της στρατιωτικής θητείας..
,
Της Ελένης Τριανταφύλλου.
Πληροφορούμαστε ότι ο υπουργός Αμυνας Ευάγγελος Μεϊμαράκης βρίσκεται στο τελικό στάδιο της προετοιμασίας τόσο της υπουργικής απόφασης που απαιτείται για τη μείωση της θητείας σε εννέα μήνες όσο και της νομοθετικής ρύθμισης που είναι αναγκαία προκειμένου
να χαμηλώσει το όριο αναβολής στράτευσης, από τα 28 έτη που είναι σήμερα (με δυνατότητα επέκτασης μέχρι το 31ο έτος για τους ειδικούς επιστήμονες), στα 24 ή 25 έτη για την ολοκλήρωση των πτυχιακών σπουδών και μόνο.Το σκεπτικό του υπουργείου είναι ότι με τον τρόπο αυτό θα δοθεί τέλος στη «διαρροή» στρατευσίμων μέσω των χρόνιων αναβολών ή της ανυποταξίας και θα αυξηθεί ο αριθμός των υπόχρεων θητείας που τελικά θα κατατάσσονται στις Ενοπλες Δυνάμεις. Επιπρόσθετα, η ηγεσία του Πενταγώνου εκτιμά ότι η συγκεκριμένη οριοθέτηση των αναβολών συνδέεται με την αποτελεσματική ανταπόκριση των νέων στα στρατιωτικά τους καθήκοντα και με την πολύ σημαντική παράμετρο, για τους ίδιους, που ακούει στο όνομα επαγγελματική αποκατάσταση. Επικαλούνται, μάλιστα, τις παραπάνω πηγές έρευνες που έχει διενεργήσει η Διεύθυνση Στρατολογίας του ΓΕΕΘΑ, από τις οποίες προκύπτει ότι είναι προτιμότερο να διακόπτονται οι σπουδές για τη θητεία παρά να παρεμβάλλεται η εκπλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεων μεταξύ σπουδών και αγοράς εργασίας.
Προφανώς, σε κάποια στοιχεία στηρίζεται η... ηγεσία του υπ. Αμυνας για να προωθεί τις παραπάνω ρυθμίσεις. Αυτά τα στοιχεία, ωστόσο, λαμβάνουν πραγματικά σοβαρά υπ’ όψιν όλες τις παραμέτρους του ζητήματος; Λαμβάνουν, π.χ., υπ’ όψιν την κρισιμότητα της συγκυρίας και τις απαιτήσεις που αυτή θα εγείρει για τις επόμενες γενιές; Ναι, ακούγεται λογικό το επιχείρημα που υποστηρίζει ότι είναι άκρως καταπιεστικό για ένα νέο άνθρωπο που έχει συμπληρώσει δέκα και δώδεκα χρόνια σπουδών να ανακόπτει την ορμή του και αντί να μπει στον επαγγελματικό στίβο ως μαινόμενος ταύρος, να αναγκάζεται να εκπληρώσει πρώτα τη θητεία του.
Πόσοι από αυτούς, όμως, θα έφταναν μέχρι το τέλος μιας μακράς φοιτητικής διαδρομής, αν στα 25 τους είχαν σταματήσει για να πάνε φαντάροι; Πόσοι από τους πραγματικά ορεξάτους φοιτητές θα έκοβαν τις σπουδές για να φορέσουν το χακί και μετά θα είχαν ακόμη την ορμή και τη ζέση για σπουδές; Πόσοι θα γύριζαν από τις διάφορες γωνιές της υφηλίου για να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και μετά θα επέστρεφαν στα θρανία της ξενιτιάς για να ολοκληρώσουν τις μεταπτυχιακές τους σπουδές; Αν η απάντηση είναι «όλοι», τότε έχει καλώς. Αν πάλι αυτή η βεβαιότητα δεν μπορεί να αιτιολογηθεί, τότε ίσως να χρειάζεται μια δεύτερη σκέψη, ιδιαίτερα σήμερα που η εποχή είναι τόσο απαιτητική και η κοινωνία και η πολιτεία πραγματικά έχουν ανάγκη από νέους ανθρώπους με όσο το δυνατόν περισσότερη μόρφωση.
«Μα, δεν καταλαβαίνεις ότι ένας τριαντάχρονος με μεταπτυχιακές σπουδές δεν είναι εύκολο να πειθαρχήσει στο θυμικό του λοχία του;», μου έλεγε ένας φίλος. Το καταλαβαίνω, αλλά εξακολουθώ να αναρωτιέμαι: Αυτή είναι, άραγε, η πρόκληση για τον στρατό σήμερα, εν έτει 2009; Να αυγατίσει τις μονάδες των πειθαρχημένων στους λοχίες; Δεν χρειάζεται ο στρατός μορφωμένους ανθρώπους; Δεν ενδιαφέρεται να αξιοποιήσει άτομα με εξειδικευμένες γνώσεις και ανοιχτούς ορίζοντες; Ατομα που θα μπορούσαν πραγματικά να συμβάλουν σε επιστημονικά προγράμματα και έρευνες;
Και, εν πάση περιπτώσει, είτε στα 18, είτε στα 24, είτε στα 30 πάει κάποιος φαντάρος, το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι το ίδιο: Τι θα κάνει στον χαμένο αυτό χρόνο της ζωής του. Διότι, ας είμαστε ειλικρινείς: Ολοι, πτυχιούχοι και μη, ως «νεκρή ζώνη» στη ζωή τους αντιλαμβάνονται το συγκεκριμένο καθήκον. Μήπως, λοιπόν, θα είχε αξία μέσα στην κουβέντα που γίνεται, να αναζητηθούν τρόποι για να γίνει έστω και στοιχειωδώς παραγωγική αυτή η περίοδος; Αυτό πιθανότατα θα ήταν ενδιαφέρον και χρήσιμο...
