.
Δεν υπάρχει τίποτα εκτός από το τίποτα. Τα προβλήματα της χώρας είναι μόνο τα σκάνδαλα, οι ανασχηματισμοί, οι σφυγμομετρήσεις και οι εκλογές. Η εμπειρία της πολιτικής είναι μια κυκλική διαδρομή από τη σκ
ανδαλολογία στην εκλογολογία. Ζούμε την ίδια ιστορία τόσο συχνά που πλέον ακόμη και οι ορκισμένοι υλιστές θα μπορούσαν να δεχθούν ότι ίσως βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε μια τεχνητή πραγματικότητα προγραμματισμένη από κάποια ανώτερη νοημοσύνη, η οποία μας έχει καταδικάσει να επαναλαμβάνουμε τον ελληνικό πολιτικό κύκλο της φθοράς, της κατάρρευσης και της συμβολικής «εκλογικής αναγέννησης».Αν εξαιρέσει κανείς τα μικρά- διάρκειας ολίγων ημερών- διαλείμματα του Ασφαλιστικού και της αποτροπής της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, η κυβέρνηση φυτοζωεί εγκλωβισμένη σε έναν ιστό σκανδάλων, από τα ομόλογα στο DVD και από τη Siemens στη Μονή Βατοπαιδίου. Ο ανασχηματισμός και οι εκλογές θεωρούνται πανάκεια για την εκτόνωση του «κακού κλίματος» που διαμορφώνουν η σκανδαλολογία και οι δημοσκοπήσεις. Κάπως έτσι περνάει ο καιρός και φθάνουμε από τη μια εκλογική αναμέτρηση στην άλλη. Οι ηγέτες των κομμάτων δεν κρίνονται με βάση τις προτάσεις, τις δεσμεύσεις και το έργο τους, διότι έχουν τετριμμένες προτάσεις, ελαστικές δεσμεύσεις και ασήμαντο έργο. Γιατί, όμως, δεν παράγεται έργο; Γιατί τα θεμελιώδη ερωτήματα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είναι η «παράσταση νίκης» και ο «καταλληλότερος πρωθυπουργός»; Γιατί τελικά «δεν γίνεται τίποτα»;Δεν γίνεται τίποτα διότι... οι περισσότεροι εκπρόσωποι της πολιτικής τάξης, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων από τα μεγαλύτερα ονόματα της πολιτικής, έχουν παραιτηθεί εσωτερικά. Δεν θα το ομολογήσουν ποτέ δημοσίως, αλλά δεν έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στη δυνατότητα του λαού να προχωρήσει στο μέλλον με συνοχή, ενιαία θέληση και σαφείς στόχους. Και το χειρότερο είναι ότι ίσως δεν έχουν και πολύ άδικο. Μια κοινωνία κατακερματισμένη σε αμέτρητα ισχυρότατα μικροσυμφέροντα μπορεί να οργανώσει λυσσαλέα αντίσταση σε οποιαδήποτε απόπειρα αλλαγής. Πολύ περισσότερο όταν είναι πανεύκολο οι «απόπειρες αλλαγής» να τυλιχτούν μέσα σε μια δηλητηριώδη φημολογία, να πνιγούν σε ένα σύννεφο υποκρισίας και να απαξιωθούν στη συνείδηση των πολλών. Στην «Ελλάδα- απέραντο αυθαίρετο» και στην Αθήνα των εκατοντάδων εκατομμυρίων τόνων τσιμέντου που σκεπάζει τα πάντα από την Πάρνηθα ως τη θάλασσα με ιστορική ευθύνη όλων μας, οποιαδήποτε τολμηρή αλλαγή (όπως, για παράδειγμα, η διπλή ανάπλαση του σκουπιδότοπου του Ελαιώνα και της παρηκμασμένης Λεωφόρου Αλεξάνδρας) μπορεί να διαστραφεί και να παρουσιαστεί ακόμη και ως απειλή κατά του περιβάλλοντος, αντίστοιχη μιας πυρηνικής έκρηξης! Δεν γίνεται λοιπόν τίποτα, αλλά αν κάποιος επιμείνει παρ΄ όλα αυτά να δημιουργήσει έστω «κάτι», κινδυνεύει να υποστεί τη λαϊκή τιμωρία του εξοστρακισμού και της επιστροφής στο «πολιτικό τίποτα». Συνεπώς, καθώς οι περισσότεροι πολιτικοί είναι έξυπνοι άνθρωποι, γρήγορα αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ματαιότητας της παραγωγής έργου και συμβιβάζονται με την ψευδαίσθηση ότι ασκούν την «τέχνη του εφικτού» σε μια κοινωνία που τα αυτονόητα ταυτίζονται με τα ανέφικτα. Γι΄ αυτό πολιτικός που έχει διατελέσει κορυφαίος υπουργός φέρεται να έχει εδώ και χρόνια συνοψίσει την εμπειρία της εξουσίας με την εξής ασυναγώνιστη φράση: «Οταν είσαι υπουργός στην Ελλάδα δεν πρέπει να κάνεις τίποτα,γιατί το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις θα είναι πάντοτε χειρότερο από το τίποτα».
