- Οι κινήσεις επί χάρτου που κάνει η κυβέρνηση, με τα λεφτά του καθενός από εμάς, καταδεικνύουν, αν μη τι άλλο, απουσία συναίσθησης της κρισιμότητας των στιγμών.
- Χαρακτηριστικό παράδειγμα το νέο «χέρι» στα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων…
Η «άφεση αμαρτιών» που επιχειρεί να δώσει το υπουργείο Οικονομικών στις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων οι οποίες θα «επιλέξουν» να... τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος -και άρα στη διάθεση του κράτους- συνιστά προσβολή στην ύβρη.
Μετά το «κούρεμα» των αποθεματικών αυτών, μέσω του PSI, η κυβέρνηση εμφανίζεται έτοιμη να βάλει ξανά «χέρι» στα διαθέσιμα των ταμείων και μάλιστα «απαλλάσσει» εκ των προτέρων τις διοικήσεις τους από τυχόν ευθύνες σε περίπτωση ζημιών, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα να εγείρουν αξιώσεις κατά του Δημοσίου…
Με άλλα λόγια, δανεικά κι αγύριστα…
Από ποιον θα εγείρουν αξιώσεις οι διοικήσεις των ταμείων; Από το κράτος που θα έχει χρεοκοπήσει και θα έχει ήδη αθετήσει την υπόσχεσή του να αποπληρώσει τους κατόχους των repos, ή των όποιων άλλων τίτλων στους οποίους θα έχουν επενδύσει τα ίδια τα ταμεία;
Δικαίωμα έγερσης αξιώσεων από το χρεοκοπημένο κράτος; Αυτό θα επικαλεστούν οι διοικήσεις των ταμείων σε περίπτωση αθέτησης των υποχρεώσεων του Δημοσίου;
Ότι ήταν στη διακριτική τους ευχέρεια να επενδύσουν σε ένα κράτος, στο οποίο ουδείς ανά την υφήλιο επενδύει δίχως υψηλότατο premium, και ότι το έπραξαν, όχι επειδή τους πίεσαν, αλλά επειδή μπορούσαν να εγείρουν αξίωση αποζημίωσης;
Τουλάχιστον, η ρύθμιση αυτή είναι κάτι καλύτερο από ό,τι ήταν η προηγούμενη, βάσει της οποίας τα ταμεία «πάρκαραν» υποχρεωτικά τα διαθέσιμά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος και άρα –υποχρεωτικά- υπέστησαν το «κούρεμά» τους, χωρίς μάλιστα να μπορούν να βγάλουν «κιχ»…
Τώρα, τουλάχιστον, θα μπορούν να ζητήσουν αποζημίωση…
Ας υποθέσουμε ότι κάτι είναι και αυτό, στον δρόμο προς την… κόλαση.
Μήπως, φίλτατοι, έχει φτάσει η ώρα να βουτήξουμε το κεφάλι μας σε έναν κουβά με παγωμένο νερό, μπας και ξυπνήσουμε;
Το ελληνικό δημόσιο αντιμετωπίζει σήμερα μια πρωτοφανή απουσία ρευστότητας και για το λόγο αυτό καταφεύγει σε κινήσεις απελπισίας, όπως αυτή με τα διαθέσιμα των ταμείων ή εκείνη με το νομοσχέδιο για τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία, αδιαφορώντας για τα πάντα.
Αδιαφορώντας τόσο για το μέλλον του ασφαλιστικού συστήματος, δηλαδή των χρημάτων του καθενός από εμάς, όσο και για το ιδιαίτερα σαφές ενδεχόμενο η κατάθεση του νομοσχεδίου για τα ληξιπρόθεσμα να χαρακτηριστεί μονομερής ενέργεια εκ μέρους των εταίρων και δανειστών μας, με τους οποίους οι σχέσεις μας είναι ήδη στο ναδίρ…
Πού έχουμε δέσει τον γάιδαρό μας και κινούμεθα κατ’ αυτόν τον τρόπο;
Τι είναι αυτό το οποίο εγγυάται την πορεία του τόπου;
Το γεγονός ότι οι εταίροι και δανειστές μας και μάλιστα οι κυριότεροι εξ αυτών δηλώνουν δημοσίως ότι χάνουν την όποια εμπιστοσύνη είχαν απέναντι στην Ελλάδα και ότι εάν δεν ανταποκριθούμε στις δεσμεύσεις μας δεν θα υπάρξει αποδέσμευση της χρηματοδοτικής βοήθειας;
Το γεγονός ότι η ΕΚΤ μας δίνει ρευστότητα με το σταγονόμετρο, την ίδια ώρα που έχει ανοίξει τους κρουνούς της χρηματοδότησης για κάθε άλλη χώρα της ευρωζώνης;
Τι μας κάνει να πορευόμαστε με τόση σιγουριά;
Ότι ικανοποιούνται οι «πελατειακές σχέσεις», είτε μέσω των προσλήψεων που προαναγγέλλονται, είτε μέσω των μισθολογικών αυξήσεων που χορηγούνται στη ΔΕΗ;
Σας ενδιαφέρει ποιος πληρώνει για όλα αυτά;
Θα ήταν απαραίτητες οι απανωτές ρυθμίσεις για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, εάν δεν υπήρχε η υπερφορολόγηση;
Πού το πάτε το καράβι με όλα αυτά ...αν όχι κατευθείαν στα βράχια;
του κ.Ν.Γ.Δρόσου
