Η Ελλάδα μπήκε πρώτη στο μνημόνιο αλλά όλα δείχνουν ότι θα φύγει τελευταία.
Χωρίς να μπορεί να αποκλεισθεί το χειρότερο...
Την ίδια ώρα η Ιρλανδία αποπληρώνει τα δάνεια του ΔΝΤ και η Πορτογαλία ακολουθεί.
Όμως, αυτό παθαίνεις όταν κάνεις τα ίδια λάθη.
Η Ελλάδα μπήκε πρώτη σε πρόγραμμα διάσωσης τον Μάιο του 2010.
Όμως το πιθανότερο είναι να φύγει τελευταία.
Ακόμη κι η Κύπρος που... μπήκε σε πρόγραμμα την άνοιξη του 2013 βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα όσον αφορά την εκτέλεση του προγράμματος και είναι πιθανό να αποφοιτήσει νωρίτερα.
Εκμεταλλευόμενη τα χαμηλά επιτόκια ρεκόρ, η Ιρλανδία που βγήκε από το πρόγραμμα στα τέλη του 2013 ετοιμάζεται να αποπληρώσει τα δάνεια του ΔΝΤ και να του κουνήσει μαντίλι.
Η Πορτογαλία, η οποία βγήκε από το μνημόνιο τον Μάιο του 2014, σχεδιάζει να κάνει το ίδιο.
Έξοδο στις αγορές επιδιώκει επίσης η Κύπρος.
Η κυβέρνηση της Μεγαλονήσου προσπαθεί να διαχωρίσει τη δική της οικονομία από την ελληνική για να μην ταυτισθεί μαζί της.
Είναι φανερό ότι δεν θέλει να υπονομεύσει τις προοπτικές εξόδου της Κύπρου στις αγορές.
Αντίθετα, η Ελλάδα υποδέχεται τα τεχνικά κλιμάκια της τρόικας ή θεσμών μετά από μήνες χωρίς κανείς να μπορεί να πει με βεβαιότητα αν η αξιολόγηση του προγράμματος θα καθυστερήσει ή όχι, είτε αν θα ολοκληρωθεί ή όχι.
Η ειρωνεία είναι πως όλα αυτά γίνονται σε μια περίοδο όπου όλα ευνοούν την επιτάχυνση του περσινού ρυθμού ανάπτυξης.
Το ευρώ έχει υποτιμηθεί αρκετά, ευνοώντας τις ελληνικές εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών, ιδίως από χώρες που δεν ανήκουν στην ευρωζώνη.
Το ασθενές νόμισμα επίσης περιορίζει τις εισαγωγές,
Επιπλέον, η τιμή του πετρελαίου έχει καταρρεύσει, βελτιώνοντας την αγοραστική δύναμη των περισσότερων ελληνικών νοικοκυριών.
Υπάρχουν, επίσης, τα οφέλη από πιθανή ανάκαμψη της οικονομίας της ευρωζώνης λόγω της αποδυνάμωσης του ευρώ.
Ακόμη περισσότερο, τα χαμηλά επίπεδα-ρεκόρ του κόστους δανεισμού για τις χώρες της ευρωζώνης, τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις τους λόγω της πολιτικής της ποσοτικής χαλάρωσης (QE) από την ΕΚΤ.
Είναι μια κατάσταση που ευνοεί τις αναχρηματοδοτήσεις υφιστάμενων δανείων με εξοικονόμηση δαπανών για τόκους και τις χρηματοδοτήσεις νέων επενδύσεων, δίνοντας ώθηση στην οικονομική δραστηριότητα.
Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει μείνει έξω απ΄ όλα αυτά.
Επικεντρώνεται λοιπόν σε θέματα όπως οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, οι μετονομασίες για να μη θυμίζουν το παρελθόν και γενικά σε πολλά διαδικαστικά.
Όμως, η έλλειψη εμπιστοσύνης που χαρακτηρίζει τη σχέση των δανειστών με τη νέα κυβέρνηση δεν αφήνει πολλές ελπίδες ότι μια μέρα σύντομα θα χαλαρώσει η χρηματοδότηση της οικονομίας.
Και να σκεφθεί κανείς ότι η Ελλάδα είχε βγει στις αγορές πέρυσι τον Απρίλιο και τον Ιούλιο με τις εκδόσεις 5ετών και 3ετών ομολόγων αντίστοιχα...
Αντίθετα, όλα δείχνουν ότι οι διαπραγματεύσεις μπορεί να τραβήξουν σε βάθος.
Η Ελλάδα παρακολουθεί, αλλά δεν γεύεται τα καλούδια από την αλληλεπίδραση των ανωτέρω παραγόντων όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες της ευρωπεριφέρειας.
Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση δεν λένε να βγάλουν μια άκρη με τις μεταρρυθμίσεις του ΟΟΣΑ.
Η μεν Ν.Δ. συγχαίρει την κυβέρνηση για τη συμφωνία με τον ΟΟΣΑ, θεωρώντας ότι οι μεταρρυθμίσεις ήταν δική της προηγούμενη επιλογή, η δε κυβέρνηση αποδέχεται το κομπλιμέντο!
Όμως, η αλήθεια είναι πικρή.
Η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ που προωθούσε ο κ. Χατζηδάκης έχει τη σφραγίδα του διεθνούς οργανισμού, αλλά η πολλή δουλειά έγινε από Έλληνες.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως η λίστα μεταρρυθμίσεων του ΟΟΣΑ που θέλει να προωθήσει διαφέρει από τις προηγούμενες.
Όμως, ίσως δεν έχει τόση σημασία από τη στιγμή που ο ΟΟΣΑ είναι αυτός που είναι.
Eνας οργανισμός που ξέρει να παράγει πολλές εκθέσεις, αλλά δεν γνωρίζει πώς να υλοποιεί τις προτάσεις του...
Toυ Dr. Money
