Δεν είναι μόνον η άθλια συνθήκη Δουβλίνο 2 που αποδεδειγμένα εγκλώβισε εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες στην Ελλάδα ενώ εκείνοι ήθελαν να διασπαρούν σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωπαικής Ενωσης και μετέτρεψε τη χώρα μας σε αυτό που εύστοχα αποκαλείται “αποθήκη ψυχών”. Είναι και το γεγονός ότι η παροιμιώδης ευρωπαική υποκρισία θριαμβεύει ως προς την υπόθεση φύλαξης των συνόρων της Ε.Ε...
Υπό δραματικές συνθήκες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν και πάλι στα νερά του Αιγαίου: άνθρωποι τραγικοί, που μέσα στην απελπισία τους γίνονται θύματα των δουλεμπόρων που αφού του... παίρνουν ότι έχουν και δεν έχουν, στη συνέχεια τους οδηγούν απροστάτευτους στη μανία της θάλασσας. Οι τυχεροί ανάμεσά τους καταλήγουν ζωντανοί στην ελληνική χερσαία επικράτεια. Οι πιο άτυχοι, χάνονται στη θάλασσα.
Το τραγικό γεγονός πυροδότησε την παλιά και κουρασμένη -εν πολλοίς πολιτικάντικη- συζήτηση περί ευθυνών για τις οποίες τα ελληνικά κόμματα θέλουν και πάλι να τσακώνονται μεταξύ τους. Κρίμα, καθώς οι ευθύνες βρίσκονται αλλού. Και ανήκουν απολύτως στις Βρυξέλλες: εκεί θα έπρεπε να συγκεντρώνονται τα πυρά όλων κι όχι να τσακωνόμαστε (και) γι αυτό το ζήτημα μεταξύ μας.
Δεν είναι μόνον η άθλια συνθήκη Δουβλίνο 2 που αποδεδειγμένα εγκλώβισε εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες στην Ελλάδα ενώ εκείνοι ήθελαν να διασπαρούν σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωπαικής Ενωσης και μετέτρεψε τη χώρα μας σε αυτό που εύστοχα αποκαλείται “αποθήκη ψυχών”. Είναι και το γεγονός ότι η παροιμιώδης ευρωπαική υποκρισία θριαμβεύει ως προς την υπόθεση φύλαξης των συνόρων της Ε.Ε.
Οπου τους αρέσει, λ.χ. στα μέτρα που επιβάλλουν Βρυξέλλες και Βερολίνο, είμαστε ένα είδος άτυπης ομοσπονδίας που πρέπει να ακολουθούμε και να πληρώνουμε εκείνα που μας επιβάλλουν. Οπου δεν τους αρέσει, μην τους είδατε: η Ελλάδα έχει αφεθεί εδώ και πάνω από δέκα τόσα χρόνια να λύσει μόνη της το πρόβλημα που προκύπτει από το γεγονός ότι αποτελεί το ανατολικό σύνορο της Ε.Ε. Εκεί, η βοήθεια είναι, ακόμα και σήμερα, δραματικά κατώτερη των περιστάσεων. Και οι σαχλαμάρες περί “περισσότερης Ευρώπης” κάθε άλλο παρά συναντούν έμπρακτη δικαίωση, ενώ η εφαρμογή τους είναι αναγκαία περισσότερο από οπουδήποτε αλλού.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίσει κόστος που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει, ακριβώς επειδή είναι τμήμα της κατά τα λοιπά απούσας Ευρώπης, ενώ, την ίδια στιγμή, δεν διαθέτει όχι μόνον τα υλικά μέσα, αλλά ούτε και το δικαίωμα να ασκήσει εθνικές πολιτικές που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την κατάσταση.
Με δυό λέξεις, η χώρα βρίσκεται, και πάλι, δεμένη χειροπόδαρα: δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά να κοιτάει τα δράματα να εξελίσσονται καθημερινά: και το δικό της και των ανθρώπων που χάνονται, τελικά, για ένα ψέμα...
Να τη χαιρόμαστε λοιπόν και ως προς αυτό μια τέτοια Ευρώπη. Και να χουμε και περισσότερη...
Του κ.Γ.Π.Μαλούχου
