Είναι διάχυτος ο φόβος στην Ευρώπη ότι η βαθύτερη ενοποίηση και το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον ευνοεί μόνο τους οικονομικά ισχυρούς. Απειλούν τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, καθώς αποβλέπουν στην επιβολή μιας ενιαίας μορφής πολιτισμού σε παγκόσμια κλίμακα, με απάνθρωπες συνέπειες και περιβαλλοντική υποβάθμιση. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι κανόνας αυτό. Υπάρχουν πολύ κρίσιμες... «υποσημειώσεις», ώστε να μην είναι «σικέ» το παιχνίδι για τις μικρές χώρες. Η βασικότερη από αυτές είναι ότι οι μεγάλες κλίμακες ανταγωνισμού «απεχθάνονται» οτιδήποτε μένει στατικό ή κινείται πολύ αργά και άτολμα.
Οτιδήποτε δεν παράγει πλούτο, ούτε ιδέες με αποτέλεσμα να ατονεί από μόνο του. Αντιθέτως, ακόμη και μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα μπορεί να σταθεί με αξιώσεις αν η γνώση, ακόμη και η παράδοση, γίνεται δημιουργικός τρόπος ζωής για τους ανθρώπους και εντάσσεται στην προσπάθεια για οικονομική ανάπτυξη. Αν αυτό δεν συμβαίνει τότε χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας.
Αυτή η αλλαγή, συνεπάγεται νίκες σε δύο μέτωπα. Το πρώτο είναι το μέτωπο των μεταρρυθμίσεων, ώστε όλη η χώρα να δουλεύει σαν ενιαίος μηχανισμός παραγωγής λύσεων. Με πυρήνα μια νέα Παιδεία και αρκετά ισχυρά περιβαλλοντικά «φίλτρα», ώστε να αξιοποιείται και να μην σπαταλιέται ο φυσικός πλούτος.
Το δεύτερο μέτωπο έχει να κάνει με τους συσχετισμούς στην Ευρώπη και την κατεύθυνση των τομεακών πολιτικών ώστε να προκύπτει στην πράξη η ισοτιμία των κρατών μελών. Άλλωστε ο πυρήνας της ευρωπαικής ιδέας είναι η όσμωση των πολιτισμών. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι οι λαοί δεν παύουν να δημιουργούν.
Με αυτή την παραδοχή και τις αναγκαιότητες που ανέδειξε η κρίση, το νέο Ευρωκοινοβούλιο πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες, ώστε τα κράτη μέλη να συνειδητοποιήσουν ότι η «περισσότερη Ευρώπη» είναι προς όφελος όλων. Αρκεί εκτός από «περισσότερη» να είναι και «Ευρώπη».
Αυτό σημαίνει ότι δεν επιβάλλεται ένα και μόνο μοντέλο ανάπτυξης, αλλά αναγνωρίζεται και οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι επιτυχές και συμβατό με τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε κράτους μέλους. Μάλιστα αυτή η αναγνώριση όχι μόνο δεν εμποδίζει, αλλά ενισχύει τις λειτουργίες και τους θεσμούς της Νέας Ευρώπης, η οποία πρέπει να βασιστεί στον εκσυγχρονισμό των εκπαιδευτικών της δομών, στις πολιτισμικές της αξίες, στην κουλτούρα του μωσαϊκού των λαών της. Με την κατανόηση του νοήματος της ρήσης του Αριστοτέλη: «πολύ περισσότερο πλούτο βρίσκεις στη χρήση παρά στην ιδιοκτησία».
Tης κ.Π.Παναγιωτοπούλου,
υποψήφιας Ευρωβουλευτού.
