στην..."έγνοια για την κοινωνία";Toυ Ν.Ξυδάκη.
«Εμαθα ξανά αυτό που μου είχε διδάξει ο πατέρας μου, ο ιερέας: η αφθονία δεν πρέπει να βοηθάει μόνο τους πλούσιους, η καλοτυχία δεν πρέπει να υπηρετεί μόνο τους τυχερούς, τα πλούτη δεν πρέπει να πλουτίζουν μόνο μερικούς αλλά όλους». Αυτή την απλή αλήθεια απηύθυνε στο αμερικανικό Κογκρέσο ο Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν (φωτογ.), την περασμένη Τετάρτη.
Με αυτά τα απλά θυμόσοφα λόγια, βγαλμένα από τον Ησίοδο ή τον Αίσωπο, από την αφήγηση του Ευαγγελίου, από την παράδοση των σούφι, των βουδιστών ή των Ινδιάνων, με αυτή την απλούστατη θεμελιώδη αλήθεια, ο ταπεινής καταγωγής πρωθυπουργός δείχνει μια μετατόπιση πολιτικής: από την άκριτη λατρεία της αγοράς, προς την έγνοια για την κοινωνία, για τις ουσιώδεις ανάγκες των ανθρώπων.
«Στις οικογένειές μας και στους τόπους εργασίας και λατρείας, εξυμνούμε τους ανθρώπους με ακεραιότητα, που δουλεύουν σκληρά, που μεταχειρίζονται δίκαια τους άλλους, που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και φροντίζουν τους άλλους. Εάν αυτές οι... αρχές θα πρέπει να καθοδηγούν και να κυβερνούν και τον οικονομικό μας βίο».
Ακολουθώντας τη ρητορική του Μπαράκ Ομπάμα, ο Βρετανός ηγέτης, στην σημαντικότερη ομιλία της ζωής του, αναζητεί το μέλλον και την ελπίδα σε κάποιες θεμελιώδεις ηθικές αρχές, ξαναμιλά για κοινότητα και κοινωνία, για πρόσωπα ανθρώπων. Τη στιγμή της κρίσης, οι Αγγλοσάξονες ηγέτες, κληρονόμοι μιας παράδοσης πραγματισμού, τολμούν την αυτοϋπέρβαση, αφήνουν πίσω τους προκαταλήψεις και νεοφιλελεύθερα στερεότυπα, υπερβαίνουν τον μωσαϊκό νόμο του θατσερισμού και των reaganomics, τολμούν να αντικρίσουν το μέλλον με άλλα μυαλά, τολμούν να ανατρέψουν τους εαυτούς τους.
Την ίδια στιγμή οι Ευρωπαίοι ηγέτες, μοιραίοι, άβουλοι, καθηλωμένοι σε συνταγές των ’90s, κηρύσσουν αλληλεγγύη στις τράπεζες και στρέφουν τα νώτα στις πληττόμενες κοινωνίες. Αυτή η εθελοτυφλία είναι η κρίση...
«Στις οικογένειές μας και στους τόπους εργασίας και λατρείας, εξυμνούμε τους ανθρώπους με ακεραιότητα, που δουλεύουν σκληρά, που μεταχειρίζονται δίκαια τους άλλους, που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και φροντίζουν τους άλλους. Εάν αυτές οι... αρχές θα πρέπει να καθοδηγούν και να κυβερνούν και τον οικονομικό μας βίο».
Ακολουθώντας τη ρητορική του Μπαράκ Ομπάμα, ο Βρετανός ηγέτης, στην σημαντικότερη ομιλία της ζωής του, αναζητεί το μέλλον και την ελπίδα σε κάποιες θεμελιώδεις ηθικές αρχές, ξαναμιλά για κοινότητα και κοινωνία, για πρόσωπα ανθρώπων. Τη στιγμή της κρίσης, οι Αγγλοσάξονες ηγέτες, κληρονόμοι μιας παράδοσης πραγματισμού, τολμούν την αυτοϋπέρβαση, αφήνουν πίσω τους προκαταλήψεις και νεοφιλελεύθερα στερεότυπα, υπερβαίνουν τον μωσαϊκό νόμο του θατσερισμού και των reaganomics, τολμούν να αντικρίσουν το μέλλον με άλλα μυαλά, τολμούν να ανατρέψουν τους εαυτούς τους.
Την ίδια στιγμή οι Ευρωπαίοι ηγέτες, μοιραίοι, άβουλοι, καθηλωμένοι σε συνταγές των ’90s, κηρύσσουν αλληλεγγύη στις τράπεζες και στρέφουν τα νώτα στις πληττόμενες κοινωνίες. Αυτή η εθελοτυφλία είναι η κρίση...
