- Η νέα υποχώρηση της κυβέρνησης στα αιτήματα των αγροτών για προνομιακή φορολογική μεταχείριση με συνεπικούρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι κάποιες ομάδες είναι πιο ίσες από τους υπολοίπους.
- Η παγίδα και οι κίνδυνοι.
Έτυχε χθες να έχουμε μακράς διάρκειας συζήτηση με ...πρέσβη βορειοευρωπαϊκής χώρας της Ε.Ε. για τρέχοντα ζητήματα της οικονομικής και πολιτικής επικαιρότητας.
Ένα από τα θέματα που έθιξε ήταν οι αντιδράσεις των αγροτών στα σχέδια της κυβέρνησης για τη φορολόγησή τους.
Όπως είναι φυσικό, το άτομο αδυνατούσε να πιστέψει ότι μια ομάδα μπορεί να κλείνει δρόμους με βασικό αίτημα την προνομιακή φορολόγηση ή καλύτερα τη μη φορολόγησή της και οι πολιτικές δυνάμεις μαζί με την κοινωνία να την ανέχονται.
Έχοντας πληροφορηθεί ότι το 70% περίπου της αποζημίωσης των βουλευτών είναι αφορολόγητο και οι δικαστές ζητάνε ανάλογη μεταχείριση ενώ εξαιρούν εαυτούς από τις όποιες περικοπές, ο διπλωμάτης σήκωσε γελώντας τα χέρια ψηλά, όπως κάνουμε όταν παραιτούμαστε από κάτι, και ψέλλισε:
«Είναι απίστευτο!».
Ακόμη δεν είχε ανακοινωθεί η νέα υποχώρηση της κυβέρνησης στα αιτήματα των αγροτών, που κατέληξε στην κατάργηση των βιβλίων εσόδων-εξόδων για εισόδημα κάτω των 15.000 ευρώ, στη μη αναφορά στις επιδοτήσεις των 5.000 ευρώ κ.τ.λ.
Ούτε είχε γίνει γνωστή η τοποθέτηση του Βαγγέλη Αποστόλου, βουλευτή Ευβοίας του ΣΥΡΙΖΑ και Συντονιστή της ΕΕΚΕ, για ζητήματα αρμοδιότητας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, που ήθελε περισσότερες παραχωρήσεις:
«Η ληστρική φοροεπιδρομή που αποφάσισε η κυβέρνηση για τον αγροτικό χώρο δεν ανατρέπεται με χάνδρες και καθρεφτάκια, όπως είναι τα μέτρα που αποφασίστηκαν... Πρόκειται για μια απόφαση που στοχεύει στο να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των αγροτών».
Ο ξένος διπλωμάτης έτεινε να συμφωνήσει ότι είναι πολύ δύσκολο να διαμορφωθεί φορολογική συνείδηση στην Ελλάδα υπό αυτές τις συνθήκες.
Από τη μια πλευρά, η Πολιτεία θεσμοθετεί προκλητικές εξαιρέσεις για οργανωμένες ομάδες και από την άλλη η ανταποδοτικότητα των φόρων είναι προβληματική αφού η ποιότητα των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών είναι χαμηλή και επιπλέον ορισμένες διπλοπληρώνονται με γρηγορόσημα κ.ά.
Είναι λίγο ουτοπικό να πιστεύει κάποιος ότι μια τέτοια χώρα μπορεί να έχει δυτικοευρωπαϊκό φορολογικό σύστημα για να χρηματοδοτεί ένα τριτοκοσμικό κράτος και τους δανειστές της.
Μεσομακροπρόθεσμα, η συγκεκριμένη κατάσταση οδηγεί σε αδιέξοδο.
Εκτός από την υπονόμευση της φορολογικής συνείδησης και της επίπτωσης που έχει στα κρατικά έσοδα, η συγκεκριμένη πολιτική έχει κι άλλο αρνητικό αντίκτυπο.
Κατ' αρχάς ενισχύει την εντύπωση ότι η κυβέρνηση είναι αδύναμη και επομένως ευάλωτη σε αιτήματα που υποβάλλουν άλλες ομάδες.
Επιπλέον, η χώρα θα πρέπει να ικανοποιήσει πιο φιλόδοξους στόχους για το δημοσιονομικό πλεόνασμα τα επόμενα χρόνια.
Από τη στιγμή που οργανωμένες ομάδες τυγχάνουν προνομιακής φορολογικής μεταχείρισης, το βάρος της άντλησης εσόδων θα πέσει στους υπόλοιπους φορολογούμενους, εντείνοντας το αίσθημα της αδικίας όσες δίκες κι αν γίνουν, όσοι οφειλέτες του δημοσίου κι αν συλληφθούν.
Το σλόγκαν σ' ένα πανό των αγροτών έγραφε χθες: «Όχι στην άδικη φορολόγηση των αγροτών».
Όμως, δεν έχουμε πρωταπριλιά...
Dr. Money
