Τα στατιστικά στοιχεία της απασχόλησης και της ανεργίας του μηνός Φεβρουαρίου 2013 στην χώρα μας, με τον αριθμό των απασχολούμενων να μειώνεται στο επίπεδο των 3.568.000 ατόμων και των ανέργων να αυξάνεται στο επίπεδο των 1.320.189 ατόμων, προδιαγράφουν με τον πιο εύληπτο τρόπο την αναπαραγωγή του αδιεξόδου των ασκούμενων πολιτικών της εσωτερικής υποτίμησης με την παράταση της ύφεσης και την εκρηκτική αύξηση της ανεργίας.
Άρθρο του κ. Σάββα Ρομπόλη,
Καθ. Παντείου Πανεπιστημίου,
Επιστ. Δ/ντής ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ
Παράλληλα... αποδεικνύουν με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η μείωση των μισθών (40%) και ειδικότερα η μείωση (22% - 32%) του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα δεν συνεπάγεται, όπως υποστηρίζει η τρόικα (ΔΝΤ, Ε.Ε, ΕΚΤ) και οι ελληνικές κυβερνήσεις, την μείωση της ανεργίας και ιδιαίτερα των νέων ηλικίας 15 - 24 ετών.
Πράγματι, η συγκεκριμένη αυτή ηλικιακή ομάδα στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2013, συμμετέχει κατά 64% στην ανεργία από 54,1% τον Φεβρουάριο του 2012 .
Αυτό σημαίνει ότι δύο στους τρεις νέους 15 - 24 ετών, ένας στους τρεις νέους 25 - 34 ετών, ένας στους τέσσερις 35 - 44 ετών (οι πιο παραγωγικές ηλικίες) είναι εκτός αγοράς εργασίας και όσοι είναι πάνω από 50 ετών σε κατάσταση ανεργίας θα συναντήσουν μεγάλες δυσκολίες να επιστρέψουν στην αγορά εργασίας μέχρι την ηλικία συνταξιοδότησής τους.
Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι η σοβαρότητα του προβλήματος της ανεργίας των νέων, συνδέεται, μεταξύ των άλλων, και με το γεγονός ότι οι άνεργοι νέοι (άνδρες και γυναίκες) στην πλειοψηφία τους θα βρεθούν για μακρά περίοδο σε κατάσταση ανεργίας, δεδομένου ότι η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας μετά το 2015 θα είναι ασθενής και άνεργη αφού για να δημιουργηθούν 50.000 νέες θέσεις εργασίας τον χρόνο θα απαιτείται ετήσια αύξηση του
ΑΕΠ της τάξης του 3,5% - 4%.
Η εξέλιξη αυτή σημαίνει περιορισμένη απορρόφηση του αποθέματος της ανεργίας στην χώρα μας που θα έχει συσσωρεύσει η παρατεταμένη ύφεση 2009 - 2015, με αποτέλεσμα ακόμη και σ’ αυτό το αισιόδοξο σενάριο των ρυθμών ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας θα απαιτηθούν τουλάχιστον είκοσι χρόνια για να δημιουργηθούν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας για να μειωθεί, σύμφωνα με το Μνημόνιο, η ανεργία στην Ελλάδα κάτω από το 10% του εργατικού δυναμικού και να αρχίσει, σε συνθήκες καθίζησης της αγοραστικής δύναμης, η συζήτηση για αυξήσεις των μισθών των εργαζομένων στην χώρα μας. παράλληλα, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η κατάσταση αυτή της ανεργίας συνυπάρχει με την διεύρυνση (35%) των ευέλικτων μορφών απασχόλησης καθώς και της αδήλωτης – ανασφάλιστης (40%) εργασίας (550.000 εργαζόμενοι) που σημαίνει ετήσιες απώλειες για τον Κρατικό Προϋπολογισμό της τάξης των 3 δις ευρώ από φόρους εισοδήματος και για τα ασφαλιστικά ταμεία 350 εκατ. ευρώ ετησίως από ασφαλιστικές εισφορές. Όμως, η ανεργία των νέων, παρουσιάζει, σύμφωνα με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (Δ.Γ.Ε.) ανεξέλεγκτες τάσεις αύξησης της σε διεθνές επίπεδο.
Πράγματι, ο διεθνής οργανισμός εκτιμά ότι το ποσοστό ανεργίας άνεργων νέων 15 - 24 ετών σε παγκόσμιο επίπεδο ανέρχεται (2012) στο 12,3% ( 73,4 εκατ. άτομα) και προβλέπει ότι το 2018 θα αυξηθεί στο επίπεδο του 12,8%. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Δ.Γ.Ε. υπογραμμίζει ότι ο αριθμός των νέων ανέργων το 2012 είναι αυξημένος κατά 3,5 εκατ. σε σχέση με το 2007 και κατά 0,8 εκατ. σε σχέση με το 2011, εκφράζοντας ιδιαίτερα την ανησυχία του για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί σε τρεις περιφέρειες (Ευρωπαϊκή Ένωση, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική), όπου η ανεργία των νέων αυξάνεται συνεχώς από το 2008 και μετά, με ιδιαίτερη αναφορά στην αύξηση της ανεργίας των νέων των ευρωπαϊκών χωρών και ειδικότερα των Μεσογειακών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με αυτά τα δεδομένα, το ερώτημα που προκύπτει είναι πως θα αντιμετωπισθεί η ανεργία και ειδικότερα η ανεργία των νέων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στα κράτη - μέλη της Μεσογείου στις συνθήκες της νέας οικονομικής και τεχνολογικής πραγματικότητας που θα εισέλθει η διεθνής και η ευρωπαϊκή οικονομία κατά τα επόμενα χρόνια; Με άλλα λόγια, οι συνθήκες ανάκαμψης που προδιαγράφονται κατά τα επόμενα χρόνια στην διεθνή και ευρωπαϊκή οικονομία, θα συντελεσθούν, κατά κύριο λόγο, με την χρήση νέων τεχνολογικών μέσων παραγωγής (ψηφιακή τεχνολογία και τεχνητή νοημοσύνη) οι οποίες θα επιφέρουν ένα ακόμη πλήγμα στην εργασίας (Ε. Χαροκόπος, 2013) με περαιτέρω αύξηση του αριθμού ανέργων, διεύρυνση της φτώχειας και των συνθηκών κοινωνικού αποκλεισμού. Έτσι, η διεθνής και η ευρωπαϊκή οικονομία θα βρεθεί, κατά τα επόμενα χρόνια, σε μία νέα αντίφαση κατά την οποία η αύξηση του παραγόμενου προϊόντος δεν θα συνοδεύεται από σημαντική αύξηση του αριθμού των θέσεων εργασίας αλλά από κατάργηση θέσεων εργασίας στην παραγωγική διαδικασία.
Στον ορίζοντα αυτών των εξελίξεων, οι πολιτικές ουσιαστικής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης της ανεργίας απαιτείται να αποτελέσουν θεμελιώδη συνιστώσα του νέου αναπτυξιακού προτύπου (πολιτικές αντι-λιτότητας, παραγωγική - τεχνολογική ανασυγκρότηση, ποιότητα παραγωγής και εργασιακών σχέσεων, διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα, νέες σχέσεις μεταξύ εργάσιμου και ελεύθερου χρόνου, κλπ) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα στα κράτη - μέλη της Μεσογειακής Ευρώπης.
Αυτό σημαίνει ότι η επιλογή από την Ευρωπαϊκή Ένωση του αναπτυξιακού προτύπου της άνισης ανάπτυξης και από την Ελλάδα η επιλογή του αναπτυξιακού προτύπου του διαμετακομιστικού εμπορίου, του τουρισμού και των υπηρεσιών σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης της εργασίας θα δημιουργήσουν συνθήκες εξασθενισμένης βιωσιμότητας της ελληνικής οικονομίας με ό,τι αυτό αρνητικά συνεπάγεται για την διατήρηση σε υψηλά επίπεδα της ανεργίας και σε χαμηλά επίπεδα του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Πηγή: robolis.gr
Άρθρο του κ. Σάββα Ρομπόλη,
Καθ. Παντείου Πανεπιστημίου,
Επιστ. Δ/ντής ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ
Παράλληλα... αποδεικνύουν με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η μείωση των μισθών (40%) και ειδικότερα η μείωση (22% - 32%) του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα δεν συνεπάγεται, όπως υποστηρίζει η τρόικα (ΔΝΤ, Ε.Ε, ΕΚΤ) και οι ελληνικές κυβερνήσεις, την μείωση της ανεργίας και ιδιαίτερα των νέων ηλικίας 15 - 24 ετών.
Πράγματι, η συγκεκριμένη αυτή ηλικιακή ομάδα στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2013, συμμετέχει κατά 64% στην ανεργία από 54,1% τον Φεβρουάριο του 2012 .
Αυτό σημαίνει ότι δύο στους τρεις νέους 15 - 24 ετών, ένας στους τρεις νέους 25 - 34 ετών, ένας στους τέσσερις 35 - 44 ετών (οι πιο παραγωγικές ηλικίες) είναι εκτός αγοράς εργασίας και όσοι είναι πάνω από 50 ετών σε κατάσταση ανεργίας θα συναντήσουν μεγάλες δυσκολίες να επιστρέψουν στην αγορά εργασίας μέχρι την ηλικία συνταξιοδότησής τους.
Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι η σοβαρότητα του προβλήματος της ανεργίας των νέων, συνδέεται, μεταξύ των άλλων, και με το γεγονός ότι οι άνεργοι νέοι (άνδρες και γυναίκες) στην πλειοψηφία τους θα βρεθούν για μακρά περίοδο σε κατάσταση ανεργίας, δεδομένου ότι η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας μετά το 2015 θα είναι ασθενής και άνεργη αφού για να δημιουργηθούν 50.000 νέες θέσεις εργασίας τον χρόνο θα απαιτείται ετήσια αύξηση του
ΑΕΠ της τάξης του 3,5% - 4%.
Η εξέλιξη αυτή σημαίνει περιορισμένη απορρόφηση του αποθέματος της ανεργίας στην χώρα μας που θα έχει συσσωρεύσει η παρατεταμένη ύφεση 2009 - 2015, με αποτέλεσμα ακόμη και σ’ αυτό το αισιόδοξο σενάριο των ρυθμών ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας θα απαιτηθούν τουλάχιστον είκοσι χρόνια για να δημιουργηθούν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας για να μειωθεί, σύμφωνα με το Μνημόνιο, η ανεργία στην Ελλάδα κάτω από το 10% του εργατικού δυναμικού και να αρχίσει, σε συνθήκες καθίζησης της αγοραστικής δύναμης, η συζήτηση για αυξήσεις των μισθών των εργαζομένων στην χώρα μας. παράλληλα, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η κατάσταση αυτή της ανεργίας συνυπάρχει με την διεύρυνση (35%) των ευέλικτων μορφών απασχόλησης καθώς και της αδήλωτης – ανασφάλιστης (40%) εργασίας (550.000 εργαζόμενοι) που σημαίνει ετήσιες απώλειες για τον Κρατικό Προϋπολογισμό της τάξης των 3 δις ευρώ από φόρους εισοδήματος και για τα ασφαλιστικά ταμεία 350 εκατ. ευρώ ετησίως από ασφαλιστικές εισφορές. Όμως, η ανεργία των νέων, παρουσιάζει, σύμφωνα με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (Δ.Γ.Ε.) ανεξέλεγκτες τάσεις αύξησης της σε διεθνές επίπεδο.
Πράγματι, ο διεθνής οργανισμός εκτιμά ότι το ποσοστό ανεργίας άνεργων νέων 15 - 24 ετών σε παγκόσμιο επίπεδο ανέρχεται (2012) στο 12,3% ( 73,4 εκατ. άτομα) και προβλέπει ότι το 2018 θα αυξηθεί στο επίπεδο του 12,8%. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Δ.Γ.Ε. υπογραμμίζει ότι ο αριθμός των νέων ανέργων το 2012 είναι αυξημένος κατά 3,5 εκατ. σε σχέση με το 2007 και κατά 0,8 εκατ. σε σχέση με το 2011, εκφράζοντας ιδιαίτερα την ανησυχία του για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί σε τρεις περιφέρειες (Ευρωπαϊκή Ένωση, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική), όπου η ανεργία των νέων αυξάνεται συνεχώς από το 2008 και μετά, με ιδιαίτερη αναφορά στην αύξηση της ανεργίας των νέων των ευρωπαϊκών χωρών και ειδικότερα των Μεσογειακών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με αυτά τα δεδομένα, το ερώτημα που προκύπτει είναι πως θα αντιμετωπισθεί η ανεργία και ειδικότερα η ανεργία των νέων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στα κράτη - μέλη της Μεσογείου στις συνθήκες της νέας οικονομικής και τεχνολογικής πραγματικότητας που θα εισέλθει η διεθνής και η ευρωπαϊκή οικονομία κατά τα επόμενα χρόνια; Με άλλα λόγια, οι συνθήκες ανάκαμψης που προδιαγράφονται κατά τα επόμενα χρόνια στην διεθνή και ευρωπαϊκή οικονομία, θα συντελεσθούν, κατά κύριο λόγο, με την χρήση νέων τεχνολογικών μέσων παραγωγής (ψηφιακή τεχνολογία και τεχνητή νοημοσύνη) οι οποίες θα επιφέρουν ένα ακόμη πλήγμα στην εργασίας (Ε. Χαροκόπος, 2013) με περαιτέρω αύξηση του αριθμού ανέργων, διεύρυνση της φτώχειας και των συνθηκών κοινωνικού αποκλεισμού. Έτσι, η διεθνής και η ευρωπαϊκή οικονομία θα βρεθεί, κατά τα επόμενα χρόνια, σε μία νέα αντίφαση κατά την οποία η αύξηση του παραγόμενου προϊόντος δεν θα συνοδεύεται από σημαντική αύξηση του αριθμού των θέσεων εργασίας αλλά από κατάργηση θέσεων εργασίας στην παραγωγική διαδικασία.
Στον ορίζοντα αυτών των εξελίξεων, οι πολιτικές ουσιαστικής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης της ανεργίας απαιτείται να αποτελέσουν θεμελιώδη συνιστώσα του νέου αναπτυξιακού προτύπου (πολιτικές αντι-λιτότητας, παραγωγική - τεχνολογική ανασυγκρότηση, ποιότητα παραγωγής και εργασιακών σχέσεων, διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα, νέες σχέσεις μεταξύ εργάσιμου και ελεύθερου χρόνου, κλπ) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα στα κράτη - μέλη της Μεσογειακής Ευρώπης.
Αυτό σημαίνει ότι η επιλογή από την Ευρωπαϊκή Ένωση του αναπτυξιακού προτύπου της άνισης ανάπτυξης και από την Ελλάδα η επιλογή του αναπτυξιακού προτύπου του διαμετακομιστικού εμπορίου, του τουρισμού και των υπηρεσιών σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης της εργασίας θα δημιουργήσουν συνθήκες εξασθενισμένης βιωσιμότητας της ελληνικής οικονομίας με ό,τι αυτό αρνητικά συνεπάγεται για την διατήρηση σε υψηλά επίπεδα της ανεργίας και σε χαμηλά επίπεδα του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Πηγή: robolis.gr
