Γράφει ο Guardian:
"Το να βλέπεις τον Αλιστερ Ντάρλινγκ (σ.σ. υπουργό οικονομικών της Βρετανίας) να καταθέτε
ι τον προϋπολογισμό του έμοιαζε σαν να παρακολουθείς έναν άνθρωπο να πέφτει από έναν ουρανοξύστη ήρεμα, ακόμα και κομψά, κατορθώνοντας με κάποιο τρόπο να βγάλει το σακάκι του, να το σηκώσει πάνω από το κεφάλι και να το δέσει σε σχήμα αυτοσχέδιου αλεξίπτωτου. Μόνο να θαυμάσεις μπορούσες την εφευρετικότητα και την αισιοδοξία του. Παραμένοντας, βεβαίως, σίγουρος ότι στο τέλος θα διαλυθεί.Το γεγονός ότι βυθιζόταν στην άβυσσο ήταν προφανές. Εξήγγειλε σειρά αριθμών που μόνο τη λέξη πτώχευση φέρνουν στον νου: δανεισμός 606 δισ. στερλινών την ερχόμενη τετραετία, εθνικό χρέος ισοδύναμο, τελικά, με το 79% του βρετανικού ΑΕΠ - νούμερα πρωτοφανή στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας. Το χειρότερο όλων, ότι η οικονομία θα συρρικνωθεί φέτος κατά 3,5%. Ο Βρετανός υπουργός «πετούσε». Προς τα κάτω...
Στη συνέχεια, ωστόσο, βάλθηκε να μας πείσει ότι έχει σχέδιο προστασίας από την καταστροφή, αν όχι της χώρας τουλάχιστον της κυβέρνησης. Πρώτο συστατικό, οι... ευσεβείς πόθοι ότι η οικονομία θα αναπτυχθεί κατά 1,5% το ερχόμενο έτος και κατά 3,5% το 2011. Αυτό προκάλεσε μειδιάματα αμφιβολίας στη Βουλή, όμως δεν έχει σημασία: το σχέδιο Ντάρλινγκ για επιβίωση των Εργατικών στηρίζεται ακριβώς σε τέτοια ευχολόγια.
Για να επιτύχει τους στόχους του, δεσμεύθηκε σε άλλο ένα έτος λιτότητας στις δαπάνες. Με τον τρόπο αυτό, ο υπουργός Οικονομικών ανακάλυψε τον δικό του «τρίτο δρόμο», ένα μονοπάτι ανάμεσα στο καθαρόαιμο δεύτερο πακέτο στήριξης που επεδίωκε κάποτε ο πρωθυπουργός και στο άμεσο πάγωμα των δαπανών, το οποίο συνιστούσαν οι Συντηρητικοί. Ο κ. Ντάρλινγκ πρόσφερε 1 δισ. στερλίνες σε «πράσινα» μέτρα, 650 εκατ. σε κατασκευή κατοικιών και 2.000 λίρες ως επίδομα αντικατάστασης παλαιών αυτοκινήτων. Παραδέχθηκε, βέβαια, ότι έπειτα θα υπάρξει συρρίκνωση, αν όχι πάγωμα των δημοσιών δαπανών. Ωστόσο, αυτό θα συμβεί μετά τις γενικές εκλογές.
Το σχέδιο -η ελπίδα- είναι πως από την επόμενη άνοιξη, με την ανάκαμψη να έχει δρομολογηθεί, οι Εργατικοί θα μπορούν να πουν ότι έλαβαν τις σκληρές, πλην όμως αναγκαίες αποφάσεις επιβίωσης από τη θύελλα, σε αντίθεση με ό,τι ενδεχομένως θα είχαν πράξει οι Συντηρητικοί. Η στρατηγική που αποκάλυψε προχθές ο κ. Ντάρλινγκ ήταν επιστροφή σε μεθόδους που είχαν προσπαθήσει να καταργήσουν ο Τόνι Μπλερ και οι Νέοι Εργατικοί: τη συμμαχία μεσαίας τάξης και φτωχών κατά των «κακών» πλουσίων. Με «πεσκέσια» για τους χαμηλοσυνταξιούχους και υποσχέσεις βοήθειας για τους νεαρούς ανέργους, ο κ. Ντάρλινγκ ανέλαβε τον ρόλο του προστάτη των αδυνάτων, έτοιμος να κάνει για τα σημερινά θύματα της ύφεσης ό,τι απέτυχαν να κάνουν οι Συντηρητικοί της Μάργκαρετ Θάτσερ μια γενιά νωρίτερα.
Η ερμηνεία του κ. Ντάρλινγκ δεν μας άφησε άναυδους, ήταν όμως ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει υπό τις παρούσες συνθήκες. Το 2007, καταθέτοντας την πρώτη του έκθεση προ προϋπολογισμού, έμοιαζε με μαριονέτα, με οδηγό τον Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος με τη σειρά του έμοιαζε να επαναλαμβάνει τα λόγια του τότε πρωθυπουργού. Αυτό δεν ίσχυε προχθές. Με σταθερότητα και αυτοκυριαρχία, ο υπουργός Οικονομικών μίλησε με τη δική του φωνή - ακόμη και αν η κυβέρνηση την οποία υπηρετεί πέφτει με ταχύτητα προς το πεζοδρόμιο.
