μην φροντίζεις για την ασφάλισή του.
Στην υποκρισία Μανωλάδας έχουν όλα τα κόμματα μερίδιο. Οσα κυβέρνησαν επειδή μετέτρεψαν την Ελλάδα σε «ξέφραγο αμπέλι». Οσα βρίσκονταν αντιπολίτευση επειδή δεν αντιμετώπισαν ποτέ την κατάσταση με ρεαλισμό και ειλικρίνεια. Ολοι συνέβαλαν στην ανάπτυξης μας νέας κοινωνικής τάξης, των δούλων του 21ου αιώνα.
