"Είναι ώρα για ρίσκο;"

Του Τ.Μαντακίδη.
.
Ενώ ο Μπαράκ Ομπάμα ανελάμβανε τις τύχες της μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου, ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτς Σόρος ανέφερε πως το πρόγραμμα στήριξης της οικονομίας των ΗΠΑ δεν είναι επαρκές για να ανατρέψει την κατάσταση και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ν. Υόρκης Ν.Ρουμπίνι εκτιμούσε πως με προβλεπόμενες χρηματοοικονομικές ζημιές 3,6 τρισ. δολαρίων το τραπεζικό σύστημα είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένο. Τα νέα λοιπόν, καθώς η παγκόσμια οικονομία οδεύει προς τη βαθύτερη ίσως ύφεση των τελευταίων 50 ετών, παραμένουν αρνητικά, καθιστώντας ευάλωτο τόσο το οικονομικό όσο και το επενδυτικό σκηνικό, καθώς ο αποπληθωρισμός και η λεγόμενη παγίδα ρευστότητας έρχονται στο προσκήνιο. Η παγίδα ρευστότητας ανακύπτει όταν η άνοδος στα πραγματικά επίπεδα προσφοράς χρήματος δεν οδηγεί σε αύξηση των δαπανών, δηλαδή όταν υπάρχει ακόρεστη όρεξη για διαθέσιμα και ισοδύναμα διαθεσίμων εκ μέρους των ιδιωτών, των επιχειρήσεων ή των τραπεζών. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν ο μελλοντικός πληθωρισμός προβλέπεται χαμηλότερος από τον τρέχοντα. Τότε οι άνθρωποι... αναβάλλουν τις δαπάνες τους με την πεποίθηση ότι οι τιμές θα πέσουν. Δύο λύσεις υπάρχουν σε μια τέτοια περίπτωση εκτιμά και η JΡ Μorgan Αsset Μanagement. Η πρώτη είναι να υποκατασταθεί η ιδιωτική δραστηριότητα από την κρατική (δηλαδή η διεύρυνση της δημοσιονομικής πολιτικής) και η δεύτερη είναι η χρήση μη συμβατικών μέτρων νομισματικής πολιτικής, δηλαδή ποσοτική χαλάρωση. Οπως όμως η συμβατική νομισματική πολιτική εξαντλεί τις δυνατότητές της όσο τα επιτόκια πλησιάζουν στο μηδέν, έτσι και η δημοσιονομική πολιτική μπορεί να φθάσει στο όριο όταν η πορεία του μελλοντικού χρέους (ως ποσοστού του ΑΕΠ) αρχίσει να ανεβαίνει σε μη βιώσιμα επίπεδα σε μια σειρά χωρών. Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί οι αγορές να δείχνουν «υπερπωλημένες» και η συγκέντρωση διαθεσίμων και ισοδυνάμων να κινείται σε επίπεδα ρεκόρ, κλειδί όμως για στροφή των επενδυτών σε τοποθετήσεις ρίσκου θεωρείται η αύξηση των προσδοκιών για πληθωρισμό. Κάτι τέτοιο όμως δεν αναμένεται να συμβεί σύντομα, με αποτέλεσμα να μην έχει νόημα η αύξηση θέσεων σε υψηλού ρίσκου επενδύσεις, όπως π.χ. οι μετοχές, εκτός αν έχει κάποιος την υπομονή και τη βούληση να τοποθετηθεί στις παραπαίουσες αγορές με ορίζοντα αρκετών ετών προσβλέποντας σε υψηλά μελλοντικά κέρδη.