Στις διακηρύξεις των κομμάτων εξουσίας, αφού εξαντληθούν όλα τα... κατα
στροφολογικά επιχειρήματα εναντίον των προκατόχων τους στην εξουσία («καμένη γη», «παραλάβαμε χάος» κ.λπ.), περιλαμβάνονται πάντα και «θεσμικές» διαβεβαιώσεις, πως δεν πρόκειται να ξηλώσουν ό,τι καλό έχει γίνει, δεν διακατέχονται από ρεβανσιστικές διαθέσεις, θα «στηριχθούν» στα θετικά και θα τα συνεχίσουν βελτιώνοντάς τα και καθιστώντας τα λειτουργικότερα και αποδοτικότερα. Στην ίδια (συνήθως προεκλογική...) λογική, ορκίζονται πως «μόλις αναλάβουν...», θα καταργήσουν αντιλαϊκές (έστω και αναγκαίες, χρήσιμες εξαιτίας της συγκυρίας) αποφάσεις και μέτρα που «φορτώθηκαν» στο λαό από τους προηγούμενους.
στροφολογικά επιχειρήματα εναντίον των προκατόχων τους στην εξουσία («καμένη γη», «παραλάβαμε χάος» κ.λπ.), περιλαμβάνονται πάντα και «θεσμικές» διαβεβαιώσεις, πως δεν πρόκειται να ξηλώσουν ό,τι καλό έχει γίνει, δεν διακατέχονται από ρεβανσιστικές διαθέσεις, θα «στηριχθούν» στα θετικά και θα τα συνεχίσουν βελτιώνοντάς τα και καθιστώντας τα λειτουργικότερα και αποδοτικότερα. Στην ίδια (συνήθως προεκλογική...) λογική, ορκίζονται πως «μόλις αναλάβουν...», θα καταργήσουν αντιλαϊκές (έστω και αναγκαίες, χρήσιμες εξαιτίας της συγκυρίας) αποφάσεις και μέτρα που «φορτώθηκαν» στο λαό από τους προηγούμενους. Η εμπειρία δείχνει πως και στις δυο περιπτώσεις, οι προεκλογικές εξαγγελίες σπανίως υλοποιούνται. Στην πρώτη, επειδή συνήθως ό,τι καλό έχει γίνει από τους «τέως», είναι υπεράνω κομματικής - μικροπολιτικής σκοπιμότητας (και οι «νυν», θέλουν να τα αλλάξουν για να έχουν ευκαιρίες «ικανοποίησης» της εκλογικής τους πελατείας...) και στη δεύτερη, γιατί την όποια λαϊκή δυσφορία για τα συγκεκριμένα μέτρα (που, όμως, έχουν αποτέλεσμα...) είναι πολύ βολικό να την... μεταθέτουν στους προκατόχους τους!
Ποιος ξεχνάει τους «όρκους» του... ΠΑΣΟΚ, ότι θα ακύρωνε την «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» του Γιώργου Σουφλιά, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, που... ξεχάστηκαν όταν το Κίνημα ήρθε στην εξουσία επειδή ήταν πρόδηλο πως οι τότε αλλαγές «έσωσαν», έστω και για κάποιο διάστημα, το παραπέον ασφαλιστικό μας σύστημα; Ή τις επαινετικές δημόσιες αναφορές του Γιώργου Βουλγαράκη, με το που εγκαταστάθηκε στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, για την «καλή αστυνομία» που παρέλαβε και ιδίως την «αποτελεσματική αντιτρομοκρατική υπηρεσία», για να... τα φέρει όλα «τούμπα» και να αποδιαρθρώσει την αντιτρομοκρατική στη συνέχεια;
Με όλες τις αδυναμίες του (οργανωτικές αλλά και... «ανθρώπινες»!), το «Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος», το ΣΔΟΕ, είχε θετικό πρόσημο στη λειτουργικότητα και αποδοτικότητά του – και τα αποτελέσματα των ελέγχων του θα ήταν πιο ουσιαστικά, αν μετά τις διαπιστούμενες παραβάσεις, ακολουθούσε μια πιο αποφασιστική διαδικασία τιμωρίας των παρανομούντων και δεν υπήρχαν περιθώρια «ρυθμίσεων», αμφιβόλου διαφάνειας... Το ζητούμενο, λοιπόν, θα ήταν η νεοδημοκρατική «νέα διακυβέρνηση», να «πατήσει» σε ένα δυναμικό θεσμό, να τον ενισχύσει, να τον αναπτύξει ακόμη περισσότερο.
Αντ’ αυτού, είδαμε πως μια από τις πρώτες ενέργειές της (ίσως για να φανεί... συνεπής με τις προεκλογικές δεσμεύσεις της!) ήταν η κατάργηση του ΣΔΟΕ, με ό,τι καταστροφικό για την παραοικονομία και τα δημόσια έσοδα αυτό σήμανε! Ικανοποίησε, φυσικά, κάποια κατηγορία υποστηρικτών και οπαδών της, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν μετ’ ου πολύ να βρεθεί προ ενός τεραστίου προβλήματος (παρανομίας, αλλά και εισπρακτικού!), που αναγκαστικά την υποχρέωσε να ανακρούσει πρύμναν, με μόνο... «άλλοθι» τη μετονομασία του σώματος.
Το «Παρατηρητήριο Τιμών», ήταν μέτρο της τελευταίας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, σε μια εποχή που η αισχροκέρδεια και η αποχαλίνωση των θεμελιωδών αρχών και κανόνων της αγοράς είχαν τινάξει την ακρίβεια στα ύψη. Πιθανότατα, το μέτρο να χρειαζόταν στη συνέχεια και με εκτίμηση της λειτουργικότητάς του, επαναπροσδιορισμό, ενίσχυση. Ηταν, σε κάθε περίπτωση, ένα πρώτο θετικό βήμα προς μια σωστή (έστω και από την άποψη του «εκβιασμού» διά της δημοσιοποίησης τιμών, των επιχειρήσεων) κατεύθυνση –που όμως έμεινε μετέωρο. Το κατήργησε το 2005 η «νέα διακυβέρνηση»...
Για να... διαφημίσει προχθές, 4 χρόνια μετά, την επαναφορά του (και προαναγγελία –σε προεκλογική περίοδο– της... εφαρμογής του από το φθινόπωρο, με πλήρη «ανάπτυξη» από το τέλος του χρόνου), αρχικά σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση των τιμών (προσοχή: όχι τις «φθηνότερες», απλώς τις «εντοπισμένες») σε 160 αγαθά, δηλαδή 2.000 κωδικούς, με στόχο στην πλήρη εφαρμογή του να καλύπτει 80.000 κωδικούς! Τέσσερα χαμένα χρόνια (στο μεσοδιάστημα των οποίων ζήσαμε τον... θρίαμβο των περιβόητων «42 μέτρων για την πάταξη της ακρίβειας», τα ίχνη των οποίων χάθηκαν από την εξαγγελία τους και μετά!) που στη διάρκειά τους θα μπορούσε να έχει βελτιωθεί ως προς τη λειτουργία και την απόδοσή του το «Παρατηρητήριο»...
Ενα ατέλειωτο, ακατανόητο, με μεγάλο κόστος σε ό,τι αφορά τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της χώρας «μπρος - πίσω», με μοναδικό στόχο την «εντύπωση», την εξυπηρέτηση μικροκομματικών (αλλά και αρκετών... «μεγάλων») συμφερόντων – και το προκλητικό; Κάθε φορά που επαναφέρουν κάποιο από τα μέτρα που... οι ίδιοι κατήργησαν, το εξαγγέλλουν κατά τρόπο πανηγυρικό, με τον επικοινωνιακό... μανδύα της «μεταρρύθμισης» που υποτίθεται μόνο αυτοί μπορούσαν να «συλλάβουν» και τολμούν να εφαρμόσουν.
Ελεος...
Ποιος ξεχνάει τους «όρκους» του... ΠΑΣΟΚ, ότι θα ακύρωνε την «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» του Γιώργου Σουφλιά, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, που... ξεχάστηκαν όταν το Κίνημα ήρθε στην εξουσία επειδή ήταν πρόδηλο πως οι τότε αλλαγές «έσωσαν», έστω και για κάποιο διάστημα, το παραπέον ασφαλιστικό μας σύστημα; Ή τις επαινετικές δημόσιες αναφορές του Γιώργου Βουλγαράκη, με το που εγκαταστάθηκε στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, για την «καλή αστυνομία» που παρέλαβε και ιδίως την «αποτελεσματική αντιτρομοκρατική υπηρεσία», για να... τα φέρει όλα «τούμπα» και να αποδιαρθρώσει την αντιτρομοκρατική στη συνέχεια;
Με όλες τις αδυναμίες του (οργανωτικές αλλά και... «ανθρώπινες»!), το «Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος», το ΣΔΟΕ, είχε θετικό πρόσημο στη λειτουργικότητα και αποδοτικότητά του – και τα αποτελέσματα των ελέγχων του θα ήταν πιο ουσιαστικά, αν μετά τις διαπιστούμενες παραβάσεις, ακολουθούσε μια πιο αποφασιστική διαδικασία τιμωρίας των παρανομούντων και δεν υπήρχαν περιθώρια «ρυθμίσεων», αμφιβόλου διαφάνειας... Το ζητούμενο, λοιπόν, θα ήταν η νεοδημοκρατική «νέα διακυβέρνηση», να «πατήσει» σε ένα δυναμικό θεσμό, να τον ενισχύσει, να τον αναπτύξει ακόμη περισσότερο.
Αντ’ αυτού, είδαμε πως μια από τις πρώτες ενέργειές της (ίσως για να φανεί... συνεπής με τις προεκλογικές δεσμεύσεις της!) ήταν η κατάργηση του ΣΔΟΕ, με ό,τι καταστροφικό για την παραοικονομία και τα δημόσια έσοδα αυτό σήμανε! Ικανοποίησε, φυσικά, κάποια κατηγορία υποστηρικτών και οπαδών της, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν μετ’ ου πολύ να βρεθεί προ ενός τεραστίου προβλήματος (παρανομίας, αλλά και εισπρακτικού!), που αναγκαστικά την υποχρέωσε να ανακρούσει πρύμναν, με μόνο... «άλλοθι» τη μετονομασία του σώματος.
Το «Παρατηρητήριο Τιμών», ήταν μέτρο της τελευταίας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, σε μια εποχή που η αισχροκέρδεια και η αποχαλίνωση των θεμελιωδών αρχών και κανόνων της αγοράς είχαν τινάξει την ακρίβεια στα ύψη. Πιθανότατα, το μέτρο να χρειαζόταν στη συνέχεια και με εκτίμηση της λειτουργικότητάς του, επαναπροσδιορισμό, ενίσχυση. Ηταν, σε κάθε περίπτωση, ένα πρώτο θετικό βήμα προς μια σωστή (έστω και από την άποψη του «εκβιασμού» διά της δημοσιοποίησης τιμών, των επιχειρήσεων) κατεύθυνση –που όμως έμεινε μετέωρο. Το κατήργησε το 2005 η «νέα διακυβέρνηση»...
Για να... διαφημίσει προχθές, 4 χρόνια μετά, την επαναφορά του (και προαναγγελία –σε προεκλογική περίοδο– της... εφαρμογής του από το φθινόπωρο, με πλήρη «ανάπτυξη» από το τέλος του χρόνου), αρχικά σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση των τιμών (προσοχή: όχι τις «φθηνότερες», απλώς τις «εντοπισμένες») σε 160 αγαθά, δηλαδή 2.000 κωδικούς, με στόχο στην πλήρη εφαρμογή του να καλύπτει 80.000 κωδικούς! Τέσσερα χαμένα χρόνια (στο μεσοδιάστημα των οποίων ζήσαμε τον... θρίαμβο των περιβόητων «42 μέτρων για την πάταξη της ακρίβειας», τα ίχνη των οποίων χάθηκαν από την εξαγγελία τους και μετά!) που στη διάρκειά τους θα μπορούσε να έχει βελτιωθεί ως προς τη λειτουργία και την απόδοσή του το «Παρατηρητήριο»...
Ενα ατέλειωτο, ακατανόητο, με μεγάλο κόστος σε ό,τι αφορά τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της χώρας «μπρος - πίσω», με μοναδικό στόχο την «εντύπωση», την εξυπηρέτηση μικροκομματικών (αλλά και αρκετών... «μεγάλων») συμφερόντων – και το προκλητικό; Κάθε φορά που επαναφέρουν κάποιο από τα μέτρα που... οι ίδιοι κατήργησαν, το εξαγγέλλουν κατά τρόπο πανηγυρικό, με τον επικοινωνιακό... μανδύα της «μεταρρύθμισης» που υποτίθεται μόνο αυτοί μπορούσαν να «συλλάβουν» και τολμούν να εφαρμόσουν.
Ελεος...
