Λόγω ηλικίας σαφώς και δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που η Ελλάδα αποφάσισε να απελάσει Ρώσους διπλωμάτες.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ αυτό πρέπει να συνέβη τελευταία φορά την δεκαετία του ’50 κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Η απόφαση της ελληνικής πλευράς να προχωρήσει σε αυτήν την κίνηση, μία υπόθεση που αποκαλύπτει η Καθημερινή, βασίζεται στο ότι σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει γνωστά, οι δυο Ρώσοι διπλωμάτες φέρονται να έκαναν υπόγειες και παράνομες ενέργειες προκειμένου να αποσπάσουν πληροφορίες για την διαπραγμάτευση στο Σκοπιανό.
Οι διπλωμάτες λέγεται πως προσπάθησαν να χρηματίσουν δημοσίους λειτουργούς, κάτι που ήταν και η αφορμή για να γίνουν αντιληπτοί.
Είναι γεγονός πως η ελληνική διπλωματία τις τελευταίες δεκαετίες δεν μας έχει συνηθίσει σε γρήγορες ενέργειες, πόσω μάλλον, σε ενέργειες ισχυρού συμβολισμού.
Το δόγμα «η μη θέση είναι θέση», μας είχε καθηλώσει σε ρόλο παρατηρητή, κάτι που, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν αλλάζει με 1-2 σπασμωδικές κινήσεις (και εν τέλει εθνικά επιζήμιες) της σημερινής διοίκησης.
Η συμφωνία στις Πρέσπες για το Σκοπιανό μπορεί να ήταν ένα βήμα, αλλά δυστυχώς ήταν βήμα προς τα πίσω. Την ίδια ώρα η εξέλιξη αυτή με τους Ρώσους διπλωμάτες, έφερε ως αναμενόταν την αντίδραση της Μόσχας. Πηγές του ρωσικού ΥΠΕΞ τονίζουν πως θα απαντήσουν στην Ελλάδα με το ίδιο νόμισμα με το ρεπορτάζ να κάνει λόγο για επικείμενη απέλαση δύο Ελλήνων διπλωματών.
Σίγουρα το γεωπολιτικό παιχνίδι δεν μπορεί να αναλυθεί σε ένα, δύο ή 10 άρθρα. Αυτό όμως που διαφαίνεται είναι πως η ελληνική πλευρά έδειξε μία κινητικότητα ακριβώς πριν την Σύνοδο του ΝΑΤΟ.
Μία κινητικότητα που κάλλιστα μπορεί να συνδεθεί με τον αρραβώνα Μόσχας και Άγκυρας το τελευταίο διάστημα την ώρα που τα ελληνοτουρκικά ζητήματα κρέμονται σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από την κεφαλή του πρωθυπουργού, όπως για παράδειγμα το φλέγον ζήτημα της κράτησης των Ελλήνων στρατιωτικών.
Ο παντοδύναμος Ερντογάν από την μία αγκαλιάζεται και κάνει business δισεκατομμυρίων με τον Πούτιν και από την άλλη προκαλεί τον Τραμπ με τον οποίο ωστόσο προχωρά βήμα-βήμα τις συμφωνηθείσες συναλλαγές (βλ. F-35).
Την ίδια ώρα ο Αμερικανός πρόεδρος κάνει λίμπα το ΝΑΤΟ διεκδικώντας περισσότερη συνεισφορά από τους συμμάχους και δημιουργεί κλίμα εμπορικού πολέμου με την Κίνα με τους δασμούς του, με το Πεκίνο να έχει αγαστές σχέσεις με την Μόσχα, με την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ προσπαθεί να διατηρήσει αν όχι ένα φιλικό, αλλά τουλάχιστον ένα ουδέτερο κλίμα.
Όσο κι αν το παραπάνω μοιάζει λαβύρινθος, είναι η πιο απλοϊκή προσέγγιση των διπλωματικών σχέσεων που αφορούν την ελληνική πραγματικότητα. Μέσα σε όλα αυτά, η Ελλάδα έχασε και το μοναδικό διπλωματικό της όπλο απέναντι στα Σκόπια, την πρόσκληση στο ΝΑΤΟ, αφού ο Ζάεφ πανηγυρίζει πως είναι ένα βήμα πριν την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων.
Προκαλεί θλίψη, αλλά απόγονοι της βυζαντινής διπλωματίας δεν είμαστε εμείς, αλλά οι γείτονες Τούρκοι. Εμείς αντιμετωπίζουμε διπλωματικά ζητήματα εθνικής σημασίας με το βλέμμα στο μικροπολιτικό όφελος και υπό το πρίσμα της «καριέρας»….
Toυ κ.Γ.Μιχαηλίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου