..
Θα μπορούσαμε να είμαστε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας. Θα μπορούσε η χώρα, εκμεταλλευόμενη ιδιαιτερότητες και συγκυρίες, να συζητά -υπό πρ
οϋποθέσεις- την πιθανότητα η οικονομική κρίση να μας έπληττε σε μικρότερο βαθμό απ’ ό,τι άλλες μεγαλύτερες χώρες.
Διαβάζουμε καθημερινά τις ειδήσεις που έρχονται από το εξωτερικό. Οι βιομηχανίες περνούν πλέον μεγάλη δοκιμασία με την ύφεση και εκατομμύρια εργαζόμενοι χάνουν από τη μια μέρα στην άλλη τη δουλειά τους.
Η ανεργία στην Ισπανία καλπάζει και μέχρι το καλοκαίρι προβλέπεται ο αριθμός των ανέργων να φτάσει τα 4 εκατομμύρια. Στη Γερμανία, η τύχη της Opel κρέμεται από μια κλωστή, ενώ επιχειρήσεις στις ΗΠΑ και τη Βρετανία κλείνουν η μια μετά την άλλη. Τα χτυπήματα είναι πλέον καθημερινά και οι προβλέψεις παρακινδυνευμένες.
Στην Ελλάδα, η αποβιομηχανοποίηση της χώρας σε σχέση με άλλες προτεραιότητες δίνουν άλλο «χρώμα» στην εκδήλωση της κρίσης. Απολύσεις έχουμε και στη χώρα μας, ιδιαίτερα εδώ στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά τα μεγέθη με τις μονάδες στο εξωτερικό απλώς δεν είναι συγκρίσιμα.
Αν η κυβέρνηση είχε καθαρή σκέψη θα μπορούσε να συγκεντρώσει την προσοχή της σε ορισμένους κρίσιμους τομείς. Για παράδειγμα στη δική μας «βαριά βιομηχανία», τον τουρισμό, που κατά τα φαινόμενα θα δεχτεί μεγάλη πίεση το ερχόμενο καλοκαίρι.
Κι όμως μέχρι και οι... περσινές εξαγγελίες του πρωθυπουργού για τον τουρισμό ακόμα καρκινοβατούν και είναι πράγματι παράλογο -και ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί- να χρειάζεται η έκδοση εγκυκλίων υπό μορφή τελεσιγράφου για την υλοποίηση των πρωθυπουργικών υποδείξεων...
Ευεργετικά θα επιδρούσε στην «υποδοχή» της κρίσης και μια καλύτερη κατάσταση της κρατικής μηχανής, μια πολιτική μείωσης του χρέους και περιστολής των δαπανών. Αλλά η κυβέρνηση αυτή εργάστηκε για το αντίθετο. Τα ελλείμματα μεγάλωσαν, η ανικανότητα των εισπρακτικών μηχανισμών είναι πλέον παροιμιώδης, τα χρέη μας πνίγουν και οι δαπάνες στο... ύψους τους, τη χρονιά που πέρασε.
Η «νόσος» αυτή προϋπήρχε της κρίσης, και ασφαλώς αν τα πράγματα ήταν πιο συμμαζεμένα, θα συζητούσαμε σήμερα με άλλους όρους για την αντιμετώπιση της ύφεσης, τόσο στο εσωτερικό μέτωπο όσο και με τους κοινοτικούς εταίρους.
Τέτοιου είδους αναχώματα απλώς δεν στήθηκαν ποτέ από την κυβέρνηση. Και τώρα καθημερινά είμαστε στο έλεος των «αναπάντεχων εξελίξεων», όπως είπε και ο υπουργός Οικονομίας, περιμένοντας περίπου το μοιραίο για την οικονομία, με μια πολιτική χωρίς αύριο.
οϋποθέσεις- την πιθανότητα η οικονομική κρίση να μας έπληττε σε μικρότερο βαθμό απ’ ό,τι άλλες μεγαλύτερες χώρες.Διαβάζουμε καθημερινά τις ειδήσεις που έρχονται από το εξωτερικό. Οι βιομηχανίες περνούν πλέον μεγάλη δοκιμασία με την ύφεση και εκατομμύρια εργαζόμενοι χάνουν από τη μια μέρα στην άλλη τη δουλειά τους.
Η ανεργία στην Ισπανία καλπάζει και μέχρι το καλοκαίρι προβλέπεται ο αριθμός των ανέργων να φτάσει τα 4 εκατομμύρια. Στη Γερμανία, η τύχη της Opel κρέμεται από μια κλωστή, ενώ επιχειρήσεις στις ΗΠΑ και τη Βρετανία κλείνουν η μια μετά την άλλη. Τα χτυπήματα είναι πλέον καθημερινά και οι προβλέψεις παρακινδυνευμένες.
Στην Ελλάδα, η αποβιομηχανοποίηση της χώρας σε σχέση με άλλες προτεραιότητες δίνουν άλλο «χρώμα» στην εκδήλωση της κρίσης. Απολύσεις έχουμε και στη χώρα μας, ιδιαίτερα εδώ στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά τα μεγέθη με τις μονάδες στο εξωτερικό απλώς δεν είναι συγκρίσιμα.
Αν η κυβέρνηση είχε καθαρή σκέψη θα μπορούσε να συγκεντρώσει την προσοχή της σε ορισμένους κρίσιμους τομείς. Για παράδειγμα στη δική μας «βαριά βιομηχανία», τον τουρισμό, που κατά τα φαινόμενα θα δεχτεί μεγάλη πίεση το ερχόμενο καλοκαίρι.
Κι όμως μέχρι και οι... περσινές εξαγγελίες του πρωθυπουργού για τον τουρισμό ακόμα καρκινοβατούν και είναι πράγματι παράλογο -και ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί- να χρειάζεται η έκδοση εγκυκλίων υπό μορφή τελεσιγράφου για την υλοποίηση των πρωθυπουργικών υποδείξεων...
Ευεργετικά θα επιδρούσε στην «υποδοχή» της κρίσης και μια καλύτερη κατάσταση της κρατικής μηχανής, μια πολιτική μείωσης του χρέους και περιστολής των δαπανών. Αλλά η κυβέρνηση αυτή εργάστηκε για το αντίθετο. Τα ελλείμματα μεγάλωσαν, η ανικανότητα των εισπρακτικών μηχανισμών είναι πλέον παροιμιώδης, τα χρέη μας πνίγουν και οι δαπάνες στο... ύψους τους, τη χρονιά που πέρασε.
Η «νόσος» αυτή προϋπήρχε της κρίσης, και ασφαλώς αν τα πράγματα ήταν πιο συμμαζεμένα, θα συζητούσαμε σήμερα με άλλους όρους για την αντιμετώπιση της ύφεσης, τόσο στο εσωτερικό μέτωπο όσο και με τους κοινοτικούς εταίρους.
Τέτοιου είδους αναχώματα απλώς δεν στήθηκαν ποτέ από την κυβέρνηση. Και τώρα καθημερινά είμαστε στο έλεος των «αναπάντεχων εξελίξεων», όπως είπε και ο υπουργός Οικονομίας, περιμένοντας περίπου το μοιραίο για την οικονομία, με μια πολιτική χωρίς αύριο.
