Δεν έχει μεγάλη σημασία να προστεθεί σε όσα έχουν ήδη γραφτεί ένα ακόμη σχόλιο περί των κινήσεων που έγιναν γύρω από την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής.
Η μεθοδολογία που εκτρέφει τον όλεθρο είναι γνωστή από την παγκόσμια και ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή Ιστορία, όποιος πραγματικά τον θέλει μπορεί να βρει τον τρόπο να τον επιδιώξει και πάντα θα υπάρχει κάποιος να τον επιθυμεί.
Η πρόκληση, όμως, για εκείνους που θέλουν να σταθούν αποφασιστικά απέναντι σε αυτήν τη διαδικασία είναι να αποτρέπουν τη δημιουργία πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών που τη διευκολύνουν και δρουν καταλυτικά υπέρ αυτής.
Το ερώτημα είναι ποια εμπόδια μπορούν να στηθούν και προφανώς δεν εννοούμε όσα τοποθετούνται στο θεσμικό, δικαστικό ή αστυνομικό πεδίο. Αυτά συνιστούν την καταστολή και όχι την πρόληψη και είναι γνωστό ότι η καταστολή μόνο αμυντικό ρόλο μπορεί να έχει.
Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής δεν έχει να κάνει με κάποια ενδογενή παθογένεια του ελληνικού λαού. Γιγαντώθηκε πάνω σε 1.400.000 ανέργους, ο αριθμός των οποίων δεν έχει αρχίσει να μειώνεται, σε μια καθημερινότητα ολοένα και πιο δύσκολη για τους κατοίκους αυτής της χώρας, με αυξημένη εγκληματικότητα και εγκατάλειψη από τις Αρχές, σε ένα κράτος που είχε καταστήσει αυτοσκοπό τη συντήρηση μιας φαύλης γραφειοκρατίας, σε ένα πολιτικό σύστημα που καλλιέργησε τη διαφθορά και την αναξιοκρατία ασχολούμενο επί σειρά ετών μόνο με τη μεγιστοποίηση του προσωπικού οφέλους όσων όφειλαν να υπηρετούν το κράτος και τον πολίτη.
Ασφαλώς δεν αναμένει κανείς ότι όλα αυτά θα ανατραπούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και με βασικό στόχο να αποτρέψουν την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής και των επιγόνων της.
Ομως, από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Εν ολίγοις, αν έχει κάποιο «κρυφό» χαρτί η κυβέρνηση για την οικονομία είναι καιρός να το ανασύρει. Γιατί όσα είναι φανερά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την εξέλιξη των δεικτών, δεν μας επιτρέπουν να αισθανόμαστε τον αναζωογονητικό άνεμο της αισιοδοξίας στο πρόσωπό μας.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
