Ο κ. Πολάκης είναι σίγουρα ένα άτομο που ζεί μέσα στην βίαιη αντιπαράθεση, σε υπεράσπιση του εαυτού του, αλλά και των προσωπικών του πολιτικών ιδεολογιών, τις οποίες τελευταίες τις θεωρεί πιο άμεσα μέρος της οντότητας του από τον μέσο Έλληνα.
Έτσι, για να προωθήσει ή να υπερασπιστεί τις πολιτικές του ιδεολογίες, και αυτές της κυβέρνησης που υπηρετεί, δεν διστάζει να πατήσει πάνω σε ανθρώπους, σε συναισθηματικό επίπεδο, να τους τσαλακώσει, να τους επιτεθεί με άγριο τρόπο, που οπωσδήποτε δεν είναι ποτέ “πολιτικά σωστός”, για να μεταφράσουμε την παγκοσμιοποιημένη αμερικανική έκφραση.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κ. Πολάκης, πάνω στην αγριάδα της προσωπικής του επίθεσης εναντίον του κ. Κυμπουρόπουλου, δεν σχεδιαγράφησε δυναμικά, μια πολιτική θέση δικιά του και της κυβέρνησης του, μέσα από το γαύγισμα, όπως πολύ επιτυχημένα σημείωσε ο κ. Κυμπουρόπουλος. Αυτή η θέση, θέτει τον πολιτικό κόσμο, και μάλιστα σε αυτήν την καυτή πολύμηνη προεκλογική περίοδο, μπροστά σε ένα κεντρικό πολιτικό ερώτημα:
Οι διάφορες χρηματικές επιδοτήσεις που οι κυβέρνηση προσφέρει εδώ και καιρό σε κοινωνικά άτομα με χρηματικές ανάγκες, και για τις οποίες επιδοτήσεις καταγγέλλεται άγρια από την Νέα Δημοκρατία, το πολιτικό κόμμα του κ. Κυμπουρόπουλου, είναι συγκρίσιμες ή όχι, και σε ποιο βαθμό, με τις προσφορές που παρέχει το κοινωνικό κράτος προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες σαν τον Κυμπουρόπουλο;
Σε αυτό το κεντρικό κοινωνικό θέμα, που αποτελεί φυσικά και ένα κρίσιμο προεκλογικό ερώτημα, πήρε θέση ο κ. Πολάκης, με ένα επικοινωνιακό “ γαύγισμα”, εναντίον του κ. Κυμπουρόπουλου, και χρησιμοποιώντας τον τελευταίο σαν punching bag, εναντίον της πολιτικής ιδεολογίας της Νέα Δημοκρατίας. Και όσο και το πολιτικό γαύγισμα να μην είναι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας, ο κ. Κυμπουρόπουλος θα έκανε στην Ελλάδα και στον ελληνικό λαό μια μεγάλη εκδούλευση, εάν παρέβλεπε προς στιγμή το θέμα του γαυγίσματος, και έπαιρνε θέση πάνω στο πολιτικό ερώτημα που έθεσε ο κ. Πολάκης.
Διότι κατά την γνώμη του γράφοντος, όσο πολιτικά λανθασμένο είναι για ένα πολιτικό να παραθέτει μια πολιτική θέση μέσω γαυγίσματος, αλλά τόσο είναι λάθος για ένα πολιτικό, να θέλει να κρυφθεί πίσω από την κατακραυγή εναντίον του γαυγίσματος του κ. Πολάκη, για να αποφύγει να πάρει θέση στο σημαντικό αυτό πολιτικό όσο και κοινωνικά ερώτημα.
Το ερώτημα αυτό, ο γράφων, το καταλαβαίνει ως εξής.
Ξεκάθαρα, ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το γεγονός ότι έχει αυτές τις ειδικές ανάγκες, για να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις της ζωής στην σημερινή ανθρώπινη κοινωνία , όπως είναι η τελευταία την παρούσα εποχή. Και φυσικά, είναι σωστό, πάρα πολύ σωστό, για την κοινωνία, μέσω του κοινωνικού κράτους, και όχι μόνο, να προσπαθεί να παρέχει διάφορες διευκολύνσεις στα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι οποίες προσφέρουν στα άτομα αυτά, μια ζωή πιο βιώσιμη.
Το μεγάλο ερώτημα που έθεσε ο κ. Πολάκης, και στο οποίο σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ προσπαθούν εδώ και μέρες να αποφύγουν να πάρουν θέση, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Κυμπουρόπουλου, είναι κατά πόσον ένα άτομο με χρηματικές ανάγκες, ειδικές ή γενικές, δικαιούται ειδικής μεταχείρισης από το κοινωνικό κράτος της Ελλάδας, ή όχι, και φυσικά, συνυφασμένο με αυτό το ερώτημα, κατά πόσον ένα άτομο με χρηματικές ανάγκες ευθύνεται ή όχι, και σε ποιο επίπεδο, για τις ανάγκες αυτές τις χρηματικές που υφίσταται.
Δηλαδή, σε κάποιο σημείο, το ερώτημα ίσως μεταφράζεται, στο κατά πόσον η κοινωνία και το κράτος της ευθύνονται για την ατομική μιζέρια που υπάρχει μέσα στην κοινωνία και κατά πόσο είναι ανθρώπινα σωστό και πολιτικά λειτουργικό να αναλαμβάνουν ευθύνες για τις χρηματικές ανάγκες των κοινωνικών ατόμων, όπως κάνει εδώ και καιρό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Και σε αυτό το θέμα, φυσικά, ανά τους αιώνες , υπάρχουν διάφορες πολιτικές και κοινωνικές θέσεις, από την πιο αριστερή θέση του Ιησού Χριστού που θα σταυρωθεί στο επόμενο εικοσιτετράωρο για αυτήν ακριβώς την ιστορική πολιτική του θέση, έως τον νεοφιλελευθερισμό του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου.
Και οφείλει ο πολιτικός κόσμος, με αρχηγό, θα έλεγα, τον κ. Κυμπουρόπουλο, να πάρει ξεκάθαρη θέση πάνω σε αυτά τα ερωτήματα, τα οποία συνεχίζουν να είναι τα βασικά αναπάντητα ερωτήματα της διαχρονικής ανθρώπινης κοινωνίας.
Ο κ. Κυμπουρόπουλος είναι ξεκάθαρα ένα άτομο υψηλής και κραταιής διανοητικής ικανότητας, όπως είναι και ο κ. Πολάκης. Οι επικοινωνιακοί τους τρόποι είναι διαμετρικά αντίθετοι, αλλά και οι δύο τους μαζί αποτελούν ένα θαυμάσιο πολιτικό ντουέτο να ηγηθεί μιας εθνικής συζήτησης πάνω σε αυτό το εθνικό, όσο και παγκόσμιο θέμα.
του κ.Ντ.Κουτσολιούτσου
Έτσι, για να προωθήσει ή να υπερασπιστεί τις πολιτικές του ιδεολογίες, και αυτές της κυβέρνησης που υπηρετεί, δεν διστάζει να πατήσει πάνω σε ανθρώπους, σε συναισθηματικό επίπεδο, να τους τσαλακώσει, να τους επιτεθεί με άγριο τρόπο, που οπωσδήποτε δεν είναι ποτέ “πολιτικά σωστός”, για να μεταφράσουμε την παγκοσμιοποιημένη αμερικανική έκφραση.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κ. Πολάκης, πάνω στην αγριάδα της προσωπικής του επίθεσης εναντίον του κ. Κυμπουρόπουλου, δεν σχεδιαγράφησε δυναμικά, μια πολιτική θέση δικιά του και της κυβέρνησης του, μέσα από το γαύγισμα, όπως πολύ επιτυχημένα σημείωσε ο κ. Κυμπουρόπουλος. Αυτή η θέση, θέτει τον πολιτικό κόσμο, και μάλιστα σε αυτήν την καυτή πολύμηνη προεκλογική περίοδο, μπροστά σε ένα κεντρικό πολιτικό ερώτημα:
Οι διάφορες χρηματικές επιδοτήσεις που οι κυβέρνηση προσφέρει εδώ και καιρό σε κοινωνικά άτομα με χρηματικές ανάγκες, και για τις οποίες επιδοτήσεις καταγγέλλεται άγρια από την Νέα Δημοκρατία, το πολιτικό κόμμα του κ. Κυμπουρόπουλου, είναι συγκρίσιμες ή όχι, και σε ποιο βαθμό, με τις προσφορές που παρέχει το κοινωνικό κράτος προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες σαν τον Κυμπουρόπουλο;
Σε αυτό το κεντρικό κοινωνικό θέμα, που αποτελεί φυσικά και ένα κρίσιμο προεκλογικό ερώτημα, πήρε θέση ο κ. Πολάκης, με ένα επικοινωνιακό “ γαύγισμα”, εναντίον του κ. Κυμπουρόπουλου, και χρησιμοποιώντας τον τελευταίο σαν punching bag, εναντίον της πολιτικής ιδεολογίας της Νέα Δημοκρατίας. Και όσο και το πολιτικό γαύγισμα να μην είναι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας, ο κ. Κυμπουρόπουλος θα έκανε στην Ελλάδα και στον ελληνικό λαό μια μεγάλη εκδούλευση, εάν παρέβλεπε προς στιγμή το θέμα του γαυγίσματος, και έπαιρνε θέση πάνω στο πολιτικό ερώτημα που έθεσε ο κ. Πολάκης.
Διότι κατά την γνώμη του γράφοντος, όσο πολιτικά λανθασμένο είναι για ένα πολιτικό να παραθέτει μια πολιτική θέση μέσω γαυγίσματος, αλλά τόσο είναι λάθος για ένα πολιτικό, να θέλει να κρυφθεί πίσω από την κατακραυγή εναντίον του γαυγίσματος του κ. Πολάκη, για να αποφύγει να πάρει θέση στο σημαντικό αυτό πολιτικό όσο και κοινωνικά ερώτημα.
Το ερώτημα αυτό, ο γράφων, το καταλαβαίνει ως εξής.
Ξεκάθαρα, ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το γεγονός ότι έχει αυτές τις ειδικές ανάγκες, για να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις της ζωής στην σημερινή ανθρώπινη κοινωνία , όπως είναι η τελευταία την παρούσα εποχή. Και φυσικά, είναι σωστό, πάρα πολύ σωστό, για την κοινωνία, μέσω του κοινωνικού κράτους, και όχι μόνο, να προσπαθεί να παρέχει διάφορες διευκολύνσεις στα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι οποίες προσφέρουν στα άτομα αυτά, μια ζωή πιο βιώσιμη.
Το μεγάλο ερώτημα που έθεσε ο κ. Πολάκης, και στο οποίο σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ προσπαθούν εδώ και μέρες να αποφύγουν να πάρουν θέση, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Κυμπουρόπουλου, είναι κατά πόσον ένα άτομο με χρηματικές ανάγκες, ειδικές ή γενικές, δικαιούται ειδικής μεταχείρισης από το κοινωνικό κράτος της Ελλάδας, ή όχι, και φυσικά, συνυφασμένο με αυτό το ερώτημα, κατά πόσον ένα άτομο με χρηματικές ανάγκες ευθύνεται ή όχι, και σε ποιο επίπεδο, για τις ανάγκες αυτές τις χρηματικές που υφίσταται.
Δηλαδή, σε κάποιο σημείο, το ερώτημα ίσως μεταφράζεται, στο κατά πόσον η κοινωνία και το κράτος της ευθύνονται για την ατομική μιζέρια που υπάρχει μέσα στην κοινωνία και κατά πόσο είναι ανθρώπινα σωστό και πολιτικά λειτουργικό να αναλαμβάνουν ευθύνες για τις χρηματικές ανάγκες των κοινωνικών ατόμων, όπως κάνει εδώ και καιρό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Και σε αυτό το θέμα, φυσικά, ανά τους αιώνες , υπάρχουν διάφορες πολιτικές και κοινωνικές θέσεις, από την πιο αριστερή θέση του Ιησού Χριστού που θα σταυρωθεί στο επόμενο εικοσιτετράωρο για αυτήν ακριβώς την ιστορική πολιτική του θέση, έως τον νεοφιλελευθερισμό του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου.
Και οφείλει ο πολιτικός κόσμος, με αρχηγό, θα έλεγα, τον κ. Κυμπουρόπουλο, να πάρει ξεκάθαρη θέση πάνω σε αυτά τα ερωτήματα, τα οποία συνεχίζουν να είναι τα βασικά αναπάντητα ερωτήματα της διαχρονικής ανθρώπινης κοινωνίας.
Ο κ. Κυμπουρόπουλος είναι ξεκάθαρα ένα άτομο υψηλής και κραταιής διανοητικής ικανότητας, όπως είναι και ο κ. Πολάκης. Οι επικοινωνιακοί τους τρόποι είναι διαμετρικά αντίθετοι, αλλά και οι δύο τους μαζί αποτελούν ένα θαυμάσιο πολιτικό ντουέτο να ηγηθεί μιας εθνικής συζήτησης πάνω σε αυτό το εθνικό, όσο και παγκόσμιο θέμα.
του κ.Ντ.Κουτσολιούτσου
