για όλα φταίει ο..Τζόνι Ντεπ!Aναδημοσίευση από "Τhe Τimes",
υπογράφει η Natalie Haynes.
Η ειδησεογραφική κάλυψη της ομηρείας του αμερικανού καπετάνιου από τους πειρατές θύμιζε έντονα ταινία δράσης. Η ιστορία του πλοιάρχου Ρίτσαρντ Φίλιπς εξελίσσεται σαν να είναι γραμμένη για το σινεμά- αμερικανός ήρωας έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του, πειρατές, όμηροι και μια θαρραλέα επιχείρηση διάσωσης στη μέση του ωκεανού. Το μόνο που λείπει είναι ο Μπρους Γουίλις . Και το ευτυχές φινάλε...
Για όλους εμάς τους στεριανούς που παρακολουθούμε τις ειδήσεις όλα αυτά μοιάζουν παράδοξα. Εδώ που τα λέμε οι πειρατές είναι εδώ και καιρό χαριτωμένοι- τα μικρά παιδιά ντύνονται έτσι τις Απόκριες. Ενας από τους πειρατές συνελήφθη. Μάθαμε ότι είναι μόλις 16 ετών. Αν και ήταν διατεθειμένος να κρατά έναν άνδρα όμηρο με την απειλή του όπλου του, δεν μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι πρέπει να ήταν μόλις... 10 ετών όταν προβλήθηκε η πρώτη ταινία της σειράς «Πειρατές της Καραϊβικής». Ο Τζακ Σπάροου ήταν ένας χαρακτήρας που ενέπνεε- όμορφος, γοητευτικός και αστείος. Νομίζω πως για τη σημερινή κρίση της πειρατείας πρέπει να κατηγορήσουμε τονΤζόνι Ντεπο οποίος υποδύθηκε τον πειρατή Σπάροου με τέτοιο μπρίο.
Τι να κάνεις, αλήθεια, με έναν αιχμάλωτο πειρατή; Παραδοσιακά οι νόμοι του Αγγλικού Ναυαρχείου επέτρεπαν τη συνοπτική εκτέλεση. Πράγματι τον Μεσαίωνα συνήθιζαν να κρεμούν τους πειρατές ή και να τους κόβουν στα τέσσερα, τραβώντας τα άκρα τους με τη βοήθεια αλόγων- αν και αυτή η τιμωρία ήταν δύσκολο να εφαρμοστεί στην ανοιχτή θάλασσα. Από πέρυσι, πάντως, το Φόρειν Οφις συστήνει στο Βασιλικό Ναυτικό να μη συλλαμβάνει πειρατές ορισμένων εθνικοτήτων, διότι αυτοί- αντιμέτωποι πλέον με τη θανατική καταδίκη στη χώρα τους- θα μπορούσαν να ζητήσουν πολιτικό άσυλο στη Βρετανία.
Η αναβίωση της πειρατείας δεν προκαλεί έκπληξη, αν σκεφτεί κανείς την απόσταση που χωρίζει το εισόδημα του σομαλού βαρκάρη και των τεράστιων φορτίων, άρα και του τεράστιου πλούτου, που διασχίζει τις κοντινές του θάλασσες. Ο Μπαρτόλομιου Ρόμπερτς, ο διάσημος ουαλλός πειρατής των αρχών του 18ου αιώνα, ο οποίος έγινε γνωστός ως «Μαύρος Μπαρτ», είχε το ίδιο πρόβλημα.
Εργαζόμενος στο Εμπορικό Ναυτικό κέρδιζε μόλις 3 λίρες τον μήνα. Τα παράτησε, λοιπόν, για χάρη του υψηλότερου βιοτικού επιπέδου που του χάριζε η πειρατεία, λέγοντας ότι «σε μια τίμια εργασίαπαίρνει κανείς χαμηλούς μισθούς και δουλεύει σκληρά.Σε αυτήν τη δουλειά βρίσκεις αφθονία,απολαύσεις,άνεση,ελευθερία και εξουσία».
Η λογική του, προφανής."
Τι να κάνεις, αλήθεια, με έναν αιχμάλωτο πειρατή; Παραδοσιακά οι νόμοι του Αγγλικού Ναυαρχείου επέτρεπαν τη συνοπτική εκτέλεση. Πράγματι τον Μεσαίωνα συνήθιζαν να κρεμούν τους πειρατές ή και να τους κόβουν στα τέσσερα, τραβώντας τα άκρα τους με τη βοήθεια αλόγων- αν και αυτή η τιμωρία ήταν δύσκολο να εφαρμοστεί στην ανοιχτή θάλασσα. Από πέρυσι, πάντως, το Φόρειν Οφις συστήνει στο Βασιλικό Ναυτικό να μη συλλαμβάνει πειρατές ορισμένων εθνικοτήτων, διότι αυτοί- αντιμέτωποι πλέον με τη θανατική καταδίκη στη χώρα τους- θα μπορούσαν να ζητήσουν πολιτικό άσυλο στη Βρετανία.
Η αναβίωση της πειρατείας δεν προκαλεί έκπληξη, αν σκεφτεί κανείς την απόσταση που χωρίζει το εισόδημα του σομαλού βαρκάρη και των τεράστιων φορτίων, άρα και του τεράστιου πλούτου, που διασχίζει τις κοντινές του θάλασσες. Ο Μπαρτόλομιου Ρόμπερτς, ο διάσημος ουαλλός πειρατής των αρχών του 18ου αιώνα, ο οποίος έγινε γνωστός ως «Μαύρος Μπαρτ», είχε το ίδιο πρόβλημα.
Εργαζόμενος στο Εμπορικό Ναυτικό κέρδιζε μόλις 3 λίρες τον μήνα. Τα παράτησε, λοιπόν, για χάρη του υψηλότερου βιοτικού επιπέδου που του χάριζε η πειρατεία, λέγοντας ότι «σε μια τίμια εργασίαπαίρνει κανείς χαμηλούς μισθούς και δουλεύει σκληρά.Σε αυτήν τη δουλειά βρίσκεις αφθονία,απολαύσεις,άνεση,ελευθερία και εξουσία».
Η λογική του, προφανής."
