του Α.ΚαρακούσηΠαρακολουθώντας τον χειρισμό της εξελισσόμενης διεθνούς οικονομικής κρίσης στις δύο όχθες του Ατλαντικού νιώθει ο καθείς τη διαφορά.
Η αντίδραση στις ΗΠΑ είναι ταχεία, τα μέτρα δυναμικά και οι πολιτικές επιθετικές, χωρίς ενδοιασμούς και πολλές αναστολές, ιδεολογικές ή άλλες. Τα δόγματα δεν κατισχύουν, ο σκοπός μοιάζει να αγιάζει τα μέσα, η επέμβαση είναι ευθεία στις πηγές του προβλήματος.
Οταν με την κατάρρευση της Lehman Βrothers συνειδητοποιήθηκε το μέγεθος της απειλής αντίστοιχο ήταν και το βάρος της επέμβασης. Ο στόχος διάσωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα υπηρετήθηκε με όλα τα μέσα και με άπειρους πόρους. Τα επιτόκια μηδενίστηκαν σε ελάχιστο χρόνο, ο φόβος του πληθωρισμού δεν ανέστειλε τη μείωση του κόστους του χρήματος και η κατάσταση των δημοσίων οικονομικών δεν επηρέασε τα πακέτα βοήθειας, είτε προς τράπεζες είτε προς τις αυτοκινητοβιομηχανίες. Η νέα κυβέρνηση Ομπάμα μάλιστα έδρασε με ακόμη πιο επιθετικό τρόπο. Επέβαλε...θηριώδες πακέτο για την πραγματική οικονομία, στήριξε νοικοκυριά και επιχειρήσεις και χθες δεν δίστασε να παρουσιάσει πρόγραμμα εξαγοράς των λεγόμενων «τοξικών» επενδύσεων, ύψους 1 τρισ. δολαρίων, προκειμένου να σταθεροποιήσει τον χρηματοπιστωτικό τομέα και να αναγεννήσει τις προσδοκίες. Κάτι που ήδη συμβαίνει.
Εναντι όλων αυτών δεν δίστασε η αμερικανική πολιτική να αποδεχθεί θηριώδη δημοσιονομικά ελλείμματα, της τάξεως του 13,5% του ΑΕΠ. Αλλά και η ρητορική που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ είναι ταιριαστή προς τις συνθήκες. Τα λόγια είναι πολύ σκληρά για τους υπεύθυνους και οι ακροάσεις στις αρμόδιες κοινοβουλευτικές επιτροπές είναι αρκούντως ταπεινωτικές για τα στελέχη που έριξαν μεγαθήρια στα βράχια.
Αντιθέτως στην Ευρώπη όλες οι πράξεις και οι κινήσεις φαντάζουν μικρές. Οι πολιτικές είναι δεσμευμένες, τα δόγματα κυριαρχούν, ο νομισματικός στόχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι καταδυναστευτικός και η εμμονή στο σύμφωνο σταθερότητας εμφανώς ιδεοληπτική.
Το περασμένο καλοκαίρι η απειλή της ύφεσης ήταν ορατή και στη Φραγκφούρτη αποφάσισαν να αυξήσουν τα επιτόκια από 4% σε 4,25%, επειδή οι κεντροτραπεζίτες ανησυχούσαν για τον πληθωρισμό. Και τώρα που η ύφεση απειλεί να ξεθεμελιώσει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και να κλονίσει τις κοινωνίες της Γηραιάς Ηπείρου το ευρωπαϊκό συντηρητικό και άκαμπτο δόγμα απαιτεί ελλείμματα στο 3%.
Το ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι φανερό διά γυμνού οφθαλμού. Ούτε ευελιξία ούτε φαντασία ούτε ευαισθησία επικρατεί στις Βρυξέλλες και στις περισσότερες των ευρωπαϊκών πρωτευουσών.
Και οι λόγοι αντίστοιχοι. Τυπικοί, συντηρητικοί, φοβικοί, δεν εμπνέουν, ούτε μεταφέρουν ελπίδα.
Γι΄ αυτό τελικώς η Ευρώπη και εμείς μαζί θα πληγωθούμε περισσότερο από την κρίση.
Ας ελπίσουμε μόνο να πετύχουν οι Αμερικανοί και να παρασύρουν τον κόσμο στην έξοδο από την κρίση.
Εναντι όλων αυτών δεν δίστασε η αμερικανική πολιτική να αποδεχθεί θηριώδη δημοσιονομικά ελλείμματα, της τάξεως του 13,5% του ΑΕΠ. Αλλά και η ρητορική που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ είναι ταιριαστή προς τις συνθήκες. Τα λόγια είναι πολύ σκληρά για τους υπεύθυνους και οι ακροάσεις στις αρμόδιες κοινοβουλευτικές επιτροπές είναι αρκούντως ταπεινωτικές για τα στελέχη που έριξαν μεγαθήρια στα βράχια.
Αντιθέτως στην Ευρώπη όλες οι πράξεις και οι κινήσεις φαντάζουν μικρές. Οι πολιτικές είναι δεσμευμένες, τα δόγματα κυριαρχούν, ο νομισματικός στόχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι καταδυναστευτικός και η εμμονή στο σύμφωνο σταθερότητας εμφανώς ιδεοληπτική.
Το περασμένο καλοκαίρι η απειλή της ύφεσης ήταν ορατή και στη Φραγκφούρτη αποφάσισαν να αυξήσουν τα επιτόκια από 4% σε 4,25%, επειδή οι κεντροτραπεζίτες ανησυχούσαν για τον πληθωρισμό. Και τώρα που η ύφεση απειλεί να ξεθεμελιώσει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και να κλονίσει τις κοινωνίες της Γηραιάς Ηπείρου το ευρωπαϊκό συντηρητικό και άκαμπτο δόγμα απαιτεί ελλείμματα στο 3%.
Το ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι φανερό διά γυμνού οφθαλμού. Ούτε ευελιξία ούτε φαντασία ούτε ευαισθησία επικρατεί στις Βρυξέλλες και στις περισσότερες των ευρωπαϊκών πρωτευουσών.
Και οι λόγοι αντίστοιχοι. Τυπικοί, συντηρητικοί, φοβικοί, δεν εμπνέουν, ούτε μεταφέρουν ελπίδα.
Γι΄ αυτό τελικώς η Ευρώπη και εμείς μαζί θα πληγωθούμε περισσότερο από την κρίση.
Ας ελπίσουμε μόνο να πετύχουν οι Αμερικανοί και να παρασύρουν τον κόσμο στην έξοδο από την κρίση.
