.
Το ρήμα «παραμένω» κυριαρχεί στα τηλεοπτικά. Τα τρακτέρ παραμένουν στους δρόμους, οι αγρότες παραμένουν στα μπλόκα, η Ελλάδα παραμένει κομμένη στα δύο. Ομως και τα προβλήματα φαίνεται ότι παραμέ
νουν παρά τα 500 εκατ. ευρώ που δίνει το υπουργείο, όπως παραμένει και η αβεβαιότητα για το μέλλον των αγροτών.Αλλο οι μπλόγκερ του Διαδικτύου και άλλο οι μπλόκερ του εθνικού οδικού δικτύου. Αρκετοί παραθυράτοι πολιτικοί και σχολιαστές νουθετούν αφ’ υψηλού τους εξεγερμένους αγρότες, με τους οποίους μοναδικό κοινό σημείο έχουν τα τρακτερωτά λάστιχα στα σπορ μποτάκια τους.
Παρά τη φλυαρία και τη θεατρικότητά τους, τα ρεπορτάζ αυτά παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Επιτέλους, μας υπενθυμίζουν ότι δεν μιλούν όλοι οι Ελληνες όπως στο «Κους Κους» ή στον «Καφέ με την Ελένη»! («Δεν πάει άλλο μπλιο», λέει ένας Κρητικός αγρότης.) Ενας ηλικιωμένος «μπλόκερ» μιλάει στο Mega Σαββατοκύριακο: «Σήμερα πήρα ένα μασουράκι που μου ζήτησε η γυναίκα μου και το πλήρωσα 80 λεπτά. Να και η απόδειξη, κοιτάξτε». Στο χέρι του κρατά ένα χαρτάκι από ταμειακή μηχανή. Δηλαδή, λίγα μέτρα κλωστή αξίζουν όσο 3–4 κιλά σιτάρι! Ομως εκείνη τη στιγμή φτάνει στο στούντιο της εκπομπής ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κι έτσι, αφήνουμε το μασουράκι για να συζητήσουμε με τον κ. Χατζηγάκη…
Ακινητοποιημένα τρακτέρ στις δύο άκρες του δρόμου έως εκεί που φτάνει το μάτι της κάμερας. Μαύρες σημαίες, άσπρες πλαστικές καρέκλες για ξεκούραση. Οταν τους ρωτούν αν το τσούζουν με τσίπουρο, οι Θεσσαλοί απαντούν αρνητικά: «Χρειαζόμαστε καθαρό μυαλό».
Μερικές φορές η «κραυγή της απόγνωσης» είναι πολύ ηχηρή. «Χρωστάω 50.000 ευρώ, πρέπει να δανειστώ άλλες 50.000. Ο Αξιός εδώ κοντά είναι, θα φουντάρω», δηλώνει ένας αγρότης από το μπλόκο των Μαλγάρων. Ενας αγροτοσυνδικαλιστής από τη Φθιώτιδα δηλώνει: «Εμείς θα πεθάνουμε εδώ, στην Αλαμάνα!» Ευτυχώς, οι Ελληνες αγρότες δεν έχουν τάσεις αυτοκτονίας. Πιο δραματικό από αυτές τις κορόνες είναι το γεγονός ότι χιλιάδες τόνοι σιτάρι και καλαμπόκι μένουν αδιάθετοι και αργοσαπίζουν στις αποθήκες.
Εποχικό φαινόμενο; Οχι ακριβώς. Και άλλες χρονιές τα τρακτέρ είχαν κλείσει τους δρόμους, όμως ποτέ άλλοτε δεν νιώθαμε ότι ζούμε τον αργό θάνατο του αγροτικού κόσμου, χωρίς την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής στις πόλεις ή, έστω, στην ξενιτιά. Τον τόνο φέτος δεν τον δίνει το παζάρι των διαπραγματεύσεων, αλλά το γεγονός ότι σήμερα τα παραγόμενα τρόφιμα αρκούν για να γίνει η πείνα παρελθόν σε όλο τον πλανήτη.
Προφητικό, αν και δεν μιλούσε για την Ελλάδα, ήταν το «Πεθαίνοντας στην αφθονία» που προβλήθηκε τον Δεκέμβριο. Το ντοκιμαντέρ αυτό του «Εξάντα» μάς θύμισε ότι όταν τα βασικά είδη διατροφής γίνονται αντικείμενο άγριας κερδοσκοπίας και χρηματιστηριακού τζόγου, η απελπισία θα εναλλάσσεται με το (συνήθως προσωρινό) βόλεμα, η απληστία με τον κυνισμό, η οργή με την απογοήτευση. Kαι αν η μάνα ρέιβερ ήταν μια τηλεοπτική καρικατούρα, ο αγρότης μπλόκερ είναι μια πραγματικότητα.
