μέσα από τα αποτελέσματα της συνόδου G20..Toυ Θ.Λυρτσογιάννη.
Αποθέωση της παγκοσμιοποίησης στη σύνοδο του G20, αλλά και σαφής εκδήλωση της θέλησης των ηγετών να αντιμετωπιστεί η κρίση. Τα συμπεράσματα εξάγονται αβίαστα από το κοινό ανακοινωθέν, τις αποφάσεις που έλαβαν και τις δηλώσεις που ακολούθησαν.
Η πρώτη διαπίστωση γίνεται από το γεγονός ότι η πιο σημαντική απόφαση αφορά στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο ουσιαστικά απευθύνεται στις πλέον αδύναμες οικονομικά χώρες και είναι αυτές στις οποίες πρόκειται να χορηγήσει δάνεια, ζητώντας, ως συνήθως, να εφαρμόσουν τη γνωστή συνταγή σκληρής λιτότητας για τους εργαζομένους, τους μισθωτούς και γενικότερα τους πλέον αδύναμους οικονομικά.
Πρόκειται, λοιπόν, για σαφή και άμεση παραδοχή ότι η κρίση δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί αν δεν υπάρξει παρέμβαση σε παγκόσμιο επίπεδο.Η αλληλοδιασύνδεση αποδεικνύεται, επίσης, από την αναγνώριση της αναγκαιότητας της ενίσχυσης της χρηματοδότησης του διεθνούς εμπορίου με 100 δισεκατομμύρια δολάρια, καθώς και την αποφυγή της λήψης μέτρων προστατευτισμού από τις χώρες που συμμετείχαν στη σύνοδο κορυφής του G20. Που πολύ απλά σημαίνει ότι... δεν θα έρθει η πολυπόθητη ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας με συρρίκνωση των διεθνών συναλλαγών. Πρόκειται, δηλαδή, για πανηγυρική αναγνώριση της αναγκαιότητας της παγκοσμιοποίησης.
Ομως, υπάρχει και ένα ζήτημα τεράστιας σημασίας που δεν τέθηκε εντός της συνόδου, αλλά το έθεσαν οι διαδηλωτές στους δρόμους του Λονδίνου. Πρόκειται για το περιεχόμενο και τη φύση της παγκοσμιοποίησης. Ποιοι, δηλαδή, επωφελούνται. Μέχρι τώρα τα οφέλη τα αποκόμιζαν οι ισχυρότεροι, ενώ, αν θέλουμε έξοδο από την κρίση με βιώσιμο και διαρκή χαρακτήρα, πρέπει να αλλάξει ο φιλελεύθερος χαρακτήρας της παγκοσμιοποίησης. Εξάλλου, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι δεν είναι δυνατόν οι οικονομίες να στηρίζονται στην κατανάλωση, όταν οι καταναλωτές δεν έχουν εισόδημα.
Οσον αφορά τη δεύτερη διαπίστωση για τη θέληση των ηγετών να αντιμετωπίσουν την κρίση, αποδεικνύεται από το ύφος του κοινού ανακοινωθέντος, το οποίο αποπνέει κοινή στάση, καθώς και από τους συμβιβασμούς που έκαναν ώστε να εμφανίσουν εικόνα ενότητας και κοινής δράσης, στοιχεία απολύτως απαραίτητα για την ψυχολογία των πολιτών.
Πρόκειται, λοιπόν, για σαφή και άμεση παραδοχή ότι η κρίση δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί αν δεν υπάρξει παρέμβαση σε παγκόσμιο επίπεδο.Η αλληλοδιασύνδεση αποδεικνύεται, επίσης, από την αναγνώριση της αναγκαιότητας της ενίσχυσης της χρηματοδότησης του διεθνούς εμπορίου με 100 δισεκατομμύρια δολάρια, καθώς και την αποφυγή της λήψης μέτρων προστατευτισμού από τις χώρες που συμμετείχαν στη σύνοδο κορυφής του G20. Που πολύ απλά σημαίνει ότι... δεν θα έρθει η πολυπόθητη ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας με συρρίκνωση των διεθνών συναλλαγών. Πρόκειται, δηλαδή, για πανηγυρική αναγνώριση της αναγκαιότητας της παγκοσμιοποίησης.
Ομως, υπάρχει και ένα ζήτημα τεράστιας σημασίας που δεν τέθηκε εντός της συνόδου, αλλά το έθεσαν οι διαδηλωτές στους δρόμους του Λονδίνου. Πρόκειται για το περιεχόμενο και τη φύση της παγκοσμιοποίησης. Ποιοι, δηλαδή, επωφελούνται. Μέχρι τώρα τα οφέλη τα αποκόμιζαν οι ισχυρότεροι, ενώ, αν θέλουμε έξοδο από την κρίση με βιώσιμο και διαρκή χαρακτήρα, πρέπει να αλλάξει ο φιλελεύθερος χαρακτήρας της παγκοσμιοποίησης. Εξάλλου, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι δεν είναι δυνατόν οι οικονομίες να στηρίζονται στην κατανάλωση, όταν οι καταναλωτές δεν έχουν εισόδημα.
Οσον αφορά τη δεύτερη διαπίστωση για τη θέληση των ηγετών να αντιμετωπίσουν την κρίση, αποδεικνύεται από το ύφος του κοινού ανακοινωθέντος, το οποίο αποπνέει κοινή στάση, καθώς και από τους συμβιβασμούς που έκαναν ώστε να εμφανίσουν εικόνα ενότητας και κοινής δράσης, στοιχεία απολύτως απαραίτητα για την ψυχολογία των πολιτών.
