Οι πολιτικοί έχουν επιδείξει μεγάλη ευαισθησία για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα.
Ίσως ήρθε η ώρα να αξιοποιηθεί αυτό το ενδιαφέρον για να στρέψουν την προσοχή τους στην αντιμετώπιση της ανεργίας που ταλανίζει και τον ιδιωτικό τομέα...
To έχουμε επισημάνει στο παρελθόν, αλλά θα το επαναλάβουμε.
Η τύχη της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι διαφορετική αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που εκλέχθηκε τον Οκτώβριο του 2009 είχε το...
θάρρος να τιθασεύσει το μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα προχωρώντας γρήγορα σε γενναίες μειώσεις κρατικών δαπανών και σε μικρότερης κλίμακας αυξήσεις φόρων και καταργήσεις φοροαπαλλαγών.
Ακόμη θυμόμαστε τον θετικό αντίκτυπο στα ελληνικά spreads δανεισμού που είχε η δημοσιοποίηση της ομιλίας του τότε υπουργού οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου τον Δεκέμβριο του 2009 στο Λονδίνο.
Ήταν τότε που είχε αναφερθεί στη μείωση των επιδομάτων στο δημόσιο κατά 7%-10%.
Ίσως η χώρα δεν τα κατάφερνε τελικά και αναγκαζόταν να ζητήσει χρηματοδότηση από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Όμως, θα είχε κερδίσει περισσότερο χρόνο για να βάλει η ίδια κάποια τάξη στα δημόσια οικονομικά της, ενώ θα μπορούσε να υπαχθεί στο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής για να πάρει τα δάνεια με λιγότερο επαχθείς όρους.
Η απάντηση που λαμβάναμε από στελέχη του ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου κάθε φορά που αναφερόμασταν στα ανωτέρω ήταν η ίδια:
Δεν μπορούμε να περάσουμε τέτοια μέτρα γιατί υπάρχει μεγάλη αντίδραση από βουλευτές, στελέχη του κόμματος και κοινωνικές ομάδες (συνδικαλιστές, σωματεία).
Δεν συμφωνούμε με αυτήν την προσέγγιση, όμως την κατανοούμε όντας μάρτυρες αυτών που συμβαίνουν στη χώρα τις τελευταίες εβδομάδες.
Στην Ελλάδα του 1,3 εκατ. ανέργων ή του 1 εκατ., αν προτιμάτε, καθώς μερικοί αμφισβητούν το νούμερο, με τις δεκάδες χιλιάδες λουκέτα σε μαγαζιά και επιχειρήσεις τα τελευταία χρόνια χρειάσθηκε μια απεργία στην ΕΡΤ για να πέσει η τρικομματική κυβέρνηση.
Επιπλέον, η νέα δικομματική κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να ρισκάρει τη μη καταβολή ολόκληρης της δόσης των 8,1 δισ. ευρώ, παρά να τηρήσει την υπογραφή της στο μνημόνιο για την κινητικότητα των υπαλλήλων στο δημόσιο.
Χθες, ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Χ. Σταϊκούρας, αναφερόμενος στο θέμα της αποπληρωμής των ληξιπρόθεσμων χρεών, προέταξε την καταβολή των εφάπαξ σε 13.000 και πλέον δικαιούχους του δημοσίου στο 5μηνο.
Λίγο καιρό πριν, καθένας που έριχνε μια ματιά στο πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού που ανακοίνωσε η υπουργός τουρισμού Ο. Κεφαλογιάννη, διαπίστωνε ότι στις πρώτες θέσεις των δικαιούχων ήταν υπάλληλοι και συνταξιούχοι του δημοσίου, ενώ απουσίαζαν πιο ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Υπενθυμίζεται ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις και άλλοι κρατικοί φορείς και υπουργεία προσφέρουν δωρεάν διαμονή σε δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους και συνταξιούχους τους σε καλοκαιρινά θέρετρα ανά την επικράτεια.
Κάτι που δεν ισχύει στον ιδιωτικό τομέα.
Είναι προφανές ότι το ενδιαφέρον της πλειονότητας των πολιτικών είναι πολύ πιο έντονο για τον δημόσιο τομέα σε σχέση με τον ιδιωτικό.
Μερικές φορές, αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι οι ίδιοι και μέλη των οικογενειών τους είναι δημόσιοι υπάλληλοι, π.χ. καθηγητές πανεπιστημίου, γιατροί του ΕΣΥ κ.λπ.
Πρόσφατα, το Ποντίκι αποκάλυψε ότι η πρώην ΥΠΕΚΑ Τ. Μπιρμπίλη βρήκε δουλειά στη ζεστή αγκαλιά του ελληνικού δημοσίου (υπουργείο εξωτερικών) μετά το «αξιοκρατικό» πέρασμά της από τον ΟΟΣΑ στο Παρίσι.
Άλλες φορές εξηγείται από τους διορισμούς των ψηφοφόρων τους.
Εν πάση περιπτώσει, υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση του δημόσιου τομέα από τον ιδιωτικό στην Ελλάδα από το πολιτικό προσωπικό.
Ίσως λοιπόν ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπισθεί η μεγάλη ανεργία στη χώρα και να δείξουν οι πολιτικοί μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους ανέργους είναι να προσληφθούν αρκετοί από τους τελευταίους στο δημόσιο με κάποια διαδικασία, π.χ. κοινωνικά κριτήρια.
Φυσικά, το μεγάλο ερώτημα είναι πού θα βρεθούν τα λεφτά αφού το εθνικό νομισματοκοπείο δεν λειτουργεί πλέον.
Η απάντηση είναι από αξιοποίηση των χρημάτων από ευρωπαϊκά προγράμματα και το μοίρασμα της πίτας του μισθολογικού κόστους της γενικής κυβέρνησης σε περισσότερους.
Κάτι τέτοιο θα ήταν καταφανώς άδικο για τους σκληρά εργαζόμενους του δημοσίου, ενώ θεωρείται βέβαιο ότι θα αντιδρούσαν τα συνδικάτα τους.
Δεν είμαστε αφελείς για να μην κατανοούμε ότι κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να γίνει αποδεκτό ούτε από τα συνδικάτα, ούτε κι από πολλούς πολιτικούς.
Όμως, η γνωστοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος αντιμετώπισης της ανεργίας και οι έντονες αντιδράσεις που θα το συνόδευαν θα ανάγκαζαν τους πολιτικούς να ασχοληθούν πιο σοβαρά με την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα, αφού μέχρι σήμερα αδιαφορούν.
Dr. Money
