- Είναι απολύτως αυτονόητο και πέρα για πέρα σεβαστό να πιστεύει κάποιος ότι η δική του συνταγή θα φέρει την επιτυχία. Είναι αυτό που λένε οι Αμερικανοί «my way», ο τρόπος, το μέσο για να πετύχει κάποιος ό,τι επιδιώκει.
Ως εκ τούτου είναι αποδεκτές και οι θέσεις που... παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη. Ο δικός του τρόπος, η συνταγή της επιτυχίας για την ελληνική οικονομία και τη χώρα ξεδιπλώθηκε, κοστολογήθηκε και θα κριθεί από τον λαό. Και σε κάθε περίπτωση, έπειτα από μια δραματική για τη χώρα και τους πολίτες πενταετία, η κρίση πρέπει να αντιμετωπισθεί προσεκτικά, τόσο από τον Αλέξη Τσίπρα όσο και από όλους τους πολιτικούς που δίνουν υποσχέσεις για μια καλύτερη Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για λάθη, κι αν όλοι έχουν ως απόλυτο και πατριωτικό στόχο να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα, οφείλουν να μη λειτουργούν με... Μαυρογιαλούρειους όρους περασμένων δεκαετιών.
Αν είναι κάτι που οδήγησε σταδιακά την Ελλάδα στη χρεοκοπία, αυτό αφορά στην ακατάσχετη παραχολογία όλων των κομμάτων και πολιτικών από τη Μεταπολίτευση μέχρι που χτύπησε την πόρτα η κρίση. Ολος αυτός ο συνδυασμός υπέρμετρης παροχής υποσχέσεων μαζί με πομπώδεις διακηρύξεις για αλλαγή του κράτους ήταν και η συνταγή καταστροφής.
Πριν από χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ονομάσει αυτό το όραμα «αλλαγή». Αργότερα ο Κ. Μητσοτάκης το ονόμασε «κάθαρση», ενώ ο Κ. Σημίτης μίλησε για «εκσυγχρονισμό και ΟΝΕ». Ο δε Κ. Καραμανλής είχε καταθέσει το όραμά του για «επανίδρυση του κράτους» με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Τέλος, το σύνθημα για τον δικό του «τρόπο» είχε καταθέσει και ο Γ. Παπανδρέου με το «λεφτά υπάρχουν» ή το λιγότερο προκλητικό «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».
Η παρούσα κυβέρνηση δεν είχε και πολλά περιθώρια για οραματισμούς, άλλωστε σε μια χώρα ημι-κατεστραμμένη το στοίχημα δεν μπορεί να είναι άλλο από την «ανάσταση» με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Φαίνεται, όμως, ότι οι Ελληνες δεν μαθαίνουν από τα παθήματά τους και ειδικά οι Ελληνες πολιτικοί με το που βλέπουν λίγο φως στο τούνελ ξεθαρρεύουν και κάνουν ξανά τα ίδια λάθη. Την αρχή έκανε η κυβέρνηση η οποία, πιεζόμενη από το κακό εκλογικό αποτέλεσμα του Μαΐου, ξεκίνησε ένα θερινό μπαράζ υποσχέσεων. Ο ένας έλεγε «φεύγει η τρόικα», ο άλλος «τέλος τα μνημόνια και οι δανειστές», ενώ ο τρίτος τολμούσε να μιλήσει για παροχές, φοροελαφρύνσεις, αυξήσεις. Χωρίς φυσικά να έχει «μετρήσει τα κουκιά», χωρίς να έχει ρωτήσει την τρόικα και χωρίς να κοστολογήσει ένα πρόγραμμα που θα είχε δημοσιονομικό αντίκτυπο. Πριν προλάβει η χώρα να μιλήσει για πλεόνασμα και ανάπτυξη, ήδη είχαν αρχίσει κάποιοι να μοιράζουν χρήμα με ουρά.
Το θερινό όνειρο μετατράπηκε αμέσως σε... ΕΝΦΙΑλτης, αφού τα απανωτά λάθη έχουν ρίξει την κυβέρνηση στο καναβάτσο.
Κι αμέσως εμφανίστηκε νέο σωτήρας. Οι υποσχέσεις που μοίρασε ο Τσίπρας από τη ΔΕΘ θύμισαν κάτι από την παλιά, καλή και... πλούσια Ελλάδα που έδινε χρήματα αλλά με δανεικά. Το μόνο που κατέθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το δικό του όραμα, το οποίο ονόμασε «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης». Πομπώδης τίτλος, «πιασάρικος», που συγκινεί αφού παραπέμπει και στον χειμαζόμενο Τρίτο Κόσμο. Ουδεμία πρόταση για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας από το οποίο θα προκύψει πλούτος. Ουδεμία πρόταση για τη διάλυση του σαθρού δημόσιου τομέα, αλλά ούτε και μια προοπτική για το πώς θα μπορούσε να παταχθεί η φοροδιαφυγή. Είναι άλλωστε πιο εύκολες οι υποσχέσεις που «πουλάνε» παρά τα βαριά, αλλά τόσο σημαντικά διακυβεύματα για την οικονομία και το κράτος.
Ετσι, όμως, διαιωνίζεται το μεταπολιτευτικό μοντέλο των «σωτήρων» της χώρας. Αλήθεια, από ποιους από τους σωτήρες θα μας σώσει;
Του κ.Β.Σ. Κανέλλη
